زیباترین اشعار مدح «باقرالعلوم» علیه السلام را در این گزارش بخوانید.

به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، به مناسبت فرارسیدن ولادت پنجمین اختر تابناک امامت و ولایت؛ امام محمدباقر (ع) بخشی از زیباترین اشعاری که پیرامون آن حضرت سروده شده را در این گزارش آورده ایم:

عطر لبخند خدا پیچید در دنیای من

پنجمین خورشید تا گل کرد در شب های من

آیه ای نازل شد از سمت بلوغ آسمان

روشنی پاشید بر آیینه ی سیمای من

فصل وصل آمد، زمین پُر شد ز بوی ناب عشق

جلوه گر شد از مدینه، ماه من، مولای من

عصمتی روشن تبسّم کرد بر روی زمین

حضرت حق گفت: "او نوری ست با امضای من"

وارث بوی بهشت است و خِرَد میراث اوست

سیب شیرینی ست او از شاخه ی طوبای من

قاف غیرت، بحـــر حیرت، کهکشان حکمت ست

باقر نور است، بشنو از لبش آوای من

فصل لبخند گل پنــجم، امام باقرست

پنجمین خورشید، زد لبخــند بر دنیای من

تشنه ی یک جلوه از خورشید سیمای توأم

ای طلوع پنجمین! ای حجّت فردای من

رضا اسماعیلی

رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه

نوشته اند دوباره مرا گدای مدینه

گرفته است بهانه دلم برای مدینه

فدای چار امام گره گشای مدینه

کبوتر دل من تا بقیع گشته مسافر

سلام مقصد پنجم! سلام حضرت باقر

نبود این دل ما حیدری اگر تو نبودی

نبود روزی ما نوکری اگر تو نبودی

نداشت دین خدا لشکری اگر تو نبودی

نداشت جسم تشیع سری اگر تو نبودی

بزرگ و کوچک ما زیر دین راه نجاتت

غلام حیدر و زهرا شدیم با زحماتت

تویی همان که پیمبر رسانده است سلامت

تویی که درک خلایق نمی رسد به مقامت

شبیه زینب کبری حماسه داشت کلامت

شده است منبر روضه حیات بخش ز نامت

همیشه کرده حدیث تو گرم روضه ما را

نتیجه های تلاش توایم و صادقت آقا

امام پنجم عالم، امید پنج تنی تو

بزرگ تر ز تمام تصورات منی تو

فدای عزم بلندت، امام بت شکنی تو

خودت بگو بنویسم حسین یا حسنی تو

تویی که وارث جمع فضائل حسنینی

امام امتی و میوه دل حسنینی

همیشه مثل حسن بود عادت تو کرامت

زبانزد است در عالم همیشه جود و عطایت

بزرگواری و دارد فقیر پیش تو حرمت

و در مرام شما نیست دین به غیر محبت

تو و کرم، تو و بخشش، تو و عطای فراوان

همیشه لطف تو آقا شده است شامل مهمان

تویی که حاصل عمرت همه معارف دین است

به زیر پرچمت آقا کسی که سایه نشین است

به دست او رگ خواب همه زمان و زمین است

بقیع بی حرمت هم بهشت اهل یقین است

به رغم خواسته ی منکران اصل ولایت

حرم نداشتنت هم نکرد کم ز مقامت

تو یادگار شهید غروب حادثه هایی

تو در تمامی حالات، یاد کرب ُبلایی

ز کودکیت تو دلتنگ سیدالشهدایی

تو داغدار امامِ مُرَمِّلٌ بِدِمایی

چهار سالگی ات را نمی بری دمی از یاد

رقیه بین خرابه جلوی چشم تو جان داد

محمدحسین رحیمیان

تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است

توشه برداشته از گریه و زائر شده است

دیرگاهی است که مانند کبوتر، جبریل

روی دیوار بقیع تو مجاور شده است

سینه ات مشرق الانوار هزاران سینا

موسی معرفت از طور تو ظاهر شده است

از همان روز که شد "علم الاسما " آغاز

علم، شاگرد تو «یا حضرت باقر» شده است

کرسی و لوح و قلم آینه ی کشف و شهود

مصدر فیضی و حکمت ز تو صادر شده است

قطره از طینت دریاست همه می دانند

هر که شاگرد تو شد جزو مفاخر شده است

به سلامی که ز لب های رسول آورده است

مست از جام تماشای تو "جابر" شده است

کمیل کاشانی

با وضو باید از مقامت گفت

خاتم الأنبیاء سلامت گفت

مهربانیِ بی حدی داری!

