به گزارش خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره فر قان بیست و پنجمین سوره و از سوره های مکی قرآن که در جزء هجدهم و نوزدهم قرآن جای گرفته است. فرقان یعنی جداکننده حق از باطل. این سوره بر مباحث توحید، معاد، نبوت و مبارزه با بت پرستی تأکید می کند و در آیات پایانی آن، ویژگی های مؤمنان راستین آمده است. آیه شصتم آن، سجده مستحب دارد و از آیات مشهور آن، آیه ۳۰ (مهجوریت قرآن)، ۵۳ (جدایی دریای شور و شیرین) و ۵۹ (خلقت عالم در شش روز) است.

در فضیلت قرائت این سوره از پیامبر(ص) نقل شده است هر کس سوره فرقان را بخواند، در روز قیامت، در حالی مبعوث می شود که به آمدن در قیامت ایمان دارد و هیچ شکی ندارد که آنان که در قبرند، مبعوث می شوند. او همچنین بدون حسابرسی وارد بهشت می شود.

تلاوت مجلسی سوره فرقان آیات ۲۱ الی آخر

وقال الذین لا یرجون لقاءنا لولا أنزل علینا الملائکة أو نری ربنا لقد استکبروا فی أنفسهم وعتوا عتوا کبیرا ﴿۲۱﴾

و کسانی که به لقای ما امید ندارند گفتند چرا فرشتگان بر ما نازل نشدند یا پروردگارمان را نمی بینیم قطعا در مورد خود تکبر ورزیدند و سخت سرکشی کردند (۲۱)

یوم یرون الملائکة لا بشری یومئذ للمجرمین ویقولون حجرا محجورا ﴿۲۲﴾

روزی که فرشتگان را ببینند آن روز برای گناهکاران بشارتی نیست و می گویند دور و ممنوع [آید از رحمت خدا] (۲۲)

وقدمنا إلی ما عملوا من عمل فجعلناه هباء منثورا ﴿۲۳﴾

و به هر گونه کاری که کرده اند می پردازیم و آن را [چون] گردی پراکنده می سازیم (۲۳)

أصحاب الجنة یومئذ خیر مستقرا وأحسن مقیلا ﴿۲۴﴾

آن روز جایگاه اهل بهشت بهتر و استراحتگاهشان نیکوتر است (۲۴)

ویوم تشقق السماء بالغمام ونزل الملائکة تنزیلا ﴿۲۵﴾

و روزی که آسمان با ابری سپید از هم می شکافد و فرشتگان نزول یابند (۲۵)

الملک یومئذ الحق للرحمن وکان یوما علی الکافرین عسیرا ﴿۲۶﴾

آن روز فرمانروایی بحق از آن [خدای] رحمان است و روزی است که بر کافران بسی دشوار است (۲۶)

ویوم یعض الظالم علی یدیه یقول یا لیتنی اتخذت مع الرسول سبیلا ﴿۲۷﴾

و روزی است که ستمکار دستهای خود را می گزد [و] می گوید ای کاش با پیامبر راهی برمی گرفتم (۲۷)

یا ویلتی لیتنی لم أتخذ فلانا خلیلا ﴿۲۸﴾

ای وای کاش فلانی را دوست [خود] نگرفته بودم (۲۸)

لقد أضلنی عن الذکر بعد إذ جاءنی وکان الشیطان للإنسان خذولا ﴿۲۹﴾

او [بود که] مرا به گمراهی کشانید پس از آنکه قرآن به من رسیده بود و شیطان همواره فروگذارنده انسان است (۲۹)

وقال الرسول یا رب إن قومی اتخذوا هذا القرآن مهجورا ﴿۳۰﴾

و پیامبر [خدا] گفت پروردگارا قوم من این قرآن را رها کردند (۳۰)

وکذلک جعلنا لکل نبی عدوا من المجرمین وکفی بربک هادیا ونصیرا ﴿۳۱﴾

و این گونه برای هر پیامبری دشمنی از گناهکاران قرار دادیم و همین بس که پروردگارت راهبر و یاور توست (۳۱)

وقال الذین کفروا لولا نزل علیه القرآن جملة واحدة کذلک لنثبت به فؤادک ورتلناه ترتیلا ﴿۳۲﴾

و کسانی که کافر شدند گفتند چرا قرآن یکجا بر او نازل نشده است این گونه [ما آن را به تدریج نازل کردیم] تا قلبت را به وسیله آن استوار گردانیم و آن را به آرامی [بر تو] خواندیم (۳۲)

