به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره فاطر یا ملائکه سی و پنجمین سوره و از سوره های مکی قرآن که در جزء ۲۲ قرآن جای گرفته است. این سوره را از آن رو که با حمد الهی آغاز می شود، جزو سوره های حامدات دانسته اند. سوره فاطر از معاد، اوضاع و احوال قیامت و گرفتاری و پشیمانی کافران سخن می گوید و انسان را از فریب ظواهر دنیا و وسوسه های شیطان بر حذر می دارد. این سوره برخی از نعمت های الهی را برمی شمرد و تلاوت قرآن، اقامه نماز و انفاق را تجارت بی زیان معرفی می کند.

از آیات مشهور این سوره، آیه پانزدهم است که خداوند را بی نیاز و مردم را نیازمند به او می خواند و آیه هجدهم که نشان از عدل الهی و شدت مجازات در قیامت است. در فضیلت تلاوت این سوره از پیامبر(ص) نقل شده است هر کس سوره فاطر را بخواند، سه در از درهای بهشت در روز قیامت او را به سوی خود دعوت می کند تا از هر کدام که می خواهد وارد شود.

تلاوت مجلسی سوره فاطر آیات ۲۳ الی آخر

الذی أحلنا دار المقامة من فضله لا یمسنا فیها نصب ولا یمسنا فیها لغوب ﴿۳۵﴾

همان [خدایی] که ما را به فضل خویش در سرای ابدی جای داد در اینجا رنجی به ما نمی رسد و در اینجا درماندگی به ما دست نمی دهد (۳۵)

والذین کفروا لهم نار جهنم لا یقضی علیهم فیموتوا ولا یخفف عنهم من عذابها کذلک نجزی کل کفور ﴿۳۶﴾

و[لی] کسانی که کافر شده اند آتش جهنم برای آنان خواهد بود حکم به مرگ بر ایشان [جاری] نمی شود تا بمیرند و نه عذاب آن از ایشان کاسته شود [آری] هر ناسپاسی را چنین کیفر می دهیم (۳۶)

وهم یصطرخون فیها ربنا أخرجنا نعمل صالحا غیر الذی کنا نعمل أولم نعمرکم ما یتذکر فیه من تذکر وجاءکم النذیر فذوقوا فما للظالمین من نصیر ﴿۳۷﴾

و آنان در آنجا فریاد برمی آورند پروردگارا ما را بیرون بیاور تا غیر از آنچه میکردیم کار شایسته کنیم مگر شما را [آن قدر] عمر دراز ندادیم که هر کس که باید در آن عبرت گیرد عبرت می گرفت و [آیا] برای شما هشداردهنده نیامد پس بچشید که برای ستمگران یاوری نیست (۳۷)

إن الله عالم غیب السماوات والأرض إنه علیم بذات الصدور ﴿۳۸﴾

خدا[ست که] دانای نهان آسمانها و زمین است و اوست که به راز دلها داناست (۳۸)

هو الذی جعلکم خلائف فی الأرض فمن کفر فعلیه کفره ولا یزید الکافرین کفرهم عند ربهم إلا مقتا ولا یزید الکافرین کفرهم إلا خسارا ﴿۳۹﴾

اوست آن کس که شما را در این سرزمین جانشین گردانید پس هر کس کفر ورزد کفرش به زیان اوست و کافران را کفرشان جز دشمنی نزد پروردگارشان نمی افزاید و کافران را کفرشان غیر از زیان نمی افزاید (۳۹)

قل أرأیتم شرکاءکم الذین تدعون من دون الله أرونی ماذا خلقوا من الأرض أم لهم شرک فی السماوات أم آتیناهم کتابا فهم علی بینت منه بل إن یعد الظالمون بعضهم بعضا إلا غرورا ﴿۴۰﴾

بگو به من خبر دهید از شریکان خودتان که به جای خدا می خوانید به من نشان دهید که چه چیزی از زمین را آفریده اند یا آنان در [کار] آسمانها همکاری داشته اند یا به ایشان کتابی داده ایم که دلیلی بر [حقانیت] خود از آن دارند [نه] بلکه ستمکاران جز فریب به یکدیگر وعده نمی دهند (۴۰)

إن الله یمسک السماوات والأرض أن تزولا ولئن زالتا إن أمسکهما من أحد من بعده إنه کان حلیما غفورا ﴿۴۱﴾

همانا خدا آسمانها و زمین را نگاه می دارد تا نیفتند و اگر بیفتند بعد از او هیچ کس آنها را نگاه نمی دارد اوست بردبار آمرزنده (۴۱)

وأقسموا بالله جهد أیمانهم لئن جاءهم نذیر لیکونن أهدی من إحدی الأمم فلما جاءهم نذیر ما زادهم إلا نفورا ﴿۴۲﴾

و با سوگندهای سخت خود به خدا سوگند یاد کردند که اگر هرآینه هشداردهنده ای برای آنان بیاید قطعا از هر یک از امتها[ی دیگر] راهیافته تر شوند و[لی] چون هشداردهنده ای برای ایشان آمد جز بر نفرتشان نیفزود (۴۲)

استکبارا فی الأرض ومکر السیئ ولا یحیق المکر السیئ إلا بأهله فهل ینظرون إلا سنت الأولین فلن تجد لسنت الله تبدیلا ولن تجد لسنت الله تحویلا ﴿۴۳﴾

[انگیزه] این کارشان فقط گردنکشی در [روی] زمین و نیرنگ زشت بود و نیرنگ زشت جز [دامن] صاحبش را نگیرد پس آیا جز سنت [و سرنوشت شوم] پیشینیان را انتظار می برند و هرگز برای سنت خدا دگرگونی نخواهی یافت (۴۳)

أولم یسیروا فی الأرض فینظروا کیف کان عاقبة الذین من قبلهم وکانوا أشد منهم قوة وما کان الله لیعجزه من شیء فی السماوات ولا فی الأرض إنه کان علیما قدیرا ﴿۴۴﴾

آیا در زمین نگردیده اند تا فرجام [کار] کسانی را که پیش از ایشان [زیسته] و نیرومندتر از ایشان بودند بنگرند و هیچ چیز نه در آسمانها و نه در زمین خدا را درمانده نکرده است چرا که او همواره دانای تواناست (۴۴)

ولو یؤاخذ الله الناس بما کسبوا ما ترک علی ظهرها من دابة ولکن یؤخرهم إلی أجل مسمی فإذا جاء أجلهم فإن الله کان بعباده بصیرا ﴿۴۵﴾

و اگر خدا مردم را به [سزای] آنچه انجام داده اند مؤاخذه میکرد هیچ جنبنده ای را بر پشت زمین باقی نمی گذاشت ولی تا مدتی معین مهلتشان می دهد و چون اجلشان فرا رسد خدا به [کار] بندگانش بیناست (۴۵)

انتهای پیام/