خلق و خوی محمدی داری

تا ابد علم را شکافنده

دستِ مهرِ خدایِ بخشنده

دیدنت آرزویِ جابرهاست

شیعه مدیونِ قالَ باقرهاست

پندهایت فراتر از پندار

معدن العلم، مخزن الأسرار

واژه ها بر لبت زلال شدند

فاتح قله ی کمال شدند

عقل شد کودک دبستانت

پای منبر نشست حیرانت

مشق از کیمیایِ عشق بده

درس جغرافیایِ عشق بده

قلمت کی قرار می گیرد!؟

جوهر از ذوالفقار می گیرد

مانده ام چند جبهه می جنگی!؟

رهبر انقلاب فرهنگی

مکتبت اجتهاد علمی شد

کربلایت جهاد علمی شد

"کربلا" گفتم و دلت لرزید

مشک آبی مقابلت لرزید

کربلا خاطرات تلخی داشت

روضه های فرات تلخی داشت

آب را رویِ خیمه ها بستند

آب را با سروصدا بستند

تشنگی، از بهار سیرت کرد

گریه های رباب پیرت کرد

وحید قاسمی

ساقی و جام هر دو خندانند

بر شراب طهور مهمانند

ظلمت و تیرگی روند از یاد

آسمان و زمین چراغانند

بر جمالش فرشته های خدا

یکسره «اِن یَکاد» می خوانند

مادرش چشم بر نمی دارد

لحظه ای زان جمال بی مانند

مِهر و مه هم ز شرم ماه علی

سر فرو برده در گریبانند

عالِمان جهان، همه او را

صاحبِ هر چه علم می دانند

نور تابان عشق شد ظاهر

چشم حق تا ابد بر او ناظر

هر چه فرشی ز قدر او حیران

هر چه عرشی به خدمتش حاضر

هر نگاهی به سمت او خیره

هر زبانی به وصف او قاصر

او به هر علم و علتی عالم

او به هر غیر ممکنی قادر

کیست آن کس که وصف او این است

شمع جان ها «محمدِ باقر»

وین چه نوریست کز تشعشع آن

مِهر و ماه و ستاره حیرانند

بحر علم تو رونق اسلام

پنجمین رهبر و ولیّ و امام

قدسیانند از سما به زمین

بهر پابوسیت روانه مدام

ای دلآرام حضرت زهرا

انبیا هم به محضر تو غلام

هر کجا نام نامیت ببرند

بوی فردوس می رسد به مشام

ای که بر تو، توسط جابر

خاتم الانبیا رسانده سلام

بس که آقا و مهربانی تو

نوکرانِ درت فراوانند

مهدی مقیمی

آن مقتدا که هستی دارد قوام از او

خورشید و ماه نور گرفتند وام از او

آن پنجمین امام که معصوم هفتم است

دارد حریم کعبه ی دین احترام از او

دریا شکاف علم و یقین «باقرالعلوم»

