به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، بررسی پرونده ایجاد اشتغال در طول ۷سال فعالیت دولت تدبیر حکایت از این دارد که طرح های اشتغالی برای کاهش نرخ بیکاری موثر نبوده است. به عبارتی تنها توانسته نرخ بیکاری را ثابت نگه دارد.

درحالی که آخرین گزارش مرکز آمار حکایت از کاهش ۱میلیون و ۵۰۰نفری تعداد شاغلان در بهار ۹۹ دارد می توان گفت دولت در یک سال باقی مانده فعالیت خود باید فکر بهتری برای وعده های اشتغالی که ۷سال از آن گذشته داشته باشد. البته درست است که آمار اشتغال سال ۹۹ با در نظر گرفتن شیوع ویروس کرونا است که نه تنها ایران بلکه تمام جهان را درگیر کرده است اما نمی توان گفت دلیل عملکرد ضعیف دولت در بحث اشتغالی مربوط به کرونا است. کرونا ۶ماه است که بازار کار را درگیر کرده است, پیش از این نیز وضعیت بیکاری مورد قبول نبود.

آخرین گزاری های مرکز آمار از بهار ۹۹بیانگر این است که جمعیت شاغلین ۱۵ ساله و بیشتر در این فصل در بهار ۹۹ حدود ۲۲ میلیون و ۹۶۳ هزار نفر بوده که نسبت به فصل مشابه سال قبل تقریبا یک میلیون و ۵۰۰ هزار نفر کاهش داشته است.

جمعیت شاغلین ۱۵ساله و بیشتر در بهار ۹۸حدود ۲۴ و ۴۶۱ هزار و ۹۲۹نفر بوده است که این تعداد در بهار ۹۹حدود ۲۲ میلیون و ۹۶۳ هزار نفر بوده است.

یکی از ایرادهای وارده به طرح های دولت طی سال های اخیر در ۳موضوع خلاصه می شود. عدم توجه به تولید داخلی, عدم تطابق ورودی های بازار کار و ایجاد اشتغال, عدم توجه به کیفیت مشاغل.

متأسفانه آمارهای رسمی و غیررسمی از ریزش نیروی کار موجود حکایت از این دارد که بخشی از مشاغلی که طی سال های اخیر ایجاد شدند, کیفیت لازم را نداشتند به همین دلیل فرد شاغل برای تأمین معاش خود مجبور بود, بار دیگر در صف کارجویان بازار کار قرار گیرد.

پرداخت تسهیلات اشتغال روستایی، اجرای طرح اشتغال فراگیر در قالب سه محور برنامه اشتغال فراگیر یعنی اشتغال حمایتی (تأمین مالی خرد، مشاغل خانگی و اشتغال نهادهای حمایتی)، مداخلات سیاسی (ساماندهی اعزام نیروی کار، مهارت آموزی، مشوق های بیمه کارفرمایی، کارورزی با احتساب ۷۰ درصد جذب)، اشتغال رسته های کسب وکار در حوزه اجرای طرح های کارورزی ویژه اشتغال فارغ التحصیلان دانشگاهی، مشوق های کارفرمایی و یارانه دستمزد، توسعه استارت آپ ها، مشاغل خرد، مشاغل اقشار تحت حمایت نهادهای حمایتی و کارانه اشتغال جوانان (کاج) از جمله برنامه های مهم در ایجاد اشتغال در سال ۹۷ بود که درسال ۹۸ ادامه دار شد.

بسیاری از کارشناسان اقتصادی اعتقاد دارند که در شرایط فعلی کشور اشتغال وابسته به وام و تسهیلات نیست بلکه برای ایجاد اشتغال باید قاعده اشتغال و سیاست بازار کار اصلاح شود تا شرایط ایجاد شغل جدید مهیا گردد.

به گزارش تسنیم، علی رغم اینکه سه رویکرد «تثبیت اشتغال»، «ایجاد اشتغال جدید» و «اشتغال حمایتی» به ظاهر بسیار راهگشا به نظر می رسد، اما تجربه سنوات گذشته در دولت های مختلف حاکی از این است که تنها اسامی طرح ها تغییر کرده است و این سه محور همان طرح اشتغال فراگیر در سال گذشته است، البته آن به معنی این نیست که این طرح ها نمی تواند کارایی لازم را داشته باشد، بلکه مشکل بازار کار کشور به سیاست های اشتغالی دولت برمی گردد که یکی از این سیاست ها دوگانگی بین نظام بودجه ای و نظام تصمیم گیری و سیاست گذاری اشتغال است.

براساس آمار سازمان برنامه و بودجه در بازه زمانی ۷سال گذشته نزدیک به سه میلیون نفر (۲ میلیون و ۹۹۷ هزار و ۲۰۳ نفر) وارد بازار کار شدند و نرخ بیکاری در این دوره در رقم ۱۰ درصد تثبیت شده است. بر اساس تکلیف قانون برنامه ششم توسعه، ایجاد سالانه حدود یک میلیون فرصت شغلی پیش بینی شده است تا نرخ بیکاری هر سال ۰٫۸ درصد کاهش یابد.

براین اساس دولت هفت برنامه کلی «توسعه کسب و کارهای پراشتغال»، «برنامه های فعال بازار کار»، «ساماندهی و تثبیت اشتغال موجود»، «اصلاح نظام آموزشی و مهارت و توسعه کارآفرینی»، «اشتغال حمایتی و خرد»، «استفاده از ظرفیت های خارجی» و «نهادسازی و اطلاعات بازار کارو نظارت بر طرح ها و برنامه ها» را تدوین کرد.

خلاصه اینکه با وجود اینکه دولتی ها با ارائه گزارش های متعدد سعی بر این دارند که پرونده قابل قبولی از ایجاد اشتغال در دولت ارائه کنند، واقعیت این است که تعداد اشتغال ایجاد شده کفاف بازار کار را نمی دهد و در بهترین حالت باید گفت بر اساس رشد نیروی کار، نرخ بیکاری ثابت باقی مانده است. طبق آمارهای رسمی، نرخ بیکاری در سال ۹۲ یعنی سالی که دولت جدید کار خود را آغاز کرد، ۱۰٫۵ درصد بوده که این عدد در سال ۹۸ به ۱۰٫۷ درصد رسیده و به نظر دولت روحانی نیز در نهایت نتوانسته به تک رقمی شدن نرخ بیکاری کمک کند.

انتهای پیام/