به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، چه سری است در این اضطرار که هرچه بیشتر می شود خواستۀ انسان را زلال تر و با صفاتر می کند، و از این مهم تر خواسته ها را با ارزش تر و مفیدتر؟ انسان غیر مضطر در خواستنش مجد نیست؛ البته خواسته هایش کم ارزش، و آنکه اضطرارش بیشتر باشد اجابتش سریع تر می شود.

اضطرار مقام است نه موقعیت که برخی گمان کنند مضطر به کسی گویند که در اوج بدبختی، بی کسی و بی یاوری قرار گرفته است، اضطرار فضیلت است نه گرفتاری که برخی گمان کنند مضطر کسی است که به ندانم کاری و چه کنم چه کنم افتاده است.

اضطرار ارزش است چون با تسلم، رضا، صبر و استقامت همراه است و مضطر واقعی کسی است که هرگز خودش را در بن بست نمی بیند؛ چون خود را در پناه خداوند قادر و متعال می داند. مضطر واقعی کسی است که راه نجات را یافته است و آن را از رئوف مهربان طلب می کند، مضطر واقعی کسی است که از غیر خدا نمی ترسد و با ایمانی که دارد محزون نمی شود، هرچه هست خضوع است و خشوع، هرچه هست تسلیم است و رضا.

مضطر واقعی ناامید است از غیر خدا و امیدوار است به فضل و رحمت خدا. او تاریکی را در پناه بردن به خلق می داند و نور و روشنایی را در پناه به خالق جستجو می کند و می یابد، او می داند اگر خدا را در این حال بخواند، مورد اجابت قرار می گیرد، می داند که خدا دوست دارد به مضطرین درگاهش پاسخ دهد؛

پس چه زیباست خواندن دعای روز بیست و دوم از ماه مبارک رمضان به زبان مضطری که:

«اللهم افتح لی فیه ابواب فضلک و انزل علی فیه برکاتک و وفقنی فیه لموجبات مرضاتک و اسکنی فیه بحبوحات جناتک یا مجیب دعوه المضطرین؛

خداوندا در این روز بر من درهای فضل و کرمت را بگشا و بر من برکاتت را نازل فرما و بر موجبات رضا و خشنودیت موفقم بدار و در وسط بهشت هایت مرا مسکن بده، ای پذیرنده دعای پریشانان و درماندگان.»

* حجت الاسلام احمد صادقی، استاد حوزه و دانشگاه

انتهای پیام/