ماهی که شرمگین شده بدر تمام از او

او باغبان علم و فضیلت شد و به جاست

آن گلشنی که یافته فیض مدام از او

گل های باغ معرفت و بوستان علم

دارند رنگ و جلوه گری هر کدام از او

روشن چراغ دانش و بینش ز نور اوست

دارد حیاتِ علم و فضیلت دوام از او

دانش به حُسن مطلع او گفت آفرین

بینش رسیده است به حُسن ختام از او

بطحا شده است باغ بهشت از ولادتش

یثرب شده است روضۀ دارالسلام از او

در گردش مدار، فروغ امید را

منظومه های عشق گرفتند وام از او

تا رهنمای خلق شود در ره نجات

بالله گرفته بود خدا التزام از او

قولش هماره قول رسول کریم بود

شد جلوۀ حدیث نبی مستدام از او

این آفتاب عشق که سوی دمشق رفت

گفتی گرفت روشنی روز شام از او

بزم هشام بود به شام و گمان نبود

دعوت کند به «سَبق رِمایه» هشام از او

هر چند عذر خواست ز پرتاب تیر و خواست

تا حکم انصراف بگیرد امام از او

اما هشام بر سخن خود فشرد پای

تیر و کمان گرفت امام همام از او

تیر و کمان گرفت و هدف را نشانه رفت

تا ضرب شست بنگرد و اهتمام از او

فضل و بزرگواری آن مظهر گذشت

راضی نشد که خصم شود تلخ کام از او

تیر نخست چون به هدف کارگر فتاد

پروانه یافتند یکایک سهام از او

می دوخت تیر را به دل تیر در هدف

بود از خدای نصرت و سعی تمام از او

آماج تیر شد چو هدف شد بر آسمان

تجلیل بی مبالغۀ خاص و عام از او

این است رهبری که بهر لحظه قدسیان

در عرش می برند به تقدیس نام از او

همراه اوست عطر شهیدان کربلا

خیزد هنوز رایحه آن قیام از او

«جابر» سلام ختم رُسل را به او رساند

با گوش جان شنید جواب سلام از او

از سعی او گرفته صفا، مروه و صفا

بر جای مانده حرمت بیت الحرام از او

از صد هزار بوسه ی خورشید خوشتر است

خال سیاه کعبه و یک استلام از او

اصحاب معرفت به ادب گرد آمدند

باشد که بشنوند حدیث و پیام از او

گوهرفشان به خدمت او طبع «حمیری» است

شعر «کمیت» یافته قدر و مقام از او

در ساحل غدیر ولایت نشسته اند

آنان که چون «فُضیل» گرفتند جام از او

رو تشنگی بجوی «شفق» گر امید توست

جامی ز حوض کوثر و شرب مدام از او

محمدجواد غفورزاده

سیلاب می شویم و به دریا نمی رسیم

پرواز می کنیم و به بالا نمی رسیم

این بال ها شبیه وبالند، اَبترند

وقتی به سیر عالم معنا نمی رسیم

این چشم های خیس و تهی دست شاهدند

بی تو به جلوه زار تماشا نمی رسیم

تا بی کرانه های حضور الهی ات

پر می کشیم روز و شب اما نمی رسیم

باشد اگر تمام جهان زیر پایمان

حتی به خاک پای تو مولا نمی رسیم

این حرف ها نشانه ی تقصیر فهم ماست

حیران شدن میان صفات تو سهم ماست

دنیا تو را چگونه بفهمد؟ چه باوری!

