به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «بدن به مثابه شیء سینمایی» نوشته لزلی استرن به تازگی با ترجمه صالح نجفی توسط نشر لگا منتشر و راهی بازار نشر شده است. این کتاب ششمین عنوان از مجموعه «کینو_آگورا» است که این ناشر با سرپرستی مازیار اسلامی منتشر می کند.

لزلی استرن نویسنده این کتاب، استاد دانشکده هنرهای بصری در دانشگاه کالیفرنیا در سندیگو است. او نویسنده کتاب های «ارتباط اسکورسیزی و کتاب سیگاری ها» و یکی از ویراستاران کتاب «واله تو شدن: جستارهایی درباره سینما و اجرا» است. آثار او درحدفاصل حیطه های رشته های مختلف حرکت می کند، هم شامل نظریه می شود هم تولیدهای غیرنظری. او نوشته های فراوانی در حوزه های فیلم، اجرا، عکاسی، تاریخ فرهنگ و فمینیسم منتشر کرده و جستارهایش در نشریه هایی چون اسکرین، M/F، camera obscura، Film Reader، Image Forum (به زبان ژاپنی)، Trafic (به زبان فرانسه)، Emergences و Critical Inquiry منتشر شده اند.

کتاب «بدن به مثابه شیء سینمایی» کندوکاو باریک بین و جهان شمول درباره موضع به ظاهر موحش بازنمایی های بدن های بی مرده و کالبدهای بی جان در سینماست تا نویسنده «مسائل نظریه و نقد فمینیستی فیلم، نظریه روایت، مسائل فلسفه معاصر، معنای بازیگری در سینما و بسیاری موضوع های دیگر» را با نگرشی نقادانه در کتاب به بحث بگذارد. لزلی استرن برای این منظور فیلم ها و فیلمسازان گوناگونی را در تحلیل خود جا داده است: ژان لوک گدار، آلفرد هیچکاک، اورسن ولز، میکل آنجلو آنتونیونی، جان فرد، انیس واردا و توماس گتیرس آلئا، فیلمساز فقید کوبایی، و بسیاری فیلم و فیلمساز دیگری در این بین.

با این وجود نویسنده کتاب پیش رو، برای پیشبرد بحث هایش بر سه فیلم تمرکز دارد و به جزئیات آن ها می پردازد: واپسین فیلمی که ماکس افولس در هالیوود ساخت، لحظه غفلت (۱۹۴۹) با نقش آفرینی جون بنت؛ فیلم استرالیایی داستان ژاپنی (۲۰۰۳) ساخته کارگردان زن استرالیایی سو بروکس؛ و خانه به دوش (۱۹۸۵) ساخته انیس واردا.

استرن در هر گامی که برمی دارد صدایی منحصربه فرد و سبک تحریری شخصی و شاعرانه در کار می کند که حاصل فهم دقیق فلسفه مدرن، از جمله مارتین هایدگر و برونو لاتور، و دلدادگی عمیق به همه اشیای سینمایی، اعم از مرده و زنده، است.