به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهد، هر سال اسفند که به سرازیری بهار می افتد، گل های بنفشه در مجاورت شمشادها، سر از خاک بیرون می آورند و با همان گردن های نیمه افراشته، رو به گنبد طلای سلطان توس، سر تعظیم، پایین می آورند.

چند ورق مانده به فروردین، همین که از ورودی های شهر وارد شوی، عطر زعفران به صورت آدم می زند. آفتاب از روی گنبد زرد آستان رضا(ع) کمانه می کند توی چشم های دلتنگ و مشتاق.

از لابلای پرده، اشک های شوق، چند قدم مانده تا بهشت سبز رضوی، خادم ها با آن روپوش های آشنای خدمت، طبق های نبات را روی دست گرفته اند و مثل بنفشه های توی حرم، غبار قدم های زوار حضرت رضا (ع) را به چشم می کشند؛ این اولین مواجهه جماعت بی قراری است که خسته راه آمده اند.

چند قدم بیشتر به تحویل سال نو باقی نمانده. از تلاقی بهار طبیعت با بهار قرآن و پاییز استخوان سوز، می شود دست به آسمان بالا برد و با سری در گریبان، قدر تمام یک سالی که از سر گذشت، سفره دل باز کرد و بی وقفه، باران شد.

انتهای پیام/