از مرز عقل های زمینی فراتری

ای بی کرانه! نامتناهی ست وصف تو

آئینه ی صفات الهی ست وصف تو

مبهوت جلوه های جلالت کمیت ها

کی می رسد به درک کمال تو بیت ها؟

ای باشکوه از تو سرودن سعادت است

این شعرها بهانه ی عرض ارادت است

هفت آسمان به درک حضورت نمی رسد

خورشید تا کرانه ی نورت نمی رسد

محراب را که عرصه ی معراج می کنی

جبریل هم به گرد عبورت نمی رسد

چشم مدینه محو سلوک دمادمت

بوی بهشت می وزد از خاک مقدمت

عمری کلیم طور تمنا شدیم و بعد

دلتنگ چشم های مسیحا شدیم و بعد

مثل نسیم در به در کوچه ها شدیم

تا با شمیم احمدی ات آشنا شدیم

ای مظهر فضائل پیغمبر خدا

آئینه ی شمایل پیغمبر خدا

شایسته ی سلام و تحیّات احمدی

احیا کننده ی کلمات محمدی

نور علی و فاطمه در تار و پود توست

شور حسین و حلم حسن در وجود توست

قرآن همیشه آینه ی تو انیس توست

تفسیر بی کران معانی حدیث توست

قلبش هزار چشمه ی نور و معارف است

هر کس به آیه ای ز مقام تو عارف است

روشن ترین ادلّه ی علمی ست سیره ات

وقتی که حجّتند به عالم عشیره ات

هر کس که تا حضور تو راهی نمی شود

علمش به جز زیان و تباهی نمی شود

هر قطره که به محضر دریا نمی رسد

سرچشمه ی علوم الهی نمی شود

بی بهره است از تو و انفاس قدسی ات

اندیشه ای که نامتناهی نمی شود

جابر شدن، زُراره شدن با نگاه توست

آقای من اگر تو نخواهی نمی شود

فردوس دل اسیر خیال تو می شود

آئینه محو حسن جمال تو می شود

دریاب با نگاه رحیمت دل مرا

وقتی که بی قرار وصال تو می شود

یک شب به آسمان قنوتت ببر مرا

تا بی کرانه ی ملکوتت ببر مرا

سائل کنار ساحل لطفت چگونه است

دستان با سخاوت دریا نمونه است

من را که مبتلای خودت می کنی بس است

اصلاً مرا گدای خودت می کنی بس است

قلب مرا ز بند تعلق رها و بعد

دلبسته ی خدای خودت می کنی بس است

در خلوت نماز شبت مثل فاطمه

شایسته ی دعای خودت می کنی بس است

شبهای جمعه سمت مدینه که می بری

دلتنگ کربلای خودت می کنی بس است

مولا! برای ما دو سه خط از سفر بگو

از کاروان خسته و چشمان تر بگو

روزی که بادهای مخالف امان نداد

هفت آسمان به قافله ای سایه بان نداد

خورشید بود و سایه ی شوم غبارها

خورشید بود، همسفر نیزه دارها

دیدی عمود با سر سقا چه کرده بود

تیر سه شعبه با دل مولا چه کرده بود

گلزخم های سلسله یادت نمی رود

هرگز غروب قافله یادت نمی رود

هم ناله با صحیفه ی ماتم گریستی

یک عمر پا به پای محرم گریستی

یوسف رحیمی

مانده یادت به یاد خاطرها

در دل خاطر مسافرها

ته این جاده گر به تو وصل است

خوش به حال تمام عابرها

زنده کن مرده را به یک جمله

تا که مستت شوند ساحرها

بشکاف این علوم را آقا

که مسلمان شوند کافرها

زده زانو به پای علم شما

صدهزاران هزار جابرها

هرچه داریم از کلام شماست

از همین قالَ قالَ باقرها

هرچه گویند باز کم گفتند

در رثایت تمام شاعرها

بی مزاری ولی حرم داری

در دل بی قرار زائرها

محمود یوسفی

هلال ﻣﺎﻩ ﺭﺟﺐ! ﻧـﺎﺯ ﮐﻦ ﺑـﻪ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ

ﺯ ﯾﺎﺯﺩﻩ ﻣـﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼ ﻡ ﺳﻼ ﻡ

ﺳﻼ ﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺗـﻮ ﻣﯽ ﺗـﺎﺑﺪ

ﻓﺮﻭﻍ ﺣﺴﻦ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻝ ﭼﺎﺭ ﺍﻣﺎﻡ

ﻭﻻ ﺩﺕ ﺩﻭ ﻣﺤـﻤﺪ، ﻭﻻ ﺩﺕ ﺩﻭ ﻋـ� ﯽ

ﮐﺪﺍﻡ ﻣﺎﻩ، ﭼﻨﯿﻨﺶ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ؟

ﭼﻪ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺡ ﻓﺰﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﺐ

