به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره عبس هشتادمین سوره قرآن است و در جزء سی ام آن قرار دارد.

این سوره با کلمه عبس به معنای «چهره در هم کشید» آغاز شده است.

سوره عبس درباره ارزش و اهمیت قرآن، ناسپاسی انسان در برابر نعمت های پروردگارش و حوادث تکان دهنده قیامت و سرنوشت انسان ها در آن روز سخن می گوید.

در آیات ابتدایی این سوره خداوند کسی را که با فرد نابینا با ترشرویی برخورد کرد، توبیخ می کند. درباره اینکه فرد توبیخ شده، پیامبر (ص) بوده یا دیگری بین مفسران اختلاف است.

از آیات مشهور این سوره آیات ۳۴ تا ۳۷ است که صحنه محشر را توصیف می کند و می گوید انسان ها از نزدیکانشان (برادر، پدر، مادر، همسر و فرزند) فرار می کنند.

بر اساس روایات به نقل از پیامبر (ص)؛ هر کس سوره عبس را قرائت کند، در روز قیامت در حالی خواهد آمد که شادمان و خندان است.

از امام صادق (ع) نیز نقل شده که قاری این سوره در بهشت زیر پرچم و سایه خداوند و مشمول کرامت خداوند خواهد بود و این کار برای خداوند کوچک و آسان است. هر کس هنگام بارش باران این سوره را بخواند، خداوند به تعداد قطره های باران گناهانش را می آمرزد.

فایل صوتی تلاوت سوره عبس با صدای مصطفی اسماعیل

متن سوره عبس همراه با ترجمه

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خدای بخشاینده مهربان

عبس و تولیٰ ﴿١﴾

چهره در هم کشید و روی گردانید(۱)

أن جاءه الأعمیٰ ﴿٢﴾

که آن مرد نابینا پیش او آمد(۲)

و ما یدر یک لعله یزکیٰ ﴿٣﴾

و تو چه دانی شاید او به پاکی گراید(۳)

أو یذکر فتنفعه الذکر یٰ ﴿٤﴾

یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد(۴)

أما من استغنیٰ ﴿٥﴾

اما آن کس که خود را بی نیاز می پندارد(۵)

فأنت له تصدیٰ ﴿٦﴾

تو بدو می پردازی(۶)

و ما علیک ألا یزکیٰ ﴿٧﴾

با آنکه اگر پاک نگردد بر تو مسئولیتی نیست(۷)

و أما من جاءک یسعیٰ ﴿٨﴾

و اما آن کس که شتابان پیش تو آمد(۸)

و هو یخشیٰ ﴿٩﴾

در حالی که از خدامی ترسید(۹)

فأنت عنه تلهیٰ ﴿١٠﴾

تو از او به دیگران می پردازی(۱۰)

کلا إنها تذکر ة ﴿١١﴾

زنهار چنین مکن این آیاتپندی است(۱۱)

فمن شاء ذکر ه ﴿١٢﴾

تا هر که خواهد از آن پند گیرد(۱۲)

فی صحف مکر مة ﴿١٣﴾

در صحیفه هایی ارجمند(۱۳)

مر فوعة مطهر ة ﴿١٤﴾

والا و پاک شده(۱۴)

بأیدی سفر ة ﴿١٥﴾

به دست فرشتگانی(۱۵)

کر ام بر ر ة ﴿١٦﴾

ارجمند و نیکوکار(۱۶)

قتل الإنسان ما أکفر ه ﴿١٧﴾

کشته باد انسان چه ناسپاس است (۱۷)

من أی شیء خلقه ﴿١٨﴾

او را از چه چیز آفریده است؟ (۱۸)

من نطفة خلقه فقدر ه ﴿١٩﴾

از نطفه ای خلقش کرد و اندازه مقررش بخشید(۱۹)

ثم السبیل یسر ه ﴿٢٠﴾

سپس راه را بر او آسان گردانید(۲۰)

ثم أماته فأقبر ه ﴿٢١﴾

آنگاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد(۲۱)

ثم إذا شاء أنشر ه ﴿٢٢﴾

سپس چون بخواهد او را برانگیزد(۲۲)

کلا لما یقض ما أمر ه ﴿٢٣﴾

ولی نه! هنوز آنچه را به او دستور داده به جای نیاورده است(۲۳)

فلینظر الإنسان إلیٰ طعامه ﴿٢٤﴾

پس انسان باید به خوراک خود بنگرد(۲۴)

أنا صببنا الماء صبا ﴿٢٥﴾

که ما آب را به صورت بارشی فرو ریختیم(۲۵)

ثم شققنا الأر ض شقا ﴿٢٦﴾

آنگاه زمین را با شکافتنی لازم شکافتیم(۲۶)

فأنبتنا فیها حبا ﴿٢٧﴾

پس در آن دانه رویانیدیم(۲۷)

و عنبا و قضبا ﴿٢٨﴾

و انگور و سبزی(۲۸)

و زیتونا و نخلا ﴿٢٩﴾

و زیتون و درخت خرما (۲۹)

و حدائق غلبا ﴿٣٠﴾

و باغهای انبوه (۳۰)

و فاکهة و أبا ﴿٣١﴾

و میوه و چراگاه (۳۱)

متاعا لکم و لأنعامکم ﴿٣٢﴾

تا وسیله استفاده شما و دامهایتان باشد (۳۲)

فإذا جاءت الصاخة ﴿٣٣﴾

پس چون فریاد گوش خراش دررسد(۳۳)

یوم یفر المر ء من أخیه ﴿٣٤﴾

روزی که آدمی از برادرش(۳۴)

و أمه و أبیه ﴿٣٥﴾

و از مادرش و پدرش(۳۵)

و صاحبته و بنیه ﴿٣٦﴾

و از همسرش و پسرانش می گریزد (۳۶)

لکل امر ئ منهم یومئذ شأن یغنیه ﴿٣٧﴾

در آن روز هر کسی از آنان را کاری است که او را به خود مشغول می دارد(۳۷)

وجوه یومئذ مسفر ة ﴿٣٨﴾

در آن روز چهره هایی درخشانند(۳۸)

ضاحکة مستبشر ة ﴿٣٩﴾

خندان و شادانند(۳۹)

و وجوه یومئذ علیها غبر ة ﴿٤٠﴾

و در آن روز چهره هایی است که بر آن ها غبار نشسته(۴۰)

تر هقها قتر ة ﴿٤١﴾

و آن ها را تاریکی پوشانده است(۴۱)

أولٰئک هم الکفر ة الفجر ة ﴿٤٢﴾

آنان همان کافران بدکارند(۴۲)

انتهای پیام/