خبرگزاری تسنیم، محمدحسن مقیسه، استاد دانشگاه:

خبری که در لابه لای توافق ایران، چین و عربستان کمتر به گفتار آمد و بیشتر پوشیده ماند، کنار نهادن زبان انگلیسی در موافقت نامه سه گانه بود. این سه کشور موافقت کردند که متن قرارداد بینابین به فارسی، عربی و چینی باشد. این، یک پدیده خجسته و رویداد بزرگ است که اگر بگویم خبرش از پایین و بالا شدن قیمت دلار، ارزش بورس در ایران و آمریکا، زلزله ترکیه و … بیشتر نیست، قطعا کمتر نخواهد بود. دست کم برای مردم و دولتمردان مشرق و مغرب جهان هستی که زخم خورده انگلیسی ها و سیاست های فرهنگی مخرب آنان در زدایش سنت ها و آداب و رسوم ملی و محلی و نیز ستردن زبان های بومی و جایگزین کردن زبان انگلیسی بوده اند، خبری است شیرین، شگرف و شگفت.

مگر یادمان رفته است که چطور این مو زردها، تاج نقره ای زبان فارسی را با قدمتی ۸۰۰ ساله و انبوهی از آثار حکمی و شعری و معارف الهی از سر شبه قاره ای وسیع_ که اکنون به سه کشور هند، پاکستان و بنگلادش بخش بخش شده است_ برداشتند و تشتی مسین به دست مردم آن خطه دادند؟

مگر یادمان رفته است که در روزگارانی نه چندان دور و دیر، این زبان از قسطنطنیه تا کلکته و تا دریای چین به مهر بر دل ها و به حکمت بر زبان ها نشسته بود و در این پهنه فراخ_ و هنوز نیز، تا روز هست و روزگاران_ صدها اثر ادبی و علمی، و ده ها مقبره و مناره و کاخ و گلستان و باغ، و چه بسیار آداب و سنن و هنر، از آثار فارسی به جا است؟ چه کسی و چه سیاستی این رهاوردهای ناب و ناز تکرار ناشدنی را پاک کرد و کم فروغ؟

یادداشت| روز «زبان مادری» و مروارید «زبان فارسی»

جالب است بدانیم که حتی کشورهای اروپایی که در مواضع ضد آسیایی و اسلامی همواره در یک جبهه قرار دارند، سال ها است که جانب احتیاط را نگه داشته و مانع گسترش زبان انگلیسی در کشورشان شده اند که از جمله آنان می توانیم به آلمانی ها و فرانسوی ها اشارت کنیم، اما طرفه اینجا است همین آقایان هنگامی که با کشورهای دیگر_ به ویژه آسیایی ها، آفریقاییان و کشورهای اسلامی_ روبه رو می شوند، همه یافته های علمی و تجربی و وجدانی را به یک سو می دهند و با نیت جاری و یاری کردن فرهنگ غربی، آموزش و گسترش زبان های آلمانی، انگلیسی، فرانسوی و … را سر فصل تلاش نهایی خود قرار می دهند در کشورهای هدف.

اینکه کشورهای شرقی و آسیایی که از قدرت های نوظهور برای جهان آینده هستند، بدانند و بخواهند که همزمان با فعال کردن پیشران های اقتصادی، تجاری و بازرگانی، به مؤلفه های فرهنگی، و در قله آن، به زبان ملی خود، بیش از بیش و پیش، بیندیشند و بدان توجه نشان دهند، گامی است شمرده و ستوده.

آنان با این اقدام به زبان بی زبانی به مردم این سه کشور بزرگ قوت قلب دادند و به دولت های اروپایی یک هشدار: زبان های عربی، چینی و فارسی کمتر از زبان های اروپایی قدرت ندارند و اکنون در قامت یک زبان بین المللی می توانند جلوه گری کنند و میدان داری.

انتهای پیام/