باشگاه خبرنگاران | فرهنگی و هنری | سه شنبه، 31 خرداد 1401 - 22:24

آیت الله بهجت (ره)، یکی از عالِمان و بندگان حقیقی الهی بودند که رفتار های متواضعانه شان همیشه زبانزد عام و خاص بود.

نکته ها از گفته ها؛
در کتاب " این بهشت آن بهشت " نوشته علی ابراهیمی که شامل مجموعه خاطرات کوتاهی از سیره و سبک زندگی مرحوم آیت الله محمدتقی بهجت رحمت الله علیه است به بیان خاطره ای از دیدار با این عالم راستین پرداخته و نوشته شده است: " شنیده بودم آیت اللّٰهی هست به نام آقای بهجت که اهل معناست.
دوست داشتم ببینمش، جست و جو کردم و خانه اش را یافتم.
رفتم پشت درِ خانه و در زدم.
پیرمردی با لباسِ خانه و محاسنی کوتاه در را باز کرد.
در مورد آقا پرسیدم.
گفت: «امری دارید؟» گفتم: «با آقا عرضی دارم.» گفت: «بفرمایید مطلب را!» گفتم: «با خودشان عرضی داشتم.» پیرمرد لبخند زد و گفت: «همین مقدور است!» فکر کردم فایده ندارد؛ اجازه نمی دهد که آقا را ببینم.
ناچار خداحافظی کردم و برگشتم.
توی راه با خودم گفتم: «به مسجد می روم و با خودش قراری می گذارم.» غروب در مسجد نشسته بودم و در این فکر بودم که چه هیئتی خواهد داشت؟
مدتی بعد از اذان، روحانیِ ساده ای وارد مسجد شد و به سمت محراب رفت.
گفتم: «این جا هم که نشد.» کمی دلگیر شدم.
پرسیدم: «آقای بهجت نمی آیند؟» همان روحانیِ ساده را نشان داد و گفت: «ایشان که آمدند.»
همان پیرمردی بود که درب منزل دیدم.
شصت سال بود در وادی علوم دینی و معرفتی سِیر می کردم؛ فکر می کردم می توانم با یک نگاه، یا یک جمله، سِره را از ناسِره تشخیص دهم، اما نتوانستم بین حضرت آقا و یک خادم فرق بگذارم.
تمام نماز مغرب و مقداری از نماز عشا را در این افکار غرق بودم که روایتی از سیرۀ پیامبر (ص) به یادم آمد: «در میان اصحاب، چنان بود که هیچ غریبه ای نمی توانست تشخیص دهد کدام رسول الله (ص) است.»