به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، پس از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله و به دنبال عهدشکنی صف اولی های سپاه نبوی، جهان اسلام یکی از تاریک ترین دوران خود را بر صفحۀ تاریخ بر جای گذاشت. نبرد اصلی بر سر تصاحب حق خلافتی بود که اندک زمانی قبل، پیامبر صلی الله علیه و آله طی ماجرای غدیر آن را از سوی خداوند بر عهدۀ امیرالمؤمنین علیه السلام گزارد و یا از منظری دقیق تر، امیر مؤمنان و سایر اهل بیت با وحی الهی در این روز به صورت رسمی به امامت، وصایت و خلافت منصوب شدند.

این مقام و جایگاه الهی نه تنها دایرۀ اسلام بلکه تمام انس و جن و تمام عوالم را در بر می گرفت و همگان در هر جای این عالم هستی و با هر دین و آیینی موظف بودند خود را تسلیم اوامر تنها حجت خدا در زمین کنند؛ به این جهت است که در تاریخ می خوانیم عده ای از یهودیان و نصارا که بر دین حقیقی موسی و عیسی علیهما السلام و کتب مقدس و بدون تحریف خود یعنی تورات و انجیل پا برجا مانده بودند، به محض درک نشانه هایی از وصی نبی آخرالزمان و یا خاتم الأوصیاء علی بن ابی طالب علیه السلام، با ایشان دست بیعت می دادند و تا پای شهادت در رکاب ایشان ایستادگی می کردند. آنها به خوبی می دانستند که نام پیامبر آخرالزمان و یکایک اهل بیت علیهم السلام و حتی مکان زندگی شان در کتاب مقدس شان با القاب مختلف درج شده بود؛ از این جهت خوبان آنها شبه جزیرۀ عربستان را برای مکان زندگی خود برگزیدند و سال ها و نسل به نسل در انتظار ظهور این انوار مقدس روزگار سپری کردند. هرچند عده ای از کافران مسیحی و فاسقان یهود که در این منطقه حضور یافتند، به دنبال اهداف شیطانی خود بودند و این عداوت خود را در تمام دوران زندگی پیامبر به منصۀ ظهور گذاشتند. خداوند این حقیقت را به صورت مختصر در این آیه بیان می دارد: «الذین آتیناهم الکتاب یعرفونه کما یعرفون أبناءهم و إن فریقا منهم لیکتمون الحق و هم یعلمون» یعنی اهل کتاب، نسبت به هویت پیامبر اسلام [بر اساس اوصافش که در تورات و انجیل خوانده اند] به گونه ای که پسران خود را می شناسند، شناخت دارند و مسلما گروهی از آنان حق را در حالی که می دانند، پنهان می دارند.

جالب است که حضرت زهرا سلام الله علیها در بخشی از سخنان خود مشهور به خطبۀ فدکیه، اشاره ای جزئی و گذرا به توطئۀ یهود در ادوار مختلف زندگانی پیامبر صلی الله علیه و آله داشتند، آنجا که خطاب به آن قوم عرب نهیب زدند «خوار و مطرود بودید، می ترسیدند که مردمانی که در اطراف شما بودند شما را بربایند، تا خدای تعالی بعد از چنین حالاتی شما را به دست آن حضرت نجات داد، بعد از آنکه از دست قدرتمندان و گرگ های عرب و سرکشان اهل کتاب ناراحتی ها کشیدید؛ بعد ان منی ببهم الرجال، و ذؤبان العرب، و مردة اهل الکتاب» سپس در این لحظه به آیه ای اشاره کردند که دقیقا دربارۀ فاسقان از یهود است؛ آن بانوی بزرگوار با اشاره به بخشی از آیۀ۶۴ سورۀ مائده فرمود «کلما أوقدوا نارا للحرب أطفأها الله» یعنی (هرگاه (این اهل کتاب) آتش جنگ برافروختند خداوند خاموشش کرد.»

از این فراز کلام حضرت زهرا سلام الله علیها چند نکته آشکار است:

این فراز از آیۀ۶۴ سورۀ مائده در سیاق آیات ولایت قرار دارد و دربارۀ توطئۀ یهود نسبت به عداوت با ولایت عترت و همدستی برخی صحابی با آنهاست. کل آیه این است: «و قالت الیهود ید الله مغلولة غلت أیدیهم و لعنوا بما قالوا بل یداه مبسوطتان ینفق کیف یشاء و لیزیدن کثیرا منهم ما أنزل إلیک من ربک طغیانا و کفرا و ألقینا بینهم العداوة و البغضاء إلی یوم القیامة کلما أوقدوا نارا للحرب أطفأها الله و یسعون فی الأرض فسادا و الله لا یحب المفسدین»؛ یعنی و یهود گفتند: دست خدا بسته است. دستهای شان بسته باد و به کیفر گفتار باطلشان بر آنان لعنت باد، بلکه دست خدا همواره گشوده و باز است؛ هر گونه بخواهد روزی می دهد و مسلما آنچه از جانب پروردگارت به سوی تو نازل شده است، بر سرکشی و کفر بسیاری از آنان می افزاید و ما میان [ یهود ، نصاری و گروه های دیگر ] آنان تا روز قیامت کینه و دشمنی انداختیم. هر زمان آتشی را برای جنگ [ با اهل ایمان ] افروختند خدا آن را خاموش کرد و همواره در زمین برای فساد می کوشند و خدا مفسدان را دوست ندارد.»

جالب تر اینکه سه آیه بعد شاهد آیۀ ابلاغ یعنی یکی از صریح ترین آیات قرآن دربارۀ ابلاغ ولایت و امامت امیر مؤمنان هستیم که در غدیر نازل شد، آنجا که فرمود « یا أیها الرسول بلغ ما أنزل إلیک من ربک …»؛ یعنی یا رسول الله، در چنین شرایطی که مفسدان از یهود و منافقان امت در دشمنی با تو و ولایت امیر مؤمنان صف آرایی کردند، مأموریت خود را در ابلاغ ولایت به پایان برسان که اگر چنین نکنی، گویی رسالت خود را انجام ندادی و خداوند تو را از آنها حفظ می کند. و در آیۀ بعد مجددا خطاب به اهل کتاب می فرماید « قل یا أهل الکتاب لستم علی شیء حتی تقیموا التوراة و الإنجیل و ما أنزل إلیکم من ربکم و لیزیدن کثیرا منهم ما أنزل إلیک من ربک طغیانا و کفرا فلا تأس علی القوم الکافرین » یعنی بگو: ای اهل کتاب، شما بر مسلک صحیح و درستی نیستید تا زمانی که تورات و انجیل و آنچه از جانب پروردگارتان به سوی شما نازل شده بر پا دارید ، و بی تردید آنچه از جانب پروردگارت به سوی تو نازل شده، بر سرکشی و کفر بسیاری از آنان می افزاید، پس بر گروه کافران غمگین مباش»؛ خداوند در این آیه همچون آیۀ ابلاغ، دوبار از مفهومی به نام « ما أنزل إلیک من ربک » استفاده می کند؛ یعنی اهل کتاب موظف بودند به آنچه از سوی پروردگار در روز غدیر به پیامبر صلی الله علیه و آله نازل شده بود، ایمان بیاورند، اما مسیر طغیان و کفر و سرکشی را پیش گرفتند و به دشمن خود ادامه دادند.

انتهای پیام/