رضا اسماعیلی، شاعر به خبرنگار مهر گفت: جوان گرایی در انتصاب مدیران از ابتدای انقلاب اسلامی تاکنون در سیره عملی حضرت امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری جایگاه مهمی داشته است. ایشان همواره در انتصاب مدیریت های فرهنگی و نظامی بر جوان گرایی تاکید داشتند. علت این رویکرد در جوان گرایی این است که اساسا نسل جوان ریسک پذیر است و از قدرت بالای خطرپذیری برخوردار است. بسیار پرانرژی، خلاق و نوآور هستند.

وی ادامه داد: طبیعتا با انتخاب یک مدیر جوان این جوان می تواند روح دوباره ای در مجموعه بدمد و می توان انتظار یک تحول را داشت. اما با این حال، وقتی به سیره عملی امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری در اینباره توجه می کنیم، می بینیم این جوان گرایی با توصیه بر استفاده از تجارب باتجربه ها، پیران و پیشکسوتان است.

به گفته خالق «حنجره های سرخ عشق»، افرادی که سال ها در عرصه های علمی و فرهنگی استخوان خورد کرده اند، زحمت کشیده اند و خدماتی را به جامعه ارائه داده اند، قطعا تجارب گرانقدری را با خودشان حمل می کنند و از تجارب ارزنده ای برخوردار هستند و مدیران جوان می توانند از این تجربه ها بهره ببرند.

رضا اسماعیلی یادآور شد: انتصاب آقای دادمان به مدیریت حوزه هنری را باید به فال نیک گرفت و من تبریک می گویم اما در عین حال، جای قدردانی از زحمات محسن مؤمنی شریف نیز وجود دارد. تاآن جا که با وی ارتباط داشتم، می دیدم که خیلی مومنانه و با تعهد می کوشید این مجموعه را اداره کند اما به هر حال ناخواسته کاستی هایی هم وجود داشت.

وی تصریح کرد: احساس می کردم در سال های اخیر خیلی از آن پتانسیل انقلابی که در دهه ۶۰ از حوزه هنری سراغ داشتیم، استفاده نمی شود. امروزه ضروری است که بدانیم انقلاب اسلامی ادامه دارد و باید به آرمان های انقلاب وفادار باشیم و اگر می خواهیم تحولی ایجاد کنیم، باید مبتنی بر همین آرمان ها باشد. آقای مؤمنی هم به عنوان یک مدیر مؤمن و شریف تلاش می کرد که این انقلابی گری در انتصاب مدیران جوان اتفاق بیفتند و ما شاهد بودیم که از جوانان برای مدیریت ها استفاده می شد.

وی گفت: در دوره جدید نیز باید تلاش شود تا نقاط قوت حوزه هنری تقویت شود و در مسیر بالندگی و زایندگی هنر و ادبیات حرکت کنیم و باید بتوانیم آن دین خود را به هنر و ادبیات ادا کنیم و بکوشیم تجارب خوبی را که در دهه ۶۰ در حوزه هنری اتفاق افتاد احیا بکنیم و به سمتی حرکت کنیم که باز هم به حوزه هنری به عنوان پایگاه هنر و ادبیات انقلاب نگریسته بشود. در سال های اخیر کمی این نگاه کمرنگ شده بود. حوزه هنری زمانی پاتوق اهالی هنر و ادبیات انقلاب بود و اکثر کسانی که از سلسله هنرمندان انقلاب هستند، حوزه هنری را خانه خودشان می دانستند. باید تلاش کنیم که این تجربه و بینش و نگرش احیا شود و باز هم حوزه بتواند در عرصه فرهنگی تحول ایجاد کند و ما بتوانیم به حوزه امیدوار باشیم که انشاالله پاسدار ارزش های انقلاب و نوزایی در هنر و ادبیات انقلاب باشد.