به گزارش خبرگزاری تسنیم، ورزشگاه رولان گاروس، می‌دانی افسانه ای در قلب پاریس است که با وجود گذشته ای پر فراز و نشیب، این مجموعه همواره در حال نوسازی و پیشرفت بوده است. رشته خاک رس نیز در مسیر توسعه قرار دارد، هرچند که می توان گفت در برخی زمینه ها می بایست با شتاب بیشتری همگام با تحولات زمان پیش رود.

این هفته، مسابقات مقدماتی رولان گاروس، دومین گرنداسلم فصل، آغاز می شود. قرعه کشی جدول اصلی روز پنجشنبه ۲۲ می برگزار خواهد شد و رقابت ها از ۲۵ می تا ۸ ژوئن ادامه می یابد. در طول سه هفته آینده ورزشگاه رولان گاروس به طور کامل در اختیار تنیسورهای حرفه ای قرار خواهد گرفت اما چه نکاتی را باید درباره این میدان افسانه ای با پیشینه ای پیچیده و تاریخی دانست؟

اوپن فرانسه نخستین بار در سال ۱۸۹۱ برگزار شد. این مسابقات همواره در یک مکان مشخص برگزار نمی شدند؛ به دلیل کمبود زمین و امکانات، بازی ها اغلب در نقاط مختلف پاریس و حومه آن انجام می شدند. در آن دوران این شیوه امری عادی بود. با این حال، در برهه ای این پرسش مطرح شد که آیا زمان آن نرسیده است تا ورزشگاهی مجهز و با ظرفیت بالا برای میزبانی از این رقابت ها ساخته شود؟

در سال ۱۹۲۷ فدراسیون تنیس روی چمن فرانسه دو مقام ورزشی به نام های امیل لسیه و پیر گیلو را مأمور یافتن مکان مناسبی برای برگزاری گرنداسلم کرد. در منطقه پورت دوتویی، ورزشگاه ژان بوئن که به باشگاه راگبی تعلق داشت، در آستانه پایان قرارداد اجاره بود. در خیابان گوردون بنت، تصمیم بر آن شد که زمین تنیسی در آن محل احداث گردد.

امیل لسیه مالک قطعه زمینی ۳٫۲۵ هکتاری در همجواری آن بود. او پیشنهاد کرد این زمین را به رایگان اهدا کند، اما با یک شرط؛ این مجموعه ورزشی باید به افتخار رولان گاروس، خلبان افسانه ای فرانسوی که در جنگ جهانی اول کشته شد، نامگذاری شود. از آن زمان تاکنون، مسابقات گرنداسلم بر زمین های خاکی این ورزشگاه برگزار می شود و نام این رقابت ها نیز در میان علاقه مندان بیش از آن که با عنوان رسمی «اوپن فرانسه» شناخته شود، با نام خلبان درگذشته فرانسوی پیوند خورده است.

در نیمه نخست قرن بیستم، یافتن منابع مالی برای احداث مجموعه های ورزشی به سادگی امروز نبود. لسیه و گیلو برای تأمین هزینه ها مجبور شدند با گرو گذاشتن اموال شخصی، وام های بزرگی دریافت کنند. آنها معمار لویی فور دوجاریک را که پیش از آن در ساخت مجموعه بازی های المپیک ۱۹۲۴ موفق بود، به کار گرفتند. همچنین چارلز بوهاما مسئول طراحی سطح زمین با سیستم زهکشی زیرزمینی شد. او زیر لایه ای از کاشی های قرمز خرد شده و خاک رس، سنگ آهک قرار داد؛ اقدامی نوآورانه در آن زمان.

در ماه می ۱۹۲۸ نخستین پنج زمین رولان گاروس آماده بهره برداری شدند. زمین مرکزی گنجایشی برابر با ۱۰ هزار و ۲۶۰ نفر داشت. به مرور جایگاه های چوبی موقت با سازه های بتنی جایگزین شدند و به جای دکه های معمولی فروش مواد غذایی، رستوران هایی دایر گردید. مرکز رسانه ای و رختکن ها نیز بازسازی شدند. ظرفیت زمین اصلی نیز افزایش یافت و تا سال ۱۹۳۳ امکان حضور ۱۳ هزار تماشاگر فراهم شد.

در سال ۱۹۴۰ به دلیل جنگ جهانی دوم مسابقات رولان گاروس برگزار نشد. اشغالگران آلمانی از این مجموعه به عنوان اردوگاه موقت برای خارجی هایی که اقامت شان در فرانسه نامطلوب تلقی می شد، استفاده کردند. از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ رقابت هایی غیر رسمی تحت عنوان «تورن دو فرانس» با حضور بازیکنان عمدتا فرانسوی در دیگر زمین های پاریس برگزار شد، اما این مسابقات جزو تاریخ رسمی رولان گاروس محسوب نمی شوند. از سال ۱۹۴۶ مسابقات مجددا به شکل کامل و با وضعیت رسمی خود از سر گرفته شدند.

در دهه ۱۹۷۰ با آغاز دوران اوپن، تنیس محبوبیتی روزافزون یافت. ظرفیت رولان گاروس پاسخگوی تعداد فزاینده تماشاگران و بازیکنان نبود. این مجموعه به تدریج مدرن و گسترش یافت. از سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۴ مساحت آن به ۸٫۵ هکتار افزایش یافت. در حال حاضر ۲۳ زمین تنیس در این مجموعه وجود دارد که پنج مورد آن برای تمرین استفاده می شود. یک مرکز رسانه ای سه طبقه ساخته شد و در اطراف مجموعه درختکاری صورت گرفت تا صدا و آلودگی ناشی از بزرگراه های اطراف کاهش یابد. ظرفیت زمین مرکزی نیز به ۱۶ هزار و ۵۰۰ نفر رسید.

در سال ۱۹۹۴ زمین «کورت A» با ظرفیت ۱۰ هزار نفر ساخته شد. این زمین پس از مرکز اصلی دومین زمین بزرگ رولان گاروس محسوب می شود و در سال ۱۹۹۷ به افتخار تنیسور افسانه ای فرانسوی، سوزان لنگلن، به این نام نامگذاری شد.

انتهای پیام/