گروه فرهنگی خبرگزاری تسنیم- مجتبی برزگر: مریلا زارعی را این روزها به مادر «موسی کلیم الله» می شناسیم و اتفاقاً خودش هم به ارائه یک مادرانه دیگر در سینمای ایران افتخار می کند.

مادرانه از او زیاد دیده ایم اما حتماً کسی نمی تواند «شیار 143» و یک اتفاق و اعجاز در بازیگری را فراموش کند. او همواره در مسیرِ اعجاز و سخت کوشی برای ارائه یک بازیِ خوب و ماندگار تلاش کرده است.

حتی اگر در «دعوت» و یا «بادیگارد» ابراهیم حاتمی کیا ایفای نقش کرده و یا یک همسرِ شهید هسته ای را بازی کرده است. همان قدر درخشان و مانا، در نقش یوکابد مادر حضرت موسی(ع) حاضر شده است.

خودش هنوز فیلم «دو زن» را به یاد می آورد و مخاطبان حتماً با «دبیرستان خضراء» هم خاطره دارند. حتماً نمی توانند رگه ی دیگری از بازیِ مریلا زارعی را با نقش گلناز در «ولایت عشق» فراموش کنند.

جالب است که این شب ها «کلاه پهلوی» ضیاء الدین درّی از تلویزیون پخش می شود و بلاشک نمی توان درخشش او را با کاراکتر «فروغ» از یاد برد. کاراکتری که به دختران سواد یاد می دهد و مورد اعتماد شهر است.

اما در نمایش خانگی هم دو نقشِ ویژه از او دیده ایم؛ یکی مادر ناصرالدین شاه به نام «مهد علیا» در «جیران» حسن فتحی و در «مانکن» یک کاراکتر خاکستری را از او سراغ داریم. او در تمامِ این کاراکترهایی که از خود به جای گذاشته چه در نقش مثبت، چه خاکستری و حتی منفی، مخاطب را سر ذوق آورده است.

.

در جهانِ واقعی هم او هیچ وقت در مسیرِ موضع گیری های عجیب، پست های هیجانی و رفتارهای تبلیغاتی حرکت نکرده است. همچون همکارانش که حتی از سفره های غذا و سفرهای خارجی و داخلی شان عکس در صفحه اینستاگرام شان منتشر می کنند. اما مریلا زارعی این طور نبوده و نیست.

شاید بتوان گفت به مثابه ی نگاه مستانه مهاجر سینماگر شناخته شده که در مقامِ داوری جشنواره فیلم فجر پشت تریبون قرار گرفت و گفت: «از مریلا زارعی یاد بگیرید هر هنرمندی که سیمرغ و دیپلم افتخار می گیرد او ایستاده تشویق شان می کند.»

البته این رفتارِ مریلا زارعی بعد از نگرفتن سیمرغِ جشنواره هم تغییر نکرد. ناگفته نماند برخی چه امسال و چه در سال های گذشته وقتی به هر دلیلی بنابر قضاوتِ داوران جشنواره فیلم فجر موفق به کسبِ سیمرغ نشدند؛ یا جشنواره را محکوم به میلی بودن کرده اند و یا هزاران برچسب به جشنواره زده اند. که عمدتاً بسیاری از این منتقدین و معترضین خود یا داورِ این جشنواره بوده اند و یا به عنوان دست اندرکارِ جشنواره و جزو برگزیدگانش شناخته می شوند.

مریلا زارعی بارها به همکارانِ سلبریتی اش درس های بسیاری داده؛ در مقاطع مختلف که همه درباره همه چیز اظهارنظر می کردند و موضع گیری داشتند او سکوت کرده و مسیرِ حرفه ای اش را پیش برده است. یا در زمان تحریمِ جشنواره و یا به شکل تظاهری ترجیح می دادند فیلم بازی نکنند.

او همان دوران در «هناس» فیلمی درباره یک شهید هسته ای ایفای نقش کرد. در «نوبت لیلی» نمایش خانگی و برخی از آثار دیگر ایفای نقش داشت. بنابراین همواره در طولِ دوران هنری اش، هیچ وقت دست به کار هیجانی و غیرحرفه ای نزده است.

شاید بتوان او را با یک بازیگرِ فراموش نشدنی اما حرفه ای، متواضع و دوست داشتنی مقایسه کرد؛ علی نصیریان که هیچ وقت در دوران عمر کاری اش دست به یک اتفاق هیجانی، موضع گیری عجیب و رفتارِ دونِ شأن نزده است.

مریلا زارعی شبِ گذشته در اختتامیه جشنواره سیمرغ نگرفت اما تشویق های ایستاده و مستمر برای او نشان می داد چقدر او، کارها و رفتارهایش قابل تجلیل اند. بنابراین او در ظاهر این سیمرغ را نگرفت اما در باطن و در واقعیت مردم، اهالی رسانه، منتقدین و همکارانش به او یک سیمرغ واقعی اعطا کردند.

انتهای پیام/