به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، صلوات شعبانیه یکی از ادعیه منسوب به حضرت امام زین العابدین علی بن الحسین علیهما السلام است. آنچه در صلوات شعبانیه آمده، بیشتر تأکید بر جایگاه اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و ائمه علیهم السلام و سر نهادن به طاعت و ولایت ایشان شده است. در فرازی از این دعا می خوانیم «اللٰهم صل علیٰ محمد و آل محمد و اعمر قلبی بطاعتک، و لا تخزنی بمعصیتک، وارزقنی مواساة من قترت علیه من رزقک؛ بما وسعت علی من فضلک، ونشرت علی من عدلک، وأحییتنی تحت ظلک …»؛ یعنی اللٰهم صل علیٰ محمد و آل محمد و دلم را با طاعتت آباد کن و به نافرمانی از خود رسوایم مساز و این امور را روزی من کن: حمایت از آن که رزقت را بر او تنگ گرفتی؛ به مدد آنچه از احسانت بر من وسعت دادی و از عدلت بر من گستردی و مرا در سایه رحمتت زنده داشتی.

در این فراز، رابطۀ مستقیمی بین طاعت خداوند با آبادانی و عمران قلب وجود دارد؛ به این معنا که هر فرد مؤمنی که خود را در مسیر اطاعت از دستورات الهی در راستای عبودیت او قرار دهد و به واجبات عمل و از محرمات اجتناب کند و با تبعیت از برگزیدگانش، خود را در مسیر جریان ولایت حقۀ الهی قرار دهد، قلب او مستعد دریافت انوار ملکوتی و نیز مهیای رویش نهال ایمان می شود و به این ترتیب به سمت آبادانی سوق می یابد.

قلب، طبق آیات قرآن، مرکز ایمان است و نور ایمان از این گذرگاه است که به جنبه های پایین تر اثرگذاری می کند. از این جهت ایمان، قلب و عمل، زنجیره هایی متصل به هم هستند که از ارتفاعات ملکوت آغاز می شود، به جنبۀ روحی یا قلبی می رسد و پس از آن، به جنبه های دنیایی برای عمل با ارکان می رسد. در این بین، جنبۀ روحی انسان است که مرکز فرماندهی و حرکت انسان را بر عهده دارد؛ از این جهت اعمال هر فرد در گروی قلبیات یا روحیات اوست. بنابراین آبادانی قلب مساوی با آبادانی اعمال است که با طاعت خداوند شکل می گیرد.

در مقابل آن، معصیت الهی است که اثر وضعی آن، خواری در دنیا و آخرت است، لذا در این دعا از خداوند می خواهیم «و لا تخزنی بمعصیتک». خزی به معنای خواری است، اصل آن، ذلتی است که شرمساری می آورد؛ خداوند در قرآن دربارۀ گروهی از ظالمان می فرماید « … لهم فی الدنیا خزی و لهم فی الآخرة عذاب عظیم» (بقره۱۱۴) یعنی برای آنهاست در دنیا خواری مخصوص و در آخرت عذابی بزرگ. امیر مؤمنان ضمن خطبه ای در دعایی فرمود «و احشرنا فی زمرته غیر خزایا و لا نادمین»؛ یعنی خدایا مرا در زمرۀ کسانی که خوار و پشیمان نمی شوند محشور کن.

انتهای پیام/