ایسنا/اصفهان آیین ها و مراسمها تنها تصویرهایی است که هیچ آسیب و گزندی نمی تواند آن را از حافظه تاریخی ملت ها پاک کنند زیرا از نخستین روز حیات به استقبال آدمی آمده و در آخرین روز زیستن نیز بدرقه اش می کنند.

آیین ها و رسم ها هنگامی که از بین بروند تاریخ و تمدن نیز از شیرازه می افتد و افسوس همیشگی آن در تاریخ جامعه باقی می ماند. آیین ها، میراثی است که هویت را برای کودکان و نوجوانان روایت می کند و بخشی از آن در قصه های بزرگسالان و فرهنگ شفاهی ما منتقل می شوند و به کودکان ما ریشه و اصالت می دهد.

شب چله را باید برگزار کرد تا در این روزگار ویروس زده، روحیه جامعه تقویت شود و این میراث تمدنی کهن را پاس بداریم، اما باید ضرباهنگ زندگی را با شرایط ایمنی و سلامت هماهنگ کنیم.

تاریخ و تمدن ایرانیان از روزگار هخامنشی زندگی را بر مدار جشن و شادمانی جان بخشیده است و به تناسب، گاهی جشن ها که ماهانه است و گاهی فصلی و یلدا و نوروز جشن هایی است که خاطره آن برای یک سال باید باقی بماند.

جشن یلدا، جشن امید است در تاریک ترین و بلندترین شب سال. یلدا کاهش تاریکی شب در برابر افزایش مستمر روز و روشنی است پس باید جشن بزرگداشت نور را باشکوه برگزار کنیم تا نسل های آینده نیز مهر و نور را به جشن بنشیند و آیندگان باور کنند تولد روشنی طولانی شده روز را باید گرفت.

جشن یلدا، پیام آور خنده و در کنار هم بودن و به یاد هم بودن است و داروی روزگار زخم خورده و غم زده است. پس باید آن را پاس بداریم تا نسل های آینده ما نیز بر این باور برسند که تاریکی و تیرگی رفتنی است و سرما را باید شکست، باید از شب گذشت تا به صبح امید خورشید فردا برسیم.

جشن یلدا، فرهنگ چگونه ساختن دنیا و بازآفرینی کوچه پس کوچه های مردمانی است که راهی به امید و روشنی در تاریکی و سردی آفریده اند. یلدا، هویت مردمانی است که از آغاز زمستان به استقبال بهار می روند. هویت مردمانی که تسلیم سیاهی و سردی نشده و اراده خود را به جشن خورشید برده اند.

جشن یلدا، جشن پاسداشت خانواده است. هویت مردمانی است که حتی اگر یک دقیقه هم فرصت و مهلتی بایدشان، آن لحظه را در کنار خانواده و در زیر سایه بزرگانشان به حرمت می گذرانند تا کینه و گله گی باقی نماند. گفتنی ها به مهر و عشق گفته شود و شنیدنی ها از دوستی و محبت شنیده شود.

بالندگی فرهنگ ها و تمدن ها در پاسداشت آیین های فرهنگی است و بی توجهی به آن حاصلی جز نابودی نخواهد داشت. ما زنده ایم که آداب و رسومی را بیافرینیم تا عشق و عاطفه و امید باقی بماند.

امسال نمی توانیم در کنار هم باشیم، اما باید چراغ شب چله را روشن بداریم و در جمع های کوچک خود، مهربانی را، زیبایی را و شورآفرینی ایرانیان را گرم تر از همیشه برپا کنیم تا گرمای کانون خانواده در هجوم ویروس تاج نشان، جاودانگی و حیات کشورمان باشد.

انتهای پیام