تزریق «سم ناامیدی» توسط یک پزشک چگونه زندگی بیمار را به فنا می دهد؟!
به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان خبرگزاری تسنیم؛ دکتر «رضا منتظر» از پزشکان، محققان و مولفان متعهد کشورمان است که علاوه بر حوزه پزشکی نوین، سالیان درازی است که در حوزه طب سنتی مشغول به تحقیق و مداوای بیماران است.
در حوزه پرچالش نظام سلامت امروز کشورمان، نشستن پای صحبت های اساتید حوزه طب سنتی و شنیدن تجربیات درمانی آنها در مواجهه با بیماران مختلف و بعضا بیماران صعب العلاج، برای ترسیم ضروریات و الزامات اصلاح نظام سلامت کشورمان می تواند بسیار راهگشا و مفید فایده باشد.
در مطلب پیش رو، دکتر منتظر تجربه درمانی خود با یک بیمار مبتلا به «اسپوندیلیت آنکیلوزان » که یک بیماری مفصلی پیشرونده است را بازگو می کند و در اثای این روایت، واقعیتی تلخ در حوزه پزشکی نوین و آنچه به صورت روزانه در بسیاری از بیمارستان های بخش دولتی و خصوصی کشورمان در جریان است، به خوبی نمایان می شود! با هم این روایت را می خوانیم:
"آقایی ۳۰ ساله به مطبم مراجعه کرد که از درد مهره های کمر و پشت شکایت داشت؛ پزشک متخصصی چند سال قبل با مشاهده عکس رادیولوژی این بیمار، به او گفته بود که مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان هستی.
اسپوندیلیت آنکیلوزان (Ankylosing spondylitis) یک بیماری مفصلی پیشرونده و مزمن همراه با التهاب و سفتی ستون فقرات و ساختارهای حمایت کننده آن است ؛ در موارد شدید مفاصل لگن و مهره های کمر، سینه و گردن به مرور درگیر می شود و بیمار حالت خمیده به جلو پیدا می کند؛ اسپوندیلیت آنکیلوزان در همه مبتلایان، شدید و همراه با ناتوانی فیزیکی نیست، دوره های بیماری متنوع است و در بین بیماران، بسیار متفاوت است و این بیماری تهدید کننده زندگی نیست و بسیاری از مبتلایان قادرند به کار و زندکی روزانه خود بپردازند.
اما نکته تعجب آور و قابل تامل در اظهارات این بیمار این بود که گفت: «زندگی مشترک من نابود شد! پزشک متخصصی که برای درمان به او مراجعه کرده بودم به من گفته بود این بیماری در تو پیشرفت می کند و در ۴۰ سالگی فلج می شوی و اگر بچه دار شوی فرزندت هم مبتلا می شود!»
به دنبال این قضیه، همسرم هم به من گفت: «من وظیفه ندارم از تو پرستاری کنم! بچه دار هم که نمی توانیم بشویم پس باید جدا شویم!!»
این بیمار در ادامه اظهاراتش گفت: طب جدید، زندگی مرا از هم پاشید و مادرم هم اکنون از غصه من، بیمار شده است!
لازم به توضیح است که اسپوندیلیت اگرچه زمینه ژنتیکی دارد اما چنین نیست که هر کس دارای ژن بیماری باشد به آن مبتلا شود! در واقع اکثر افرادی که ژن بیماری را دارند، هرگز به آن مبتلا نمی شوند؛ این بیماری همچنین، منعی برای ازدواج ندارد و درصد معلولیت در آن اگر به موقع درمان شروع شود، نادر است.
با شنیدن سرنوشت این جوان بیمار، یاد سخن زکریای رازی با این مضمون افتادم که: «طبیب باید همواره به بیمار امید دهد حتی اگر خود امیدی به درمان او نداشته باشد.»
همچنین یاد این عبارت از کتاب قابوسنامه افتادم که: «باید که طبیب چون بر سر بیمار شود، با بیمار، تازه روی و خوش سخن باشد و بیمار را دلگرمی دهد که تقویت طبیب بیمار را، قوت حرارت غریزی بیفزاید و در درمان او مؤثر افتد.»
حرارت غریزی در طب سنتی به زبان ساده، همان نیرویی است که موجب گرمی و حرکت و نشاط و غلبه بر بیماری و در یک کلام طول عمر می شود؛ چقدر این سخنان بعد از هزار سال تازه است و چقدر جامعه پزشکی امروز ما از این حکمتها، دور افتاده است!
