به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، در روزهای تلخ کرونایی خبر دورقمی شدن آمار رسمی متوفیان بر اثر ابتلا به کرونا، تا حدی می تواند نویدبخش پشت سر گذاشتن بحران باشد، اما عدم رعایت قرنطینه از ابتدای هفته گذشته و شلوغی های شهر، نگرانی زیادی را برای آغاز موج دیگری از شیوع کروناویروس به وجود آورده است، به ویژه ترددهای زیاد در سطح شهر با کمترین میزان توجه به رعایت پروتکل های بهداشتی، بر نگرانی بیشتر دامن می زند، متأسفانه یکی از علل مهم از نماندن در خانه تلاش برای کسب معاش است، دغدغه ای که آرامش فکری را می گیرد و سبب شده تا سلامت در اولویت اول زندگی نباشد.

افزایش ترددها که به گفته خود مسئولان بیش از ۷۵ درصد آن برای تأمین معاش و مایحتاج زندگی است، می تواند خبر از موج دوم بیماری در روزهای آینده بدهد و مسئولان از همین حالا باید در کنار طرح هایی که برای جلوگیری از اجتماعات و فاصله گذاری اجتماعی دارند، برای تأمین معیشت اقشار ضعیف نیز فکری کنند.

اقشار ضعیف نان ندارند

ابراهیمی یکی از کارگران ساختمانی قم در این زمینه می گوید: چند روز قبل برای ساخت وساز و بنایی یک خانه با من تماس گرفتند و من با ماسک و دستکش در محل کارم آمدم، اما نمی توان با سختی کار، دائم مراقب بود که در معرض آلودگی قرار نگیریم، ولی خودمان را به خدا سپرده ایم و چاره ای جز کار نداریم، خیلی از کارگران ساختمانی این روزها بیکار هستند و در برخی از میدان ها و خیابان ها منتظرند تا هزینه زندگی را تأمین کنند.

وی ادامه داد: قرنطینه و در خانه ماندن، فکری آرام و رفاهی نسبی، درآمدی مناسب و ثابت می خواهد که قشر کارگر و ضعیف هیچ کدام از آن را ندارد و نمی تواند در خانه بماند، برخی از دوستان من قبل از این بیماری مشغول به کار بودند و در زمستان دست فروشی می کردند، اما در این شرایط هیچ راهی برای کسب درآمد ندارند.

بسیاری از اقشار اختیاری برای در خانه ماندن ندارند

خانم رحمانی یکی دیگر از شهروندان در مورد مشکلات اقتصادی در این ایام می گوید: با داشتن سه فرزند که همگی دانشجو دانش آموز هستند و هزینه های زندگی را افزایش می دهند، ماندن در خانه معنا ندارد، من پرسنل یکی از مراکز درمانی بوده و در این ایام باید در ساعات اداری در محل کارم باشم و همسرم نیز نیرویی اجرایی و اداری بوده و تعطیلی ندارد.

وی گفت: اینکه باید در خانه بمانیم تا مانع از شیوع این ویروس خطرناک شویم امری ضروری است و کسی نمی تواند آن را نادیده بگیرد، اما باید واقعیت را پذیرفت که برخی از اقشار، اختیاری برای در خانه ماندن ندارند و تصمیم نهایی را کارفرمایان آن ها می گیرند و یا شغلی خدماتی دارند و نمی توانند آن را رها کنند و خانه نشین شوند.

این شهروند عنوان کرد: باید مسئولان، دغدغه های مردم را کم کنند، برخی از مشاغل خواه ناخواه تعطیل شد و افراد زیادی ناخواسته خانه نشین شدند. باید برای آن ها فکری کرد، عده ای هم کارگر هستند که به امید شغلی اول صبح از خانه خارج می شود و چه بسا هیچ گونه تجهیزاتی هم برای در امان ماندن از این ویروس ندارند.

