به گزارش خبرگزاری مهر، در پیام تسلیت عباس زارع درپی درگذشت شاعر و پژوهشگر نامی فرهنگ و هنر و ادب مازندران آمده است: زنده یاد استاد فرهود جلالی کندلوسی را که سال ها در عرصه فرهنگ و هنر و ادب مازندران در سطح ملی آثار ماندگار از خود به جای گذاشته است.

فرهود جلالی کندلوسی فعال فرهنگی و مدیر مؤسسه فرهنگی هنری پارپیرار که نزدیک به سه دهه تلاش های اثرگذاری برای احیا فرهنگ بومی مازندران انجام داد و نقش پررنگی در برجسته سازی آئین های مازندران طی دو دهه اخیر داشت عصر پنجشنبه ۱۷ تیر در سن ۵۶ سالگی بر اثر ایست قلبی درگذشت.

جلالی کندلوسی شاعر، نوازنده لله وا و خواننده موسیقی بومی مازندران بود و در دهه ۷۰ و ۸۰ با انتشار آلبوم های پارپیرار ۱، ۲، ۳ و ۴ که شامل شعرخوانی های محلی او بود نظر علاقه مندان به فرهنگ و هنر مازندرانی را به خود جلب کرد. او علاوه بر چهارگانه پارپیرار که به ترتیب پارپیرار ۱ (۱۳۷۸)، ناری ناری کا (۱۳۸۰)، شیونگ (۱۳۸۲)و اسری نام داشتند، در سال ۱۳۸۳ آلبوم از کپاچین های البرز را نیز منتشر کرده بود.

جلالی کندلوسی که سال ۱۳۶۶ برای تحصیل در رشته علوم اجتماعی وارد دانشگاه تهران شد، از نخستین افرادی بود که پایان نامه دانشگاهی اش به مطالعات فرهنگ بومی مازندران اختصاص یافت. او سال ۱۳۷۱ پایان نامه اش را با موضوع فرهنگ و آداب و رسوم دهکده کندلوس ارائه کرد.

علاقه او به فرهنگ بومی مازندران سبب شد تا سال ۱۳۷۶ همراه با برخی هنرمندان غرب استان انجمن فرهنگی کجور را تشکیل دهد و اقدام به برگزاری برنامه هایی مانند جشنواره، شعب شعر و نمایشگاه با موضوع فرهنگ و موسیقی مازندران کند.

شهرت این فعال فرهنگی علاوه بر انتشار آلبوم های او، به دلیل احیا و برپایی جشن های سنتی و آئین های بومی مازندران در تهران و همچنین پیگیری های گسترده او برای برپایی مستمر همایش مازندرانی های مقیم تهران و تجمیع ظرفیت مازندرانی های ساکن پایتخت برای توسعه فرهنگی و اجتماعی استان بود.

او سال ۱۳۸۲ با هدف گسترش فعالیت های فرهنگی در تهران و همچنین تولید آثار مرتبط با فرهنگ و هنر مازندران مؤسسه فرهنگی هنری پارپیرار را تأسیس کرد که خروجی آن برپایی ده ها رویداد بزرگ فرهنگی و تولید و انتشار آثار فرهنگی مختلف بود.

مدیر مؤسسه فرهنگی هنری پارپیرار، طی حدود بیست سال ده ها جشن بزرگ مبتنی بر آئین های بومی مازندران مانند جشن های تیرماسیزه شو، ۲۶ نوروزما، جشنواره شعر و موسیقی مناطق تبری زبان و جشن سلام مازندرانی را برگزار کرد و به واسطه برپایی همین جشن ها به مرور در یک دهه اخیر جریان برپایی جشن های مشابهی در سراسر مازندران نیز شکل گرفت.