منطقه محروم «بلوچستان»

۲۳ تیر ۱۳۹۹ / ۱۲:۳۲

استان سیستان و بلوچستان پس از استان کرمان به عنوان دومین استان پهناور کشور در جنوب شرقی ایران واقع است. سیستان شامل زاهدان، زابل و هامون و هیرمند و نیمروز و زهک است که البته بخش بزرگ سیستان قدیم در افغانستان بوده که هم اکنون جز خاک افغانستان است و سرزمین بلوچستان امروزی که ناحیه جنوبی استان را تشکیل می دهد و از ۱۵ شهرستان (زاهدان، میرجاوه، خاش، سراوان، ایرانشهر، نیکشهر، چابهار، سرباز، کنارک، دلگان، مهرستان، سیب وسوران، بمپور، قصر قند، فنوج) تشکیل می شود. مردم سیستان و بلوچستان از قومیت های سیستانی و بلوچ است که بلوچ ها به گویش بلوچی صحبت می کنند و پیرو اسلام و مذهب تسنن هستند. این استان بیشتر آب و هوای گرم و خشک دارد، اما در عین حال از تنوع آب و هوایی و اقلیمی ویژه ای برخوردار است و مناطق کوهستانی، جنگلی و باتلاقی نیز در این استان پهناور به چشم می خورد. تاکنون زیرساخت های مناسب جهت ایجاد اشتغال این مردم فراهم نشده و مردم چاره ای جز روی آوردن به مشاغل کاذب ندارند. مردم از حداقل امکانات اولیه زندگی برخوردار نیستند و اگر نظام سنتی و اصالت این افراد نبود شاید مشکلات و آسیب های زیادی در منطقه به چشم می خورد که قابل کنترل نبود. روی آوردن مردم این استان به قاچاق که می تواند قیمت جانشان تمام می شود اثرات روحی و روانی بدی برای خانواده ها دارد. دلیل اصلی این قاچاق عدم استفاده از ظرفیت های داخلی استان سیستان و بلوچستان است. این استان دارای ظرفیت های بسیار خوبی است که می تواند هم به عنوان یک محور تولید کننده و هم عرضه کننده در کشور شناخته شود.