درمان این جوان بیمار را بر اساس درمان های رایج طب سنتی شروع کردم و به او گفتم: «خدا تو را دوست داشته که همان ابتدای زندگی، همراه نبودن همسرت در سختیها را به تو نشان داده است لذا غمگین نباش و با توکل بر خدا و درمان بیماری، آینده بهتری در پیش خواهی داشت.»
خوشبختانه اکنون با دو جلسه درمان، تا حد زیادی دردهای این بیمار بهبود یافته است.
متاسفانه برخی از پزشکان ما که در فضای طب و فرهنگ غربی رشد کرده اند با این واقعیت بیگانه هستند که اگر روحیه بیمار در برابر بیماری از میان برود، بدترین آثار را به دنبال دارد و غلبه بر آن را برای بیمار دشوار می کند.
در تعالیم اسلامی برای وضعیت روحی مریض اهمیت فراوانی قائل است و حتی معالجه جسم را نسبت به معالجه روح در مرحله دوم قرار می دهد و در این تعالیم سعی شده تا ارتباط بیمار با خدا برقرار شود و بفهمد که شفادهنده اوست و کسی غیر از خدا، شفا نمی دهد؛ اگر چه طبیب باید حاذق باشد اما وظیفه اصلی او این است که امید را در بیمار زنده نگه دارد.
در روایات نیز آمده، کسانی که به عیادت مریض می روند شایسته است به او امیدواری بدهند و بگویند تو بهبودی می یابی ان شاء الله؛ در همی رابطه امام صادق علیه السلام می فرمایند: موسی بن عمران پرسید پروردگارا درد از کیست؟ فرمود از من! پرسید درمان از کیست؟ فرمود از من! پرسید پس معالج چه می کند؟ فرمود: او با این کار دل آنان را خوش و خرسند می سازد.
این نقش طبیب آن قدر مهم است که در روایت آمده، رسول اکرم خطاب به فردی که خود را طبیب معرفی کرد فرمود: «انت رفیق و الله طبیب» یعنی طبیب خداست و تو باید خود را رفیق بیمار بنامی!
پس وظیفه اصلی طبیب، شاد کردن دل بیمار و امید دادن به اوست؛ حاصل چنین دیدگاه توحیدی در طبابت این است که اولا پزشک خود را واسطه شفای الهی می بیند لذا مغرور نمی شود و سعی می کند تا ارتباط خود را با خالق متعال روز به روز قویتر کند ثانیا با بیماران، خوش رفتاری می کند و برخورد خوب با آنها را جزء اصلی درمان می داند.
در چنین فضای زیبایی، قطعا درصد بهبود بیمار افزایش می یابد آنگونه که آیت الله حسن زاده آملی فرمودند: «چاره بسیاری از بیماریها تنها دارو نیست بلکه تدبیر نفسانی طبیب حاذق و روحانیت و تأثیر کلام وی راه علاج آن است.»
اما واقعا الان چقدر این فضای رفاقتی بر رابطه پزشک و بیمار در کشور ما حاکم است؟!
مطلب بعدی این که، ضرباهنگ مخالفت بسیاری از اهل حوزه و دانشگاه با طب اسلامی این است که می گویند فلان نسخه یا بهمان دارو سندش معتبر و صحیح نیست یا از این روایات نمی شود یک مکتب درمانی استخراج کرد که جوابگوی همه بیماریها باشد!
این دوستان توجه ندارند که طب اسلامی قبل از آن که یک شیوه درمانی باشد (که آن نیز هست)، یک فرهنگ و یک تفکر است که به شدت جای آن در نظام سلامت ما خالی است.
و در پایان من برای آن پزشک همکار که شاید اکنون نیز نمی داند چگونه با دو جمله خود، یک زندگی را به باد فنا داده است، دلم می سوزد که در روز حساب چه پاسخی خواهد داشت؟!
و نضع الموازین القسط لیوم القیامة فلا تظلم نفس شیئا و إن کان مثقال حبة من خردل أتینا بها و کفی بنا حاسبین (انبیاء ۴۷) و ترازوهای عدل را در روز رستاخیز می نهیم پس هیچ کس [در] چیزی ستم نمی بیند و اگر [عمل] هموزن دانه خردلی باشد آن را می آوریم و کافی است که ما حسابرس باشیم.