ولا یأتونک بمثل إلا جئناک بالحق وأحسن تفسیرا ﴿۳۳﴾

و برای تو مثلی نیاوردند مگر آنکه [ما] حق را با نیکوترین بیان برای تو آوردیم (۳۳)

الذین یحشرون علی وجوههم إلی جهنم أولئک شر مکانا وأضل سبیلا ﴿۳۴﴾

کسانی که به رو درافتاده به سوی جهنم رانده می شوند آنان بدترین جای و گمترین راه را دارند (۳۴)

ولقد آتینا موسی الکتاب وجعلنا معه أخاه هارون وزیرا ﴿۳۵﴾

و به یقین [ما] به موسی کتاب [آسمانی] عطا کردیم و برادرش هارون را همراه او دستیار[ش] گردانیدیم (۳۵)

فقلنا اذهبا إلی القوم الذین کذبوا بآیاتنا فدمرناهم تدمیرا ﴿۳۶﴾

پس گفتیم هر دو به سوی قومی که نشانه های ما را به دروغ گرفتند بروید پس [ما] آنان را به سختی هلاک نمودیم (۳۶)

وقوم نوح لما کذبوا الرسل أغرقناهم وجعلناهم للناس آیة وأعتدنا للظالمین عذابا ألیما ﴿۳۷﴾

و قوم نوح را آنگاه که پیامبران [خدا] را تکذیب کردند غرقشان ساختیم و آنان را برای [همه] مردم عبرتی گردانیدیم و برای ستمکاران عذابی پر درد آماده کرده ایم (۳۷)

وعادا وثمود وأصحاب الرس وقرونا بین ذلک کثیرا ﴿۳۸﴾

و [نیز] عادیان و ثمودیان و اصحاب رس و نسلهای بسیاری میان این [جماعتها] را [هلاک کردیم] (۳۸)

وکلا ضربنا له الأمثال وکلا تبرنا تتبیرا ﴿۳۹﴾

و برای همه آنان مثلها زدیم و همه را زیر و زبر کردیم (۳۹)

ولقد أتوا علی القریة التی أمطرت مطر السوء أفلم یکونوا یرونها بل کانوا لا یرجون نشورا ﴿۴۰﴾

و قطعا بر شهری که باران بلا بر آن بارانده شد گذشته اند مگر آن را ندیده اند [چرا] ولی امید به زنده شدن ندارند (۴۰)

وإذا رأوک إن یتخذونک إلا هزوا أهذا الذی بعث الله رسولا ﴿۴۱﴾

و چون تو را ببینند جز به ریشخندت نگیرند [که] آیا این همان کسی است که خدا او را به رسالت فرستاده است (۴۱)

إن کاد لیضلنا عن آلهتنا لولا أن صبرنا علیها وسوف یعلمون حین یرون العذاب من أضل سبیلا ﴿۴۲﴾

چیزی نمانده بود که ما را از خدایانمان اگر بر آن ایستادگی نمیکردیم منحرف کند و هنگامی که عذاب را می بینند به زودی خواهند دانست چه کسی گمراه تر است (۴۲)

أرأیت من اتخذ إلهه هواه أفأنت تکون علیه وکیلا ﴿۴۳﴾

آیا آن کس که هوای [نفس] خود را معبود خویش گرفته است دیدی آیا [می توانی] ضامن او باشی (۴۳)

أم تحسب أن أکثرهم یسمعون أو یعقلون إن هم إلا کالأنعام بل هم أضل سبیلا ﴿۴۴﴾

یا گمان داری که بیشترشان می شنوند یا می اندیشند آنان جز مانند ستوران نیستند بلکه گمراه ترند (۴۴)

ألم تر إلی ربک کیف مد الظل ولو شاء لجعله ساکنا ثم جعلنا الشمس علیه دلیلا ﴿۴۵﴾

آیا ندیده ای که پروردگارت چگونه سایه را گسترده است و اگر می خواست آن را ساکن قرار می داد آنگاه خورشید را بر آن دلیل گردانیدیم (۴۵)

ثم قبضناه إلینا قبضا یسیرا ﴿۴۶﴾

سپس آن [سایه] را اندک اندک به سوی خود بازمی گیریم (۴۶)

وهو الذی جعل لکم اللیل لباسا والنوم سباتا وجعل النهار نشورا ﴿۴۷﴾

و اوست کسی که شب را برای شما پوششی قرار داد و خواب را [مایه] آرامشی و روز را زمان برخاستن [شما] گردانید (۴۷)

