به گزارش خبرنگار مهر، نخستین گردهمایی بزرگ دانش آموختگان دانشگاه امام صادق (ع) با عنوان فرعی: تجدید عهد با استاد با حضور جمعی قابل توجه از دانش آموختگان در مسجد این دانشگاه برگزار شد.

در باره جنبه های شخصی و عاطفی این گردهمایی که با زنده شدن انبوهی از خاطرات از یک سو و آگاهی از مسؤولیت های کنونی دانش آموختگان در بخش های مختلف علمی و فرهنگی و اجرایی کشور از سوی دیگر همراه بود، یک دفتر پربرگ می توان نوشت. جنبه اجتماعی این گردهمایی نیز بیش از هر چیز نمایش شجره طیبه ای بود که نهال آن را مرحوم آیت الله مهدوی کنی (رحمه الله علیه) آن عالم بزرگ و همچنان قدرناشناخته با سائقه اخلاص خود کاشت و پس از آن یادآوری نعمت بزرگ این همه نیروی دین باور صاحب دانش و تجربه و ضرورت شکر این نعمت از طریق فراهم آوردن زمینه برای خدمت هر چه بیشتر آن ها و سرانجام نشان دادن این که اگر پای بندی واقعی به ادب دینی و دأب انقلابی وجود داشته باشد، چگونه با تنوع زیاد عقیده ها و سلیقه ها می توان به جای ایستادن روبروی هم، در کنار هم نشست. دانش آموختگان واقعی دانشگاه امام صادق علیه السلام باید این درس را به خوبی از مرحوم آیت الله مهدوی کنی آموخته باشند. خداوند روح بلند ایشان را دمادم شاد کناد که اندیشه ها و درس هایش همچنان آموزنده و راهگشاست.

در این گردهمایی پس از مراسم افتتاحیه و سخنرانی های آن و پیش از اختتامیه و بیانیه آن، شش تن از دانش آموختگان، هر یک، از یکی از دانشکده ها به این ترتیب صبحت کردند: حسام الدین آشنا از دانشکده معارف اسلامی و ارتباطات، محمدباقر خرمشاد از دانشکده معارف اسلامی و علوم سیاسی، هادی طحان نظیف از دانشکده معارف اسلامی و حقوق، غلامرضا گودرزی از دانشکده معارف اسلامی و مدیریت، محسن الویری از دانشکده معارف اسلامی و الهیات و ارشاد و محمدهادی زاهدی وفا از دانشکده معارف اسلامی و اقتصاد.

در ادامه متن سخنرانی الویری با عنوان تأملی در باره اولویت داشتن همکاری با کانون دانش آموختگان دانشگاه امام صادق (ع) از نظر شما می گذرد.

برای این حقیر مایه مسرت است که در این گردهمایی پرشکوه بتوانم چند دقیقه ای صحبت کنم. در آغاز سخن وظیفه می دانم یاد استاد فرزانه مرحوم آیت الله مهدوی کنی رحمه الله علیه که این دانشگاه از باقیات صالحات ایشان است یاد کنم و به روح پرفتوحش درود بفرستم و نیز یاد شهیدان گرانقدر دانشگاه و نیز درگذشتگان از استادان و دانشجویان و دانش آموختگان را گرامی بدارم و طول عمر همراه با عرض خدمت و ثمربخشی برای دست اندرکاران قدیم و جدید دانشگاه را از خدای بزرگ و مهربان بخواهم و به صورت ویژه برای سلامت و بقای عمر استاد همه ما حضرت آیت الله باقری کنی دامت برکاته دعا کنم.

امثال ما، هر چند دانش آموخته این دانشگاه هستیم و چندی در آن به خدمت هم مشغول بوده ایم، به دلیل دور بودن از فضای دانشگاه، اجازه اظهار نظر در باره مسائل داخلی آن را به خود نمی دهیم. اما نمی توانیم امیدها و نگرانی ها و پیگیری های خود را در باره نقش کلان این دانشگاه در منظومه نهادهای آموزش عالی و در سطح کشور پنهان کنیم.

