به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، سید عبدالعزیز حکیم در سال ۱۹۵۳ در نجف متولد شد. پدر وی آیت الله سید محسن حکیم بود و ۱۰ برادر و چهار خواهر، فرزندان این خانواده را تشکیل می دادند. هفت برادر وی را رژیم بعث به شهادت رساند که همه آنان روحانی و چند تن از آنان نیز به درجه اجتهاد و مرجعیت نائل شده بودند.

سید عبدالعزیز در اوایل دهه ۷۰ میلادی به تحصیل علوم دینی پرداخت و دروس دینی خود را نزد برخی از علما از جمله مرحوم سید محمود هاشمی شاهرودی، سید عبدالصاحب حکیم برادر خود و آیت الله شهید سید محمدباقر حکیم گذراند.

عبدالعزیز حکیم بعد از پایان درس سطح در فقه و اصول؛ بحث خارج را از استادانی چون شهید سید محمدباقر صدر و آیت الله خویی فراگرفت و به نوشتن تقریرات درسی شهید صدر اقدام کرد.

وی مدتی بعد، مبارزه مسلحانه علیه نظام صدام را دنبال کرد و بعد از شهادت سید محمد باقر صدر مجبور به مهاجرت از عراق شد.

سیدعبدالعزیز پس از مهاجرتش از عراق به همراه مجموعه ای از مبارزان، گروه مجاهدین عراق را تشکیل داد و در این راستا در دهه ۸۰ میلادی به همراه برادرش سید محمد باقر حکیم به ایران سفر کرد. در این سفر امام خمینی (ره) رهبر انقلاب اسلامی پیشنهاد تشکیل ارتشی با تعداد ۱۰۰ هزار مبارز به نام گروه بدر را در عراق مطرح کرد. به این ترتیب بدر تاسیس شده و عبدالعزیز حکیم فرمانده جناح نظامی آن شد و بعد از گذشت مدتی از حزب الدعوه اسلامی جدا شده و مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق را تشکیل داد.

سید عبدالعزیز در اواسط دهه ۸۰ میلادی در کنار مسوولیت هایش در زمینه حقوق بشر در عراق نیز فعالیت کرد و در این راستا مرکز فرهنگی حقوق بشر در عراق را پایه گذاری کرد.

این مرکز در راستای سندسازی تجاوزات در زمینه حقوق بشر در عراق از سوی رژیم صدام در آن زمان فعالیت می کرد و به تدریج گسترش پیدا کرد تا این که تبدیل به مرکز اصلی اطلاعات کمیته حقوق بشر در سازمان ملل و مخبر ویژه حقوق بشر در عراق و سازمان های ملی و بین المللی دولتی و غیر دولتی شد. این مرکز در بسیاری از کنفرانس های بین المللی حضور یافت و اسناد مربوط به ربوده شدن و کشته شدن ده ها هزار عراقی در داخل عراق را ارایه کرد و خواستار آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی شد.

طلال السعدی از رهبران جریان صدر عراق در خصوص سوابق مبارزاتی سید عبدالعزیز حکیم می گوید: سید عبدالعزیز حکیم زندگی خود را وقف جهاد، مبارزه با استبداد، دیکتاری و کسب استقلال عراق کرد. حکیم اقدام به تشکیل سپاه بدر کرد و طی ۲۰ سال رهبری مخالفان حکومت دیکتاتوری بعث عراق را برعهده داشت و در راه استقلال عراق و حاکمیت آن و خروج اشغالگران از خاک کشور تلاش و جهاد کرد.

عبدالعزیز همچنین در فضای سیاسی دوران بعد از صدام نیز نقش آفرینی زیادی داشت. وی ریاست هیات مجلس اعلا را در جریان سفرش به واشنگتن بر عهده داشت و هم چنین روند سیاسی مجلس اعلا در کمیته مقدماتی کنفرانس لندن در سال ۲۰۰۲ میلادی و سپس کنفرانس صلاح الدین و سپس روند سیاسی بعد از سقوط نظام صدام را بر عهده داشت.

