مجله مهر: جنبش آزادی خواهی سیاهپوستان امریکا از سال ۱۹۵۵ شروع شد؛ وقتی یک زن سیاهپوست به نام «رزا پارکس» از دادن صندلی اش به مرد سفید پوستی که تازه سوار اتوبوس شده بود، خودداری کرد و به دلیل بی احترامی به قانون مقررات نژادی توسط پلیس امریکا بازداشت، جریمه و انگشت نگاری شد.

در اعتراض به این توهین، کشیش جوانی به نام «مارتین لوترکینگ» که بعدها رهبری «جنبش مدنی سیاهان» را بر عهده گرفت، استفاده سیاهان از اتوبوس را در سراسر امریکای شمالی تحریم کرد و این تحریم توسط دوازده میلیون سیاهپوست امریکایی رعایت شد؛ تا اینکه در اواخر همان سال دادگاه عالی ایالات متحده، تبعیض میان سفید و سیاه را در کشور ممنوع اعلام کرد.

پلیس در حال انگشت نگاری رزا پارکس به دلیل زیرپاگذاشتن تبعیض نژادی

کینگ جوان، رهبری جنبش تحریم سیاهپوستان را برعهده گرفت و به عنوان یک فعال مبارزه با تبعیض نژادی در سرتاسر ایالات متحده امریکا مشهور شد.

«رویایی دارم» (به انگلیسی: I Have a Dream) نام یک سخنرانی ۱۷ دقیقه ای از مارتین لوترکینگ است که چنین روزی در ۲۸ اگوست ۱۹۶۳ در گردهمایی بزرگ طرفداران تساوی حقوق سیاه پوستان و سفیدپوستان انجام شد. آن روز ۲۵۰۰۰۰ نفر در برابر بنای یادبود لینکلن در واشنگتن دی سی پای حرف های او نشسته بودند. «رویایی دارم» از مهم ترین و مشهورترین سخنرانی ها در تاریخ امریکاست.

آن روز نزدیک ۲۵۰۰۰نفربرای شنیدن رویای لوترکینگ دور هم جمع شدند.

او در این سخنرانی که در آن عبارت «رؤیایی دارم» تکرار می شد، از آرزوهایش می گوید و امیدوار بود که زمانی در امریکا طبق مرام و آرمانش زندگی کند و تحقق مساوات و برابری ذاتی انسان ها را به چشم ببیند. لوترکینگ در مبارزه علیه نژادپرستی از تعالیم مسیح، آبراهام لینکلن و مهاتما گاندی پیروی می کرد.

۲۰۱۸- پنجاهمین مراسم بزرگداشت مارتین لوترکینگ

بخشی از متن سخنرانی لوترکینگ در پارک ملی واشنگتن دی سی در ۲۸ آگوست ۱۹۶۳ به شرح زیر است:



«رویای من این است که روزی این کشور به پا می خیزد و به معنای واقعی اعتقادات خود جان می بخشد: «ما این حقیقت را که همه انسان ها برابر خلق شده اند آشکار و بدیهی می دانیم.»



رویای من این است که روزی فرزندان برده های پیشین و فرزندان برده داران پیشین بر فراز تپه های سرخ جورجیا کنار هم سر میز برادری خواهند نشست.



رویای من این است که سرانجام روزی ایالتی مانند می سی سی پی، ایالتی که در آتش بیدادگری می سوزد، در آتش تعدی می سوزد، به واحه آزادی و عدالت بدل خواهد شد.



رویای من این است که چهار فرزند کوچکم روزی در کشوری زندگی خواهند کرد که آنها را نه به سبب رنگ پوست، که با درونمایه ی شخصیتشان داوری خواهند کرد.



«من امروز رویایی دارم!

رویای من اینست که سرانجام روزی دره ها بالا خواهند آمد و تپه ها و کوه ها پایین خواهند رفت، ناهمواری ها هموار خواهند شد و ناراستی ها راست؛ جلال خداوند آشکار خواهد شد و همه ابنای بشر با هم به تماشای آن خواهند نشست.



این امید ماست. این باوری است که با خود به جنوب می برم. با این باور ما خواهیم توانست از کوه های ناامیدی سنگ امید بتراشیم. با این باور خواهیم توانست هیاهوی ناسازگاری کشورمان را به همنوایی زیبایی از برادری بدل کنیم. با این باور خواهیم توانست با هم کار کنیم، با هم دعا کنیم، با هم مبارزه کنیم، با هم به زندان رویم، با هم از آزادی دفاع کنیم، مطمئن از اینکه سرانجام روز آزادی مان فراخواهد رسید ….»