وهو الذی أرسل الریاح بشرا بین یدی رحمته وأنزلنا من السماء ماء طهورا ﴿۴۸﴾

و اوست آن کس که بادها را نویدی پیشاپیش رحمت خویش [=باران] فرستاد و از آسمان آبی پاک فرود آوردیم (۴۸)

لنحیی به بلدة میتا ونسقیه مما خلقنا أنعاما وأناسی کثیرا ﴿۴۹﴾

تا به وسیله آن سرزمینی پژمرده را زنده گردانیم و آن را به آنچه خلق کرده ایم از دامها و انسانهای بسیار بنوشانیم (۴۹)

ولقد صرفناه بینهم لیذکروا فأبی أکثر الناس إلا کفورا ﴿۵۰﴾

و قطعا آن [پند] را میان آنان گوناگون ساختیم تا توجه پیدا کنند و[لی ] بیشتر مردم جز ناسپاسی نخواستند (۵۰)

ولو شئنا لبعثنا فی کل قریة نذیرا ﴿۵۱﴾

و اگر می خواستیم قطعا در هر شهری هشداردهنده ای برمی انگیختیم (۵۱)

فلا تطع الکافرین وجاهدهم به جهادا کبیرا ﴿۵۲﴾

پس از کافران اطاعت مکن و با [الهام گرفتن از] قرآن با آنان به جهادی بزرگ بپرداز (۵۲)

وهو الذی مرج البحرین هذا عذب فرات وهذا ملح أجاج وجعل بینهما برزخا وحجرا محجورا ﴿۵۳﴾

و اوست کسی که دو دریا را موجزنان به سوی هم روان کرد این یکی شیرین [و] گوارا و آن یکی شور [و] تلخ است و میان آن دو مانع و حریمی استوار قرار داد (۵۳)

وهو الذی خلق من الماء بشرا فجعله نسبا وصهرا وکان ربک قدیرا ﴿۵۴﴾

و اوست کسی که از آب بشری آفرید و او را [دارای خویشاوندی] نسبی و دامادی قرار داد و پروردگار تو همواره تواناست (۵۴)

ویعبدون من دون الله ما لا ینفعهم ولا یضرهم وکان الکافر علی ربه ظهیرا ﴿۵۵﴾

و غیر از خدا چیزی را می پرستند که نه سودشان می دهد و نه زیانشان می رساند و کافر همواره در برابر پروردگار خود همپشت [شیطان] است (۵۵)

وما أرسلناک إلا مبشرا ونذیرا ﴿۵۶﴾

و تو را جز بشارتگر و بیم دهنده نفرستادیم (۵۶)

قل ما أسألکم علیه من أجر إلا من شاء أن یتخذ إلی ربه سبیلا ﴿۵۷﴾

بگو بر این [رسالت] اجری از شما طلب نمی کنم جز اینکه هر کس بخواهد راهی به سوی پروردگارش [در پیش] گیرد (۵۷)

وتوکل علی الحی الذی لا یموت وسبح بحمده وکفی به بذنوب عباده خبیرا ﴿۵۸﴾

و بر آن زنده که نمی میرد توکل کن و به ستایش او تسبیح گوی و همین بس که او به گناهان بندگانش آگاه است (۵۸)

الذی خلق السماوات والأرض وما بینهما فی ستة أیام ثم استوی علی العرش الرحمن فاسأل به خبیرا ﴿۵۹﴾

همان کسی که آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است در شش روز آفرید آنگاه بر عرش استیلا یافت رحمتگر عام [اوست] در باره وی از خبره ای بپرس [که می داند] (۵۹)

وإذا قیل لهم اسجدوا للرحمن قالوا وما الرحمن أنسجد لما تأمرنا وزادهم نفورا ﴿۶۰﴾

و چون به آنان گفته شود [خدای] رحمان را سجده کنید می گویند رحمان چیست آیا برای چیزی که ما را [بدان] فرمان می دهی سجده کنیم و بر رمیدنشان می افزاید (۶۰)

تبارک الذی جعل فی السماء بروجا وجعل فیها سراجا وقمرا منیرا ﴿۶۱﴾

[فرخنده و] بزرگوار است آن کسی که در آسمان برجهایی نهاد و در آن چراغ و ماهی نوربخش قرار داد (۶۱)

