شعر حزین لاهیجی برای امام حسین(ع)
خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - محرم در شعر
ترکیب بند عاشورایی «رستخیز قیامت!»
حزین لاهیجی
توفان خون ز چشم جهان جوش می زند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش می زند!
یا رب! شب مصیبت آرام سوز کیست
امشب که برق آه، ره هوش می زند؟
روشن نشد که روز سیاه عزای کیست
صبحی که دم ز شام سیه پوش می زند …
بی نوش داروی دل غم دیدگان بود
آبی که اشک بر رخ مدهوش می زند
ساکن نمی شود نفس ناتوان من
زین دشنه ها که بر لب خاموش می زند
گویا به یاد تشنه لب کربلا، حسین
توفان شیونی ز لبم جوش می زند
تنها نه من، که بر لب جبریل، نوحه هاست
گویا عزای شاه شهیدان کربلاست
شاهی که نور دیدۀ خیرالأنام بود
ماهی که بر سپهر معالی، تمام بود
شد روزگار در نظرش تیره از غبار
باد مخالف از همه سو بس که عام بود
آب از حسین گیرد و خنجر دهد به شمر
انصاف روزگار، ندانم کدام بود!
آبی که خار و خس، همه سیراب از آن شدند
آخر چرا بر آل پیمبر، حرام بود؟
خون، دیده ها چگونه نگرید بر آن شهید
کز خون به پیکرش کفن لعل فام بود …
آن خضر اهل بیت به صحرای کربلا
نوشید آب تیغ، ز بس تشنه کام بود
تفتند زآتش عطش آن لعل ناب را
سنگین دلان مضایقه کردند آب را
ای مرگ! زندگانی از این پس وبال شد
جایی که خون آل پیمبر حلال شد
مهر جهان فروز امامت به کربلا
از بار درد، بدر تمامش هلال شد
شاخ گلی ز باغ امامت به خاک ریخت
زین غم، زبان بلبل گوینده لال شد
افتاده بین به خاک امامت ز تشنگی
سروی کزآب دیدۀ زهرا نهال شد
تن زد در این شکنج بلا تا قفس شکست
بر اوج عرش، طائر فرخنده بال شد …
از خون اهل بیت که شادند کوفیان
دل های قدسیان همه غرق ملال شد
آن ناکسان ز روی که دیگر حیا کنند
سبط رسول را چو سر از تن جدا کنند؟
خونین لوای معرکۀ کارزار کو؟
میدان پر از غبار بود، شهسوار کو؟
واحسرتا که از نفس سرد روزگار
افسرده شد ریاض امامت، بهار کو؟
زآن موج ها که خون شهیدان به خاک زد
توفان غم گرفته جهان را، غبار کو؟ …
تا کی خراش دیده و دل، خار و خس کند
آخر زبانۀ غضب کردگار کو؟
کو مصطفی که پرسد از این امت عنود
کای جانیان! ودیعت پروردگار کو؟
کو مرتضی که پرسد از این صرصر ستم
بود آن گلی که از چمنم یادگار، کو؟
ای شور رستخیز قیامت! درنگ چیست؟
آگه مگر نه ای که به عالم عزای کیست؟
محمدعلی بن ابوطالب متخلص به حزین و معروف به شیخ علی حزین در سال ۱۱۰۳ هجری قمری در اصفهان زاده شد. او جهانگرد و دانشمندی جانورشناس و همچنین از آخرین شاعران بزرگ سبک هندی بود. از آثار حزین لاهیجی می توان به «تذکره شعرا»، «دیوان اشعار»، «صفیر دل و حدیقه ثانی در برابر حدیقه سنایی» و «تذکارات العاشقین در برابر لیلی و مجنون» اشاره کرد. این شاعر در ۱۱۸۰ هجری قمری و در سن ۷۷ سالگی درگذشت.
انتهای پیام
ترکیب بند عاشورایی «رستخیز قیامت!»
حزین لاهیجی
توفان خون ز چشم جهان جوش می زند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش می زند!
یا رب! شب مصیبت آرام سوز کیست
امشب که برق آه، ره هوش می زند؟
روشن نشد که روز سیاه عزای کیست
صبحی که دم ز شام سیه پوش می زند …
بی نوش داروی دل غم دیدگان بود
آبی که اشک بر رخ مدهوش می زند
ساکن نمی شود نفس ناتوان من
زین دشنه ها که بر لب خاموش می زند
گویا به یاد تشنه لب کربلا، حسین
توفان شیونی ز لبم جوش می زند
تنها نه من، که بر لب جبریل، نوحه هاست
گویا عزای شاه شهیدان کربلاست
شاهی که نور دیدۀ خیرالأنام بود
ماهی که بر سپهر معالی، تمام بود
شد روزگار در نظرش تیره از غبار
باد مخالف از همه سو بس که عام بود
آب از حسین گیرد و خنجر دهد به شمر
انصاف روزگار، ندانم کدام بود!
آبی که خار و خس، همه سیراب از آن شدند
آخر چرا بر آل پیمبر، حرام بود؟
خون، دیده ها چگونه نگرید بر آن شهید
کز خون به پیکرش کفن لعل فام بود …
آن خضر اهل بیت به صحرای کربلا
نوشید آب تیغ، ز بس تشنه کام بود
تفتند زآتش عطش آن لعل ناب را
سنگین دلان مضایقه کردند آب را
ای مرگ! زندگانی از این پس وبال شد
جایی که خون آل پیمبر حلال شد
مهر جهان فروز امامت به کربلا
از بار درد، بدر تمامش هلال شد
شاخ گلی ز باغ امامت به خاک ریخت
زین غم، زبان بلبل گوینده لال شد
افتاده بین به خاک امامت ز تشنگی
سروی کزآب دیدۀ زهرا نهال شد
تن زد در این شکنج بلا تا قفس شکست
بر اوج عرش، طائر فرخنده بال شد …
از خون اهل بیت که شادند کوفیان
دل های قدسیان همه غرق ملال شد
آن ناکسان ز روی که دیگر حیا کنند
سبط رسول را چو سر از تن جدا کنند؟
خونین لوای معرکۀ کارزار کو؟
میدان پر از غبار بود، شهسوار کو؟
واحسرتا که از نفس سرد روزگار
افسرده شد ریاض امامت، بهار کو؟
زآن موج ها که خون شهیدان به خاک زد
توفان غم گرفته جهان را، غبار کو؟ …
تا کی خراش دیده و دل، خار و خس کند
آخر زبانۀ غضب کردگار کو؟
کو مصطفی که پرسد از این امت عنود
کای جانیان! ودیعت پروردگار کو؟
کو مرتضی که پرسد از این صرصر ستم
بود آن گلی که از چمنم یادگار، کو؟
ای شور رستخیز قیامت! درنگ چیست؟
آگه مگر نه ای که به عالم عزای کیست؟
محمدعلی بن ابوطالب متخلص به حزین و معروف به شیخ علی حزین در سال ۱۱۰۳ هجری قمری در اصفهان زاده شد. او جهانگرد و دانشمندی جانورشناس و همچنین از آخرین شاعران بزرگ سبک هندی بود. از آثار حزین لاهیجی می توان به «تذکره شعرا»، «دیوان اشعار»، «صفیر دل و حدیقه ثانی در برابر حدیقه سنایی» و «تذکارات العاشقین در برابر لیلی و مجنون» اشاره کرد. این شاعر در ۱۱۸۰ هجری قمری و در سن ۷۷ سالگی درگذشت.
انتهای پیام
پرسش و پاسخ در
شعر حزین لاهیجی برای امام حسین(ع)
گفتگو با هوش مصنوعی