ﺍﻣـﺎﻡ ﭘﻨـ� ﻢ ﻣـﺎ ﺷـﺪ ﻭﻻ ﺩﺗﺶ ﺍﻋـﻼ ﻡ

ﺧـﺪﺍ ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨـﺖ ﺣﺴﻦ ﮔ� ﯽ ﺑﺨﺸـﯿﺪ

ﮐﻪ ﻋﻄﺮ ﺑﺎﻍِ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ

ﺍﻣـﺎﻡ ﺑﺎﻗـﺮ ﯾﻌـﻨﯽ ﻣﺤـﻤﺪ ﺩﻭﻡ

ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﭘﻨ� ﻢ ﻭﺻﯽ ﺧﯿﺮﺍﻻ ﻧﺎﻡ

ﺍﻣـﺎﻡ ﺑﺎﻗـﺮ ﯾﻌـﻨﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻗـﺮﺁﻥ

ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗـﺮ ﯾـﻌﻨﯽ ﺗـﻤﺎﻣﯽ ﺍﺳﻼ ﻡ

ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺸﺖِ ﻫﺸﺖ ﺑﻬﺸﺖ

ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻈـﺎﻡِ ﻫﻔـﺖ ﻧﻈـﺎﻡ

ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻣﺎﻡ ﻋ� ﻢ ﻭ ﻋﻤـﻞ

ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﻮﻥ ﻭ ﻗﯿﺎﻡ

ﻣﮕـﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﭼـﻬﺎﺭﻡ ﻣـﺪﺩ ﮐـﻨﺪ، ﻭﺭﻧـﻪ

ﮐﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺯﻫﺮﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺍﻭ ﮐﻨﺪ ﺍﻗﺪﺍﻡ؟

ﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻣ� ﮏ ﻭ ﺟﻦ ﻭ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺣﻮﺭ ﺍﯾﻨ� ﺎ

ﻧﻔﺲ ﺑـﻪ ﺩﻭﺳـﺘﯽِ ﺍﻭ ﺑـﺮﺁﻭﺭﻧـﺪ ﻣـﺪﺍﻡ

ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺴﺘﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎﻡ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺣﺸﺮ

ﻣﯽِ ﺣﻼ ﻝ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺑـﻪ ﺍﻧﺒﯿﺎﺳﺖ ﺣﺮﺍﻡ

ﺑﻪ ﺯﺍﺋﺮﺍﻥ ﺣﺮﯾﻤﺶ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻘﯿﻊ

ﭘـﺮِ ﻣﻼ ﺋﮑﻪ ﮔـﺮﺩﯾـﺪﻩ ﺣ� ّﮥ ﺍﺣـﺮﺍﻡ

ﺯ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺟﮕﺮﻡ ﺷﻌ� ﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺳﺎﻗﯽ

ﺑﯿﺎ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﺤﺒّﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﯾـﺰ ﺑﻪ ﮐـﺎﻡ

ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺑﻐﺾ ﻋﺪﻭﯾﺶ ﺭﻩ ﻧ� ﺎﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﻪ ﺟـﺰ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺍﺵ ﺩﻝ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺁﺭﺍﻡ

ﻋ� ﯿﺐ نیست که ﺩﺭ ﺗﻤـﺎﻡ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻫﺎ

ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﻏﻼ ﻣﺶ ﺳﻤﻨﺪ ﮔﺮﺩﻭﻥ، ﺭﺍﻡ

ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺷﺎﺭﮤ ﺍﻭ ﻋﺎﻟﻤﯽ «ﺯﺭﺍﺭﻩ» ﺷﻮﻧﺪ

ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻈﺎﺭﮤ ﺍﻭ ﺧ� ﻖ، ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ «ﻫﺸﺎﻡ»

ﺳﺘﺎﻧﺪﻩ ﺭﻭﺡ، ﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺭﻭﺡ ﺑﺨﺸﺶ، ﺭﻭﺡ

ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻋ� ﻢ، ﺯ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺟﺎنفزایش ﮐـﺎﻡ

ﻣﮕﻮ ﺩﺭِ ﺣﺮﻣﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ، ﮐﻪ ﺯ ﻋﺮﺵ

پیِ ﺯﯾـﺎﺭﺕ ﻗﺒـﺮﺵ ﻣـ� ﮏ ﺷـﻮﻧﺪ ﺍﻋـﺰﺍﻡ

ﻧﮕﻮ ﭼـﺮﺍﻍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ، ﻣﺎﻩ

ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺣﺮﻣﺶ ﻧـﻮﺭ ﻣﯽ ﺳﺘﺎﻧﺪ ﻭﺍﻡ

ﮐﻤﺎﻝ ﺍﻭﺳﺖ ﺑـﻪ ﭼﺮﺥ ﮐﻤﺎﻝ، ﺍﻭﺝ ﮐﻤﺎﻝ

ﮐﻼ ﻡ ﺍﻭﺳﺖ ﺑـﻪ ﮐﻞّ ﻋ� ﻮﻡ، ﺟﺎﻥ ﮐـﻼ ﻡ

ﭘﻨـﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺑـﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻭ ﺻﻐﯿﺮ ﻭ ﮐﺒـﯿﺮ

ﺷﻔﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺯ ﺧﺎﮎ ﺩﺭﺵ ﺧﻮﺍﺹ ﻭ ﻋﻮﺍﻡ

ﻫﻨﻮﺯ ﭘـﺎﯼ ﺑـﻪ ﻣ� ﮏ ﻭﺟـﻮﺩ ﻧﻨﻬﺎﺩﻩ

ﺳﻼ ﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺑـﻪ ﺁﻥ ﺍﻣـﺎﻡ ﻫﻤﺎﻡ

ﭼﻬﺎﺭﺳﺎﻟﻪ ﺧﺮﻭﺷﯿﺪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑـﻪ ﯾﺰﯾﺪ

ﮐﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻭ «ﺷﺎﻡ»، ﺗﯿﺮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ

ﺑـﻪ ﺷﺎﻫﯽ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ "ﻣﯿﺜﻢ"

ﺍﮔـﺮ ﻏﻼ ﻡِ ﺩﺭﺵ ﺧﻮﺍﻧـﺪﺵ ﻏﻼ ﻡ غلام

غلامرضا سازگار

به سر می‏ پرورانم من هوای حضرت باقر

به دل باشد مرا شوق لقای حضرت باقر

ز عشقش جانِ من بر لب رسیده کس نمی‏ داند

که نبوَد چاره ساز من سوای حضرت باقر

بگوشم هاتف غیبی سرود این نکته را دیشب

که باشد رخش دانش زیر پای حضرت باقر

چنان بگرفته علمش آفاق را یک سر

که پیچیده در این عالم صدای حضرت باقر

پیمبر گفت با جابر که خواهی دید باقر را

سلام از من رسان آنکه برای حضرت باقر

سوالاتی که از وی کرده دانشمند نصرانی

جوابش را شنید از گفته‏ های حضرت باقر

مسلمان گشت راهب ناگهان در محضر آن شه

منور شد دل او از ولای حضرت باقر

شد آسان وضع حمل گرگ وحشی بیابانی

به روی قله ی کوه از دعای حضرت باقر

به رستاخیز اگر خواهی نجات از گرمی محشر

برو در سایۀ ظل همای حضرت باقر

فرد عاجز بود ز اوصاف بی پایان آن سرور

کمیت لفظ لنگ است از ثنای حضرت باقر

جلال و شأن و قدر آن امام پاک بازان را

نمی‏ داند کسی غیر از خدای حضرت باقر

(رضائی) ایستاده بر در دولت سرای او

چو سائل منتظر بهرِ عطای حضرت باقر

سید عبدالحسین رضایی

اکنون به شوق حجت پنجم ز خود گمم

و آیینه دارِ طلعت خورشید پنجمم

چون کشتی سپرده به طوفان عنان خویش

ازموج موج جذبه ی تو در تلاطمم

آن شمع کوچکم که بیفروزیم اگر

فخر است با چراغ قبولت به انجمم

از آفتاب بیشترم با ولای تو

آیینه ام، فروغ تو را در تجسمم

حیران آن اسارت و آن غارتم هنوز

باریک بین فاجعه ی آن تهاجمم

آری سلام بر تو اماما! که می پرد

از لب به یاد آن چه کشیدی تبسمم

طفل چهارساله و طوفان کربلا؟

حیران این تداعی ام و آن تالمم

از آن ستم که سوخت در آن، خاندان تو

هم بر تو عرضه می کنم اینک تظلمم

گنج مراد خویش نجستم ز هیچکس

الا تویی که مدح تو را در تکلمم

هرچند لب به خنده گشایم برابرت

ز اندوه تو نشسته به خون است مردمم

ای علم را شکافته و رفته تا به عمق

حیران آنچه یافتی از این تعلمم

آن شاعرم که از سر ایثار عاشقم

بر دوستیت و خصم تو را در تخاصمم

مرحوم حسین منزوی

منبع:باشگاه خبرنگاران

انتهای پیام/

https://www.tasnimnews.com/fa/news/1396/01/10/1366957