به گزارش مشرق، هرچه بر عمر مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران افزوده می شود، عمر بداخلاقی ها و خشم باشگاه ها به هفته های ابتدایی تقلیل پیدا می کند. لیگ برتر به عنوان ویترین فوتبال باشگاهی ایران که باید محلی برای لذت بردن و سرگرمی مردم و هوادارانش باشد، به سرکردگی خود باشگاه ها، مربیان و بازیکنان چنان خشمی را به جامعه پمپاژ می کند که تاثیرات اجتماعی و فرهنگی آن شاید حتی تا سال ها باقی بماند.

اتفاقات همین دو هفته نخست لیگ برتر شاید نمونه بسیار خوبی از ماهیت و ذات فوتبال ایران باشد که به یک رویه و عرف در جامعه تبدیل شده است. اعتراض پیاپی باشگاه ها، درگیری های مربیان و مدیران در ورزشگاه ها و در رسانه ها، صدور بیانیه های پیاپی و کری خوانی های بی پایه و اساس که با چند برابر قدرت اصلی خود در فضای مجازی و بین هواداران بازنشر داده می شود، فوتبال ایران را به «ناکجاآباد» کشانده است.

صرفنظر از تاثیر پررنگ فضای کلی جامعه در این بداخلاقی ها و نقش باشگاه ها که هر کدام پسوند «فرهنگی» را یدک می کشند، می توان این پرسش را مطرح کرد که سایر نهادها و متولیان فوتبال چه کار می کنند؟ چرا سازمان لیگ به عنوان برگزار کننده مسابقات لیگ برتر اقدام و پیش بینی خاصی برای جلوگیری از این اتفاقات ندارد.

فدراسیون فوتبال در سال های اخیر به جای فرهنگ سازی، بر جنبه تنبیهی و قضایی ماجرا متمرکز شده است و درمان را جایگزین پیشگیری کرده؛ در حالی که این اقدامات انضباطی هم تاثیری در رویه غلط فوتبال ایران نداشته و صرفا به درآمدزایی فدراسیون فوتبال کمک کرده است!

باشگاه ها نشان داده اند برای رسیدن به عنوان قهرمانی، کسب سهمیه آسیا و یا سقوط نکردن به لیگ دسته اول دست به هر کاری می زنند و برایشان هدف، وسیله را توجیه می کند. این عزم در باشگاه های ما برای جلوگیری از بداخلاقی ها وجود ندارد و آنها حتی ثابت کرده اند در اشتباهات، گاهی پشت مربی و بازیکن خود در می آیند.

تکلیف سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال هم که مشخص است و اگر اقدامی هم صورت گرفته، تاثیرگذار نبوده است. به راستی برای پایان دادن به این وضعیت و آرام کردن آتشفشان خشم و هیاهو، برای بازگرداندن فوتبال ایران به مسیر اخلاقی، برای کاهش تنش ها و درگیری ها و در یک کلام برای لذت بردن هواداران از این فوتبال چه کارهایی لازم است؟