بیمه بیکاری مشکلی پای کار کارگران

مجید یکی از کارگران بیکار نانوایی نیز با اشاره به برخی از مشکلات خود می گوید: من بیش از ۲۵ سال کار کرده ام و فقط سه سال تا بازنشستگی فاصله دارم، دو سال قبل صاحب نانوایی که مشغول به کار بودم، تعدیل نیرو کرد وقتی برای بیمه بیکاری مراجعه کردم متوجه شدم کارفرما بیمه دو ماه آخر من را پرداخت نکرده است و به همین دلیل بیمه بیکاری به من تعلق نگرفت.

وی در ادامه گفت: در این دو سال مشکلات زیادی داشتم و هیچ نانوایی حاضر به استخدام نیرویی که سه سال دیگر بازنشسته می شود نبود و در این دو سال نیز یک ریال پول برای پرداخت بیمه ام نداشتم، سال قبل در بهمن ماه قرار شد در جایی مشغول به کار شوم که با آمدن کرونا دوباره کار خود را از دست دادم، در این مدت با کارگری چند ساعته و روزمزدی، شب و روز را می گذرانم اما کارگری با شرایط من واقعا چیزی برای از دست دادن ندارد و من با مشکلاتی که در مدت دو سال در فروپاشی زندگی ام دیده ام، روزهایی بدتر از ترس کرونا را تجربه کرده ام.

مشکلات بی شمار کارگران فصلی

محمدی فروشنده لبنیات نیز در این گفت وگو عنوان کرد: در این روزها خیلی از میدان های شهر تجمع کارگران را می توان دید، آن ها با اینکه می دانند با شیوع بیماری، کار زیادی وجود ندارد و احتمال کمی دارد تا یک نفر برای چند ساعت کار، یک یا چند نیرو را با خود ببرد اما چاره ای جز ایستادن و صبر کردن ندارند.

وی گفت: مدتی قبل فرد خیری در یکی از این میادین به ۱۲ نفر کارگری که ایستاده بودند، سبد کالا داد، اما تعداد این کارگران بیکار زیاد است و نمی توان معیشت همه آن ها را تأمین کرد و باید فکری اساسی کرد تا جریان زندگی دوباره عادی شود و مشکلات اقتصادی این قدر بر سر اقشار ضعیف، آوار نشود.

یوسفی یکی از همین کارگرهای منتظر در شهر است و می گوید به خدا ما متکدی نیستیم و دوست داریم نان بازوی خودمان را بخوریم، اینکه گاهی افراد خیری هستند که دست ما را می گیرند، دستشان را می بوسیم اما کاش برای کار ثابت و درآمد مناسب ما هم فکری شود تا شرمنده خانواده نباشیم، مردی که دستش خالی است نمی تواند در خانه بماند و برای حفظ سلامتی اش به خیابان نیاید.

وی بیان کرد: من به غیر از یارانه ام هیچ پولی در مدت یک سال گذشته به حسابم نیامده و اگر روزی هم کاری ساعتی برای ما پیدا شد مزد خود را دستی گرفته ایم، اما در طرح معیشتی کرونایی شامل یارانه ای نشدیم، اگر امثال ما ملک و ثروت و زمین و پول پس اندازی دارند و خودشان خبر ندارند،خوب مسئولان به ما هم بگویند، وگرنه شفاف سازی کنند تا بدانیم چه وضعیتی داشته ایم که مشمول این یارانه هم نبودیم؟

محمدمهدی نیز که خود را دانش آموز کلاس هفتم معرفی می کند دراین باره می گوید: من مجبورم برای منزل خرید کنم، خیلی وقت ها هم ماسک ندارم و با دوچرخه رفت وآمد می کنم، گاهی هم حوصله مان سر می رود با دوستانمان می رویم فضای سبز، واقعا نمی شود صبح تا شب در خانه بمانم، مادرم خرید خانه را به من سپرده است، من فقط دو هفته در خانه ماندم، بعد دیگر نشد.

گزارش: حمیده زند

انتهای پیام/۴۵۷