فضایل اخلاقی

حضرت علی اکبر علیه السلام جوانی بود آراسته به فضایل ولایت، و آثار و انوار کمال، بلاغت و مکارم اخلاقی در سیمای نورانی او هویدا بود.

او جوانی بود در اوج سعادت و فضیلت با ویژگی های نیکو و چهره ای عالی. مانند ستاره درخشانی بود که در آسمان دانش پرتو می افکند.

او شاخه درخت نبوت و میوه شجره ولایت بود.

شجاعت

علی اکبر جوان شجاعی بود که هم شجاعت علی علیه السلام را به ارث برده بود و هم شجاعت و شهامت حسین علیه السلام را.

علی اکبر، نماینده غیرت، شجاعت و شهامت بود.

ادب

علی اکبر علیه السلام به زینت اخلاق و ادب آراسته بود و آن را از اجداد پاک و مطهرش به ارث برده بود. او در مقابل پدر با احترام می نشست و بدون اجازه پدر صحبت نمی کرد.

او حتی هنگامی که قصد رفتن به میدان جنگ را داشت، از محضر پدر اجازه پیکار خواست.

حضرت علی اکبر علیه السلام در نهایت ادب، مصداق کامل انسان کامل بود. او هرگز سخن از سر هوا نمی گفت و با آنکه در سنین جوانی بود، هرگز سخنی که برخلاف ادب باشد، بر زبان جاری نکرد.

ره ملک سعادت را تواند بیخطر رفتن
به دست خود ز آیین ادب هر کس عصا دارد[۱]

فروتنی

با اینکه علی اکبر علیه السلام، مولود نبوت و ولایت بود، در فروتنی نظیر نداشت و مانند عبدی در مقابل پدر حاضر میشد.

علی اکبر علیه السلام بر اساس دستور قرآن کریم، آرام، متواضع، مؤدب و متفکر بود و پیوسته خود را به حسب و نسب عالی قریش و خاندان نبوت و ولایت، منسوب می کرد بدون آنکه تکبری در میان باشد.

علی اکبر علیه السلام نه تنها نسبت به بزرگ ترها با ادب و فروتن بود، نسبت به کوچک ترها نیز با احترام رفتار می کرد.

علی اکبر علیه السلام در عالی ترین مدارج نزاکت، ادب و فروتنی بود.

تواضع است دلیل رسیدن به کمال
که چون سوار به مقصد رسد پیاده شود[۲]

بخشندگی

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله بخشنده ترین خلق خدا بود و علی اکبر علیه السلام پس از جدش، علی علیه السلام و پدرش، حسین علیه السلام وارث سخاوت نبوی به شمار می رفت.

علی اکبر علیه السلام در سخاوت و کرم، آینه تمام نمای «انک لعلی خلق عظیم بود.»[۳]

او در مدینه، سرایی برای پذیرایی از فقیران و نیازمندان بنا کرده بود و همه از خوان کرمش بهره می بردند.

پدر و اجداد او همه سخاوتمند بودند. جد بزرگش، هاشم در دو سفر تمامی حجاج را مهمان کرد و خوراک و مرکب آنان را داد. ابوطالب، آن قدر از اعراب و حجاج پذیرایی کرد که قلم از وصف آن ناتوان است. علی علیه السلام از نیروی بازوی خود نخلستان ها را آباد می کرد و می بخشید. حسین علیه السلام چهار هزار درهم به گدایی بخشید و از او عذرخواهی کرد که بیش از این نمی تواند به او ببخشد. علی اکبر علیه السلام تربیت شده این رادمردان بی نظیر و وارث این سخاوتمندان بی مانند است.

ولایت پذیری و حق طلبی

علی اکبر علیه السلام همواره حافظ، نگهبان، معاون و مراقب و همراه پدر بود.

او از پاسداران جان بر کف حسین بن علی علیه السلام بود که ذره ای در خدمت گزاری و جانبازی در راه پدر کوتاهی نکرد.

او در راه کربلا از پدر شنید که می گوید:«انا لله و انا الیه راجعون و الحمد لله رب العالمین [۴]» و این جمله را سه بار تکرار کرد. نزدیک پدر رفت تا دلیل گفتن این جمله ها را بداند. حسین علیه السلام فرمود: «لحظه ای خواب مرا فراگرفت. سواری را دیدم که می گفت: این قافله می رود و مرگ آنها را تعقیب می کند. دانستم که در این راه شهید خواهیم شد.» علی اکبر علیه السلام پرسید: «مگر ما به حق نیستیم.» حضرت پاسخ داد: «به حق کسی که بازگشت همه به سوی اوست، ما به حق هستیم و برای حق حرکت می کنیم». آن گاه علی اکبر علیه السلام پاسخ داد: «در این صورت باکی نیست که به حق کشته شویم.»

این کلام علی اکبر علیه السلام نشان دهنده روح حق طلب و مطمئن او بود که هیچ گونه تزلزلی از مرگ و کشته شدن به خود راه نمی داد.

پی نوشتها:

----------------------------------------

[۱] دیوان صائب، ج۱، ص۱۱۰.

[۲] همان، ص۱۲۸.

[۳] قلم/آیه۴: و راستی که تو را خویی والاست.

[۴] ترجمه لهوف، ص ۹۱.

منبع: ارمغان شعبان

https://www.balagh.ir/content/۲۷۴۹