ایسنا/خراسان رضوی گریه و شیون خانواده ها پشت در اورژانس، راهروهای ۶۱۰ و پشت درهای آی سی یوها تبدیل به موسیقی متن بیمارستان امام رضا شده است.

دکتر علیرضا صداقت، رئیس بخش ICU کرونای بیمارستان امام رضا مشهد در یادداشتی نوشت: «این روزها حالم اصلا خوب نیست. البته حال کی خوبه؟

مرگ بیماران بسیار جوان مبتلا به کرونا تبدیل به یک عادت روزانه شده و این عادی شدن خیلی غم انگیزه. گریه و شیون خانواده ها پشت در اورژانس عدالتیان و راهروهای ۶۱۰ و پشت درهای آی سی یوها تبدیل به موسیقی متن بیمارستان امام رضا شده. التماس پدرها و مادرها برای دیدن فرزنداشون روی تخت آی سی یو حکایت هر روزه. اشک های فرزندان در آخرین روزهای زندگی پدرها و مادرهای بیمارشون دیگر رمقی برای من و همکارام نگذاشته.

نگرانی من و همکارانم برای سلامت خانواده هامون تبدیل به یک وسواس جانکاه شده و در صورت بیمار شدن هریک از افراد خانواده به شدت خودمون رو مقصر می دونیم. بغل نکردن و نبوسیدن تنها دخترم پنج ماهه شد و نگرانم که به یکسال و حتی چندسال هم برسه. کابوس بیمار شدن دخترم و همسرم و سایر عزیزانم دست از سرم بر نمی داره.

شلوغی خیابان ها و مغازه ها و دیدن مردم در حال تردد در خیابان ها و اون هم بدون ماسک واقعا برام زجرآوره. سرو صدای مهمونی ها که از تو خونه ها به گوش میرسه مثل پتک تو سرم فرود میاد. وقتی فکر می کنم که بیمار جوون شدیدا بدحالم که داره با مرگ دست و پنجه نرم میکنه احتمالا دو هفته قبل بدون ماسک در حال خرید در یک مغازه ۶ متری بوده و یا تو مهمونی بدون ماسک با دوستاش خوش میگذرونده!! ترس تمام وجودمو می گیره؛ آخه من و همکارام دیگه اونقدر جووون نداریم که بتونیم تمام این افرادی رو که دارن بدون ماسک تو مغازه ۶ متری خرید میکنن درمان کنیم. آخه الان تقریبا یک سوم پرسنلم کرونا گرفتند و چندتاشون بستری هستن.دیگه اونقدر تخت و دارو و تجهیزات نداریم که بتونیم اون هموطنان ناآگاهی رو که الان دارن تو مهمونی ها و عروسی ها مثلا خوش میگذرونن رو بستری کنیم.

حالم واقعا خوب نیست. پدری رو فرستادم که پالس اکسیمتر و اکسیژن ساز برای مریضش که در خونه بستری بود تهیه کنه. نصف روز گشت و آخرش با خوشحالی بهم زنگ زد که تونسته وسایل رو تهیه کنه ولی با پنج برابر قیمت قبل. نمیدونم چقدرش مربوط به اوضاع نابسامان ارز و دلاره ولی میدونم قسمتیش مربوط به وجدان غافل و خودخواهی و سودجویی بعضی آدماست که حتی بدبختی عده ای، برای اون ها یه جور خوشبختیه!!

حالم اصلا خوب نیست، چون امروز یکی دیگه از همکارامو که ۲۵ روز در آی سی یو بستری بود خودم CPR کردم و دیروز هم یکی دیگه از دوستامو خودم گواهی فوتشو نوشتم.حالم بده، چون کاری از دستم برنمیاد. از سیاه نمایی بعضی افرادی که حتی از دور هم دستی بر آتش ندارن و از خوش بینی و ساده انگاری بعضی مسوولین دلم گرفته …..

حالم خوب نیست چون دارم بیمار شدن مظلومانه همکارام رو می بینم ، فرسوده شدن روحی روانی هم قطارامو میبینم. رزیدنتام همه مریض شدن..

حالم خوب نیست، چون انگار قرار نیست تمام این کابوس ها تموم بشه، حتی می ترسم تازه شروعش باشه. ولی وقتی به انرژی و توان و انگیزه دوستام و همکارام فکر می کنم حالم بهتر میشه. وقتی به این فکر می کنم که در ۵ ماه قبل چه جانفشانی ها و چه دلاوری ها کردند و چه جان هایی رو نجات دادند حالم بهتر میشه ….

واقعا به داشتن اینچنین همکاران شرافتمند و ایثارگر و از خودگذشته ای افتخار میکنم».

انتهای پیام