به گزارش خبرنگار مهر، روزبه کردونی رئیس مؤسسه عالی پژوهش تأمین اجتماعی در یادداشتی درخصوص شیوع کرونا آورده است: اهمیت کرونا فقط در مبتلا کردن میلیون ها و کشتن دهها هزار انسان نیست. کرونا فقر و نابرابری را هم بیشتر گسترش می دهد. البته این روایت تلخ و دردناک همه پاندومی های تاریخ است.



پروفسور رولف ویرشو (پزشک اجتماعی) در مطالعه ای که در سال ۱۸۴۸ در خصوص پاندمی تیفوس انجام داد، بیان می کند: «نمی توان شک داشت که انتشار چنین بیماری همه گیری در شرایط اسفبار و فقر شدید رخ داد.» وقتی آنفلوآنزای سال ۱۹۱۸ فراگیر شد، باز این فقرا و محرومان بودند که بیشترین قربانیان بودند. این روایت در ایران هم بوده است. هما ناطق در کتاب مصیبت وبا می نویسد: قربانیان این بلا در درجه اول تنگدستان بودند و آنان که مثل برگ خزان می ریزند بیشتر فقرا و ضعفا بودند.

مطالعات نشان می دهد که احتمال کشنده بودن کووید -۱۹ در افراد پایین جامعه دو برابر بیشتر است و این یعنی فقر نیز مثل سن بالا و بیماری زمینه ای، یک عامل ریسک مهم بر ویروس کرونا است. از سوی دیگر کرونا فقط فاصله اجتماعی ایجاد نمی کند بلکه فاصله طبقاتی بین فقرا و ثروتمندان را هم افزایش می دهد. گزارش اخیر بانک جهانی تاکید می کند که در شرق آسیا و اقیانوسیه (در صورت فقدان یک اقدام فوری) ۱۱ میلیون نفر به تعداد فقرا افزوده می شود.

پیش از شیوع کرونا در ایران، یک اجماع بین صاحبنظران حوزه فقر وجود داشت که موضوع فقر یک امر فرعی و حاشیه ای هم در بین سیاست گذاران و تصمیم گیران و هم در بین نخبگان و روشنفکران است. حال که ویروس فقرزای کرونا ایران را نیز مثل همه نقاط عالم هدف قرار داده است، باید در کنار مبارزه برای جلوگیری از شیوع و مهار بیماری، همه ظرفیت های ملی را برای مقابله با فقر ناشی از کرونا به میدان آورد.

جمع بندی اینکه همه با هم باید به گونه ای عمل کنیم که بعدها تأثیر کرونا بر گسترش فقر و نابرابری، به عنوان یک آموزه ی تاریخی برای عبرت آیندگان مورد استناد قرار نگیرد.