انتهای پیام/
در حوزه پرچالش نظام سلامت امروز کشورمان، نشستن پای صحبت های اساتید حوزه طب سنتی و شنیدن تجربیات درمانی آنها در مواجهه با بیماران مختلف و بعضا بیماران صعب العلاج، برای ترسیم ضروریات و الزامات اصلاح نظام سلامت کشورمان می تواند بسیار راهگشا و مفید فایده باشد.
در مطلب پیش رو، دکتر منتظر تجربه درمانی خود با یک بیمار مبتلا به «اسپوندیلیت آنکیلوزان » که یک بیماری مفصلی پیشرونده است را بازگو می کند و در اثای این روایت، واقعیتی تلخ در حوزه پزشکی نوین و آنچه به صورت روزانه در بسیاری از بیمارستان های بخش دولتی و خصوصی کشورمان در جریان است، به خوبی نمایان می شود! با هم این روایت را می خوانیم:
"آقایی ۳۰ ساله به مطبم مراجعه کرد که از درد مهره های کمر و پشت شکایت داشت؛ پزشک متخصصی چند سال قبل با مشاهده عکس رادیولوژی این بیمار، به او گفته بود که مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان هستی.
اسپوندیلیت آنکیلوزان (Ankylosing spondylitis) یک بیماری مفصلی پیشرونده و مزمن همراه با التهاب و سفتی ستون فقرات و ساختارهای حمایت کننده آن است ؛ در موارد شدید مفاصل لگن و مهره های کمر، سینه و گردن به مرور درگیر می شود و بیمار حالت خمیده به جلو پیدا می کند؛ اسپوندیلیت آنکیلوزان در همه مبتلایان، شدید و همراه با ناتوانی فیزیکی نیست، دوره های بیماری متنوع است و در بین بیماران، بسیار متفاوت است و این بیماری تهدید کننده زندگی نیست و بسیاری از مبتلایان قادرند به کار و زندکی روزانه خود بپردازند.
اما نکته تعجب آور و قابل تامل در اظهارات این بیمار این بود که گفت: «زندگی مشترک من نابود شد! پزشک متخصصی که برای درمان به او مراجعه کرده بودم به من گفته بود این بیماری در تو پیشرفت می کند و در ۴۰ سالگی فلج می شوی و اگر بچه دار شوی فرزندت هم مبتلا می شود!»
به دنبال این قضیه، همسرم هم به من گفت: «من وظیفه ندارم از تو پرستاری کنم! بچه دار هم که نمی توانیم بشویم پس باید جدا شویم!!»
این بیمار در ادامه اظهاراتش گفت: طب جدید، زندگی مرا از هم پاشید و مادرم هم اکنون از غصه من، بیمار شده است!
لازم به توضیح است که اسپوندیلیت اگرچه زمینه ژنتیکی دارد اما چنین نیست که هر کس دارای ژن بیماری باشد به آن مبتلا شود! در واقع اکثر افرادی که ژن بیماری را دارند، هرگز به آن مبتلا نمی شوند؛ این بیماری همچنین، منعی برای ازدواج ندارد و درصد معلولیت در آن اگر به موقع درمان شروع شود، نادر است.
با شنیدن سرنوشت این جوان بیمار، یاد سخن زکریای رازی با این مضمون افتادم که: «طبیب باید همواره به بیمار امید دهد حتی اگر خود امیدی به درمان او نداشته باشد.»
همچنین یاد این عبارت از کتاب قابوسنامه افتادم که: «باید که طبیب چون بر سر بیمار شود، با بیمار، تازه روی و خوش سخن باشد و بیمار را دلگرمی دهد که تقویت طبیب بیمار را، قوت حرارت غریزی بیفزاید و در درمان او مؤثر افتد.»
حرارت غریزی در طب سنتی به زبان ساده، همان نیرویی است که موجب گرمی و حرکت و نشاط و غلبه بر بیماری و در یک کلام طول عمر می شود؛ چقدر این سخنان بعد از هزار سال تازه است و چقدر جامعه پزشکی امروز ما از این حکمتها، دور افتاده است!
