به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در شرایطی که ارزش ها به فراموشی سپرده می شوند و جامعه دچار وارونگی معیارها و ضعف در مقابله با زشتی ها می شود، ضرورت بیداری و مسئولیت پذیری افراد بیش از هر زمان دیگری احساس می شود؛ چرا که سکوت و بی تفاوتی در برابر ظلم و منکر، زمینه ساز گسترش فساد و سقوط معنوی یک ملت خواهد بود.

در چنین وضعیتی، هر فرد و جریان تاثیرگذار وظیفه دارد که تنها نظاره گر نباشد و بار مسئولیت اجتماعی خود را جدی بگیرد. احیای فضیلت های فراموش شده و مقابله با روندهای انحرافی، نیازمند همت، شجاعت و ایستادگی است؛ چرا که آینده یک جامعه را نه سکوت در برابر کژی ها، بلکه اقدام آگاهانه و تعهد به ارزش ها رقم می زند. این مسیر، زمینه ساز اصلاح اجتماعی و بازگشت به اصول انسانی و الهی خواهد بود.

امام حسین علیه السلام در مسیر به سوی کربلا، به یک جمله ی کلیدی و کاربردی اشاره کردند. ایشان فرمود:

«إن هذه الدنیا قد تغیرت و تنکرت و أدبر معروفها فلم یبق منها إلا صبابة کصبابة الإناء و خسیس عیش کالمرعی الوبیل؛ أ لا ترون أن الحق لا یعمل به و أن الباطل لا یتناهی عنه لیرغب المؤمن فی لقاء الله محقا» به راستی که این دنیا دیگرگونه شده و چهره عوض کرده و خوبی هایش پشت کرده و رفته است و از آن جز ته مانده ای همچون ته مانده آبی در ظرفی و اندک عیشی همانند چراگاهی آفت زده باقی نمانده است. آیا نمی بینید که به حق عمل نمی شود و از باطل نهی نمی شود؟ براستی که مؤمن باید به [مرگ و ]دیدار خدا روی آورد.

این جمله زیبا و عمیق از امام حسین علیه السلام، تصویری دقیق و تلخ از شرایط اجتماعی و معنوی دوران خود ترسیم می کند. عبارت «أدبر معروفها»، تأکیدی است بر این که حتی نشانه های خیر و معروف نیز رو به افول نهاده و دیگر اثری از آن ها دیده نمی شود. این تعبیر، هشداری برای مردم هر عصر است که بی تفاوتی و غفلت اجتماعی می تواند جامعه را از مسیر اصلی منحرف و گرفتار زوال کند.

در بخش دوم، امام حسین علیه السلام با تشبیهی زیبا، وضعیت دنیا را به باقی مانده ی اندکی از آب در ته ظرف و همچنین زندگی پست و دشوار در مرتعی بی حاصل و زیان آور تشبیه می کنند. این تمثیل، نشان دهنده ی آن است که از دنیا و مواهب و ارزش های حقیقی آن، چیزی جز اندکی بی ارزش باقی نمانده و زیستن در آن مانند چرا کردن در مرتعی آزاردهنده و نامناسب است؛ جایی که نه آسایش وجود دارد و نه خیر و برکتی.

عبارت «أ لا ترون أن الحق لا یعمل به» به معنای «آیا نمی بینید که به حق عمل نمی شود»، عمق انحطاطی را نشان می دهد که در آن، ارزش های الهی به فراموشی سپرده شده و منکرات، آشکارا ترویج می شوند. در چنین شرایطی، امام حسین علیه السلام نه به عنوان یک مصلح اجتماعی، بلکه به عنوان یک منادی حقیقت، مسئولیت خطیری بر دوش خود احساس می کند.

در دوره حکومت یزید، انحراف از مسیر حق به اوج خود رسیده بود. ارزش های اسلامی به سخره گرفته می شد و حاکمان جور، آشکارا به فساد و ظلم می پرداختند. در چنین فضایی، سکوت به معنای تایید باطل و خیانت به رسالت پیامبر اسلام بود. امام حسین با درک این شرایط، تصمیم گرفت تا با قیام خود، فریاد حق طلبی را در تاریخ طنین انداز کند.

عبارت «و أن الباطل لا یتناهی عنه»، نشان دهنده گسترش بی حد و مرز فساد و تباهی در جامعه است. حاکمان جور نه تنها خود غرق در فساد بودند، بلکه با ترویج منکرات، سعی در نابودی هویت اسلامی جامعه داشتند. امام حسین با قیام خود، نشان داد که در برابر چنین تهدیدی، نمی توان سکوت کرد و باید با تمام وجود به مبارزه برخاست.

سپس امام می فرماید در شرایطی که حق و حقیقت در جامعه پایمال می شود، مؤمن واقعی باید مشتاق لقای پروردگار باشد. این اشتیاق، انگیزه ای قوی برای فداکاری و جانبازی در راه خداست. امام حسین با شهادت خود، نشان داد که حاضر است جان خود را در راه احیای حق فدا کند و با سربلندی به دیدار پروردگار بشتابد.

انتهای پیام/