وهو الذی جعل اللیل والنهار خلفة لمن أراد أن یذکر أو أراد شکورا ﴿۶۲﴾

و اوست کسی که برای هر کس که بخواهد عبرت گیرد یا بخواهد سپاسگزاری نماید شب و روز را جانشین یکدیگر گردانید (۶۲)

وعباد الرحمن الذین یمشون علی الأرض هونا وإذا خاطبهم الجاهلون قالوا سلاما ﴿۶۳﴾

و بندگان خدای رحمان کسانی اند که روی زمین به نرمی گام برمی دارند و چون نادانان ایشان را طرف خطاب قرار دهند به ملایمت پاسخ می دهند (۶۳)

والذین یبیتون لربهم سجدا وقیاما ﴿۶۴﴾

و آنانند که در حال سجده یا ایستاده شب را به روز می آورند (۶۴)

والذین یقولون ربنا اصرف عنا عذاب جهنم إن عذابها کان غراما ﴿۶۵﴾

و کسانی اند که می گویند پروردگارا عذاب جهنم را از ما بازگردان که عذابش سخت و دایمی است (۶۵)

إنها ساءت مستقرا ومقاما ﴿۶۶﴾

و در حقیقت آن بد قرارگاه و جایگاهی است (۶۶)

والذین إذا أنفقوا لم یسرفوا ولم یقتروا وکان بین ذلک قواما ﴿۶۷﴾

و کسانی اند که چون انفاق کنند نه ولخرجی می کنند و نه تنگ می گیرند و میان این دو [روش] حد وسط را برمی گزینند (۶۷)

والذین لا یدعون مع الله إلها آخر ولا یقتلون النفس التی حرم الله إلا بالحق ولا یزنون ومن یفعل ذلک یلق أثاما ﴿۶۸﴾

و کسانی اند که با خدا معبودی دیگر نمی خوانند و کسی را که خدا [خونش را] حرام کرده است جز به حق نمی کشند و زنا نمی کنند و هر کس اینها را انجام دهد سزایش را ریافت خواهد کرد (۶۸)

یضاعف له العذاب یوم القیامة ویخلد فیه مهانا ﴿۶۹﴾

برای او در روز قیامت عذاب دو چندان می شود و پیوسته در آن خوار می ماند (۶۹)

إلا من تاب وآمن وعمل عملا صالحا فأولئک یبدل الله سیئاتهم حسنات وکان الله غفورا رحیما ﴿۷۰﴾

مگر کسی که توبه کند و ایمان آورد و کار شایسته کند پس خداوند بدیهایشان را به نیکیها تبدیل می کند و خدا همواره آمرزنده مهربان است (۷۰)

ومن تاب وعمل صالحا فإنه یتوب إلی الله متابا ﴿۷۱﴾

و هر کس توبه کند و کار شایسته انجام دهد در حقیقت به سوی خدا بازمی گردد (۷۱)

والذین لا یشهدون الزور وإذا مروا باللغو مروا کراما ﴿۷۲﴾

و کسانی اند که گواهی دروغ نمی دهند و چون بر لغو بگذرند با بزرگواری می گذرند (۷۲)

والذین إذا ذکروا بآیات ربهم لم یخروا علیها صما وعمیانا ﴿۷۳﴾

و کسانی اند که چون به آیات پروردگارشان تذکر داده شوند کر و کور روی آن نمی افتند (۷۳)

والذین یقولون ربنا هب لنا من أزواجنا وذریاتنا قرة أعین واجعلنا للمتقین إماما ﴿۷۴﴾

و کسانی اند که می گویند پروردگارا به ما از همسران و فرزندانمان آن ده که مایه روشنی چشمان [ما] باشد و ما را پیشوای پرهیزگاران گردان (۷۴)

أولئک یجزون الغرفة بما صبروا ویلقون فیها تحیة وسلاما ﴿۷۵﴾

اینانند که به پاس آنکه صبر کردند غرفه[های بهشت را] پاداش خواهند یافت و در آنجا با سلام و درود مواجه خواهند شد (۷۵)

خالدین فیها حسنت مستقرا ومقاما ﴿۷۶﴾

در آنجا جاودانه خواهند ماند چه خوش قرارگاه و مقامی (۷۶)

قل ما یعبأ بکم ربی لولا دعاؤکم فقد کذبتم فسوف یکون لزاما ﴿۷۷﴾

بگو اگر دعای شما نباشد پروردگارم هیچ اعتنایی به شما نمی کند در حقیقت شما به تکذیب پرداخته اید و به زودی [عذاب بر شما] لازم خواهد شد (۷۷)

انتهای پیام/