درمان این جوان بیمار را بر اساس درمان های رایج طب سنتی شروع کردم و به او گفتم: «خدا تو را دوست داشته که همان ابتدای زندگی، همراه نبودن همسرت در سختیها را به تو نشان داده است لذا غمگین نباش و با توکل بر خدا و درمان بیماری، آینده بهتری در پیش خواهی داشت.»
خوشبختانه اکنون با دو جلسه درمان، تا حد زیادی دردهای این بیمار بهبود یافته است.
متاسفانه برخی از پزشکان ما که در فضای طب و فرهنگ غربی رشد کرده اند با این واقعیت بیگانه هستند که اگر روحیه بیمار در برابر بیماری از میان برود، بدترین آثار را به دنبال دارد و غلبه بر آن را برای بیمار دشوار می کند.
در تعالیم اسلامی برای وضعیت روحی مریض اهمیت فراوانی قائل است و حتی معالجه جسم را نسبت به معالجه روح در مرحله دوم قرار می دهد و در این تعالیم سعی شده تا ارتباط بیمار با خدا برقرار شود و بفهمد که شفادهنده اوست و کسی غیر از خدا، شفا نمی دهد؛ اگر چه طبیب باید حاذق باشد اما وظیفه اصلی او این است که امید را در بیمار زنده نگه دارد.
در روایات نیز آمده، کسانی که به عیادت مریض می روند شایسته است به او امیدواری بدهند و بگویند تو بهبودی می یابی ان شاء الله؛ در همی رابطه امام صادق علیه السلام می فرمایند: موسی بن عمران پرسید پروردگارا درد از کیست؟ فرمود از من! پرسید درمان از کیست؟ فرمود از من! پرسید پس معالج چه می کند؟ فرمود: او با این کار دل آنان را خوش و خرسند می سازد.
این نقش طبیب آن قدر مهم است که در روایت آمده، رسول اکرم خطاب به فردی که خود را طبیب معرفی کرد فرمود: «انت رفیق و الله طبیب» یعنی طبیب خداست و تو باید خود را رفیق بیمار بنامی!
پس وظیفه اصلی طبیب، شاد کردن دل بیمار و امید دادن به اوست؛ حاصل چنین دیدگاه توحیدی در طبابت این است که اولا پزشک خود را واسطه شفای الهی می بیند لذا مغرور نمی شود و سعی می کند تا ارتباط خود را با خالق متعال روز به روز قویتر کند ثانیا با بیماران، خوش رفتاری می کند و برخورد خوب با آنها را جزء اصلی درمان می داند.
در چنین فضای زیبایی، قطعا درصد بهبود بیمار افزایش می یابد آنگونه که آیت الله حسن زاده آملی فرمودند: «چاره بسیاری از بیماریها تنها دارو نیست بلکه تدبیر نفسانی طبیب حاذق و روحانیت و تأثیر کلام وی راه علاج آن است.»
اما واقعا الان چقدر این فضای رفاقتی بر رابطه پزشک و بیمار در کشور ما حاکم است؟!
مطلب بعدی این که، ضرباهنگ مخالفت بسیاری از اهل حوزه و دانشگاه با طب اسلامی این است که می گویند فلان نسخه یا بهمان دارو سندش معتبر و صحیح نیست یا از این روایات نمی شود یک مکتب درمانی استخراج کرد که جوابگوی همه بیماریها باشد!
این دوستان توجه ندارند که طب اسلامی قبل از آن که یک شیوه درمانی باشد (که آن نیز هست)، یک فرهنگ و یک تفکر است که به شدت جای آن در نظام سلامت ما خالی است.
و در پایان من برای آن پزشک همکار که شاید اکنون نیز نمی داند چگونه با دو جمله خود، یک زندگی را به باد فنا داده است، دلم می سوزد که در روز حساب چه پاسخی خواهد داشت؟!
و نضع الموازین القسط لیوم القیامة فلا تظلم نفس شیئا و إن کان مثقال حبة من خردل أتینا بها و کفی بنا حاسبین (انبیاء ۴۷) و ترازوهای عدل را در روز رستاخیز می نهیم پس هیچ کس [در] چیزی ستم نمی بیند و اگر [عمل] هموزن دانه خردلی باشد آن را می آوریم و کافی است که ما حسابرس باشیم.
انتهای پیام/
پرسش و پاسخ در
تزریق «سم ناامیدی» توسط یک پزشک چگونه زندگی بیمار را به فنا می دهد؟!
گفتگو با هوش مصنوعی