خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)_ داستان هایی از ضرب المثل ها

«در زمان ناصرالدین شاه رسم بوده که در روزی مشخص، وزرا، امرا و رجال کشور دور هم جمع می شدند. آن ها که هیچ اطلاعی از آشپزی نداشتند در این روز، دو وظیفه مهم بر عهده شان بود: یکی آن که چهارزانو بر زمین می نشستند و مثل خدمه های آشپزخانه، بادمجان را پوست می کندند و دیگر آن که این بادمجان ها را پس از پخته شدن، دورتادور بشقاب های آش و خورش می چیدند.

آن ها سعی می کردند درست وقتی شاه به چادرشان سر می زند بادمجان ها را دور قاب بچینند و مخصوصا دقت و سلیقه به کار می بردند که چینش آن ها زیبا و شاه پسند باشد تا او خشنود شود و نسبت به اخلاص و چاکری آن ها عنایت کند.»*

عبدالله مستوفی می نویسد: «من خود عکسی از این آشپزان دیده ام که صدراعظم مشغول پوست کندن بادنجان و سایرین هر یک به کاری مشغول بودند.»

دکتر فورویه طبیب مخصوص ناصرالدین شاه هم می نویسد: « … اعلی حضرت مرا هم دعوت کرد که در این آشپزان شرکت کنم. من هم اطاعت کردم و در جلو مقداری بادنجان نشستم و مشغول شدم که این شغل جدید خود را تا آن جا که می توانم به خوبی انجام دهم. در همین موقع ملیجک به شاه گفت بادنجان هایی که به دست یک نفر فرنگی پوست کنده شود نجس است. شاه امر را به شوخی گذراند و محمدخان پدر ملیجک تمام بادنجان هایی را که من پوست کنده بودم جمع کرد و عمدتا آن ها را با نوک کارد برمی چید تا دستش به بادنجان هایی که دست من به آن ها خورده بود نخورد. بعد بادنجان ها و سینی و کارد را با خود بیرون برد …»

این مثل درباره افراد متملق و چاپلوس به کار می رود.

*منبع: «داستان هایی از ضرب المثل ها» نوشته رحیمه قلی زاده، نشر آرایان.

انتهای پیام