سید عبدالعزیز پس از سقوط صدام به عراق بازگشت و مدتی نیز ریاست دوره ای شورای انتقالی عراق را بر عهده داشت و در هماهنگی با سایر گروه های اسلامی عراق در اولین دور از مجلس ملی عراق پس از سقوط صدام، ائتلاف یکپارچه عراق را با همکاری گروه های عمده اسلامی تشکیل داد که دارای بیش از ۱۳۰ نماینده در مجلس بود.

سید عبدالعزیز حکیم و همراهانش توانستند از طریق ساختارهای حقوقی، سیاسی و امنیتی فشار زیادی را به آمریکایی ها وارد و از این طریق آنان را وادار کنند تا خروج تدریجی از عراق- تا پایان سال ۲۰۱۱- را بپذیرند و قبل از آن هم نیروهای خود را از سطح شهرها و روستاها به سمت پادگانهای نظامی گسیل دارند.

این یکی از خدمات مهم سید عبدالعزیز حکیم به جامعه عراق بود؛ جامعه ای که در آن دوره از اشغالگری های ایالات متحده به ستوه آمده بود.

سید عبدالعزیز حکیم براین باور بود که اقشار مختلف در عراق هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند و همه عراقی هستند و به همین دلیل باید برای همگی آنها فرصت های مختلف به صورت یکسان وجود داشته باشد. این همان چیزی است که سید عمار حکیم رئیس جریان حکمت ملی نیز بارها و در مناسبت های مختلف روی آن تأکید کرده است.

پایبندی به تمامی مفاد درج شده در قانون اساسی همواره از جمله مسائلی بود که مورد تأکید سید عبدالعزیز حکیم قرار می گرفت تا بدین سان حقوق تمامی اقشار مردم عراق حفظ شده و پایمال نشود.

رهبر ۵۶ ساله مجلس اعلای اسلامی عراق سرانجام پس از طی یک دوره بیماری ناشی از سرطان ریه در شهریور ماه سال ۱۳۸۸ دار فانی را وداع گفت.

وی در وصیتنامه خود نیز بر این مهم سفارش کرده و خواستار پایبندی به اصول قانون اساسی و همزیستی مسالمت آمیز اقشار مختلف مردم در کشور شده است و از وحدت به عنوان ثروت ملت عراق یاد کرده و خواستار حفظ آن شده است.

مقام معظم رهبری به مناسبت درگذشت این مبارز بزرگ پیامی صادر کرد که در بخشی از آن آمده است:

"برای ملت و دولت عراق ضایعه ا ی بزرگ و برای جمهوری اسلامی ایران، فقدانی دردناک است. ایشان آخرین بازمانده از فرزندان برومند مرجع بزرگ شیعه مرحوم آیت الله العظمی سیدمحسن حکیم بود که همگی در راه مبارزه با رژیم سفاک بعث عراق و عوامل استکبار شربت شهادت نوشیده یا آزمونهای دشوار این جهاد عظیم را تحمل کرده بودند.

خدمات این روحانی مجاهد در راه تشکیل حکومت ملی عراق چه در دوران اقامت در ایران و چه پس از سقوط حکومت صدام و انتقال به کشور خود، کم نظیر و فراموش نشدنی است."

باید گفت که آزادی کنونی عراق از استبداد رژیم بعث و استعمار آمریکایی ناشی از مبارزه علمای بزرگی است که طی دهه های گذشته همه زندگی خود را وقف این مهم کرده اند و در سپهر سیاسی عراق نام آنها همواره درخشان خواهد ماند؛ بزرگانی چون آیت الله سید محسن حکیم، شهید سید محمد باقر صدر، شهید سید محمد باقر حکیم، سید عبدالعزیز حکیم و آیت الله سید علی سیستانی و دهها ستاره دیگر.

انتهای پیام/