دانش آموختگان دانشگاه امام صادق علیه السلام همچون هر نهاد آموزشی دیگر اصلی ترین محصول و دستاورد و معیار ارزیابی دانشگاه و از جمله مهمترین کنشگران تحقق نقش آفرینی دانشگاه در عرصه های مختلف داخلی و خارجی کشور هستند و از این منظر راه اندازی کانون دانش آموختگان از سوی برخی از دوستان عزیز، اقدامی ستودنی و شایسته سپاس است، و البته از سر احتیاط باید گفت داوری در باره چگونگی فعالیت های این کانون هنوز زود است. بی تردید به هر اندازه که این کانون در جلب اعتماد دانش آموختگان کامیاب تر باشد، توان آن برای به انجام رساندن برنامه های خود به صورت مضاعف افزوده خواهد شد.

بدون اغراق از وقتی که از سوی برادر عزیزمان حضرت حجت الاسلام و المسلمین آقای میرلوحی تکلیف سخن گفتن در این گردهمایی به دوش بنده گذاشته شد تا چند ساعت پیش سخت مردد بودم که چه بگویم و چه می توان گفت و چه باید گفت؟ انتخاب یک موضوع در باره پیشینه دانشگاه و راهی که پیموده است و ارزیابی آن و سنجش موقعیت کنونی دانشگاه به ویژه از منظر بازتولید مفهوم و گستره و شاخصهای دیندارانه زیستن فردی و اجتماعی در جهان کنونی و پیش رو کار دشواری نبود، اما این روش انتخاب موضوع، برای زدودن تردید بنده کفایت نمی کرد.

این تردید که زمینه ها و پیش فرضهای خاص خود را دارد به این پرسش در باره کانون راه می برد که آیا واقعا راه اندازی کانون و عضویت در آن و همکاری با آن می تواند یک اقدام دارای اولویت برای ما باشد؟ این که این نوع کارها بالاخره و اجمالا ثمراتی دارد و بودن آنها بهتر از نبودنش است محل شک و بحث نیست. و این درست است که حفظ دوستی با عزیزانی که سال ها و در یکی از درخشان ترین برش های زندگی با هم بوده ایم فی نفسه ارزشمند است، آن گونه که مولی الموحدین در حکمت ۱۲ نهج البلاغه فرمود: أعجز الناس من عجز عن اکتساب الاخوان، وأعجز منه من ضیع من ظفر به منهم و از دست دادن این دوستان دوست داشتنی به مصداق حکمت ۶۵ غربت و حس بیگانگی به دنبال دارد: فقد الأحبه غربه (کلمه قصار ۶۵)، ولی آیا به راستی حفظ این دوستی، نیاز به راه اندازی یک سازمان دارد؟ همان گونه که عرض کردم اهمیت این پرسش وقتی معلوم می شود که در مقام اولویت سنجی قرار بگیریم و بخواهیم کانون و مایتعلق به را با دیگر کارهایی که هر یک از ما بدان مشغولیم مقایسه کنیم. کدام یک از کارهای ما به گونه ای است که در مقایسه با کارهای کانون اهمیت کمتری دارد و ما ترجیح می دهیم آن را رها کنیم و به جای آن با کانون همکاری کنیم؟

اگر تجربه های تلخ سیاست زدگی را هم که مرور کنیم بر شدت و غلظت این پرسش افزوده می شود. پنهان نمی کنم که قلبا مایل بودم این گردهمایی هم سال آینده و یا پس از برگزاری انتخابات مجلس برگزار می شد. چه بسیار فعالیت هایی از این دست که کلمه حق و عمل حق هستند ولی بعدها معلوم می شود که یراد بها الرأی و المجلس و المنصب.

به هر حال پرسش بنده این بود که این کانون و همکاری با آن که حتما خوب است، چه اولویتی دارد؟ به عبارت دیگر در چه شرایطی کانون در حالتی قرار می گیرد که ما در مقام مقایسه آن با دیگر فعالیت هایمان، احساس وظیفه خواهیم که بخشی از کارهایمان ولو اندک را کنار بگذاریم و به جای آن قدمی هم برای کانون و برنامه ها و اهداف آن برداریم؟ و اگر قرار باشد پیشنهادی در این زمینه بدهیم این پیشنهاد کدام است؟

قبلا و نیز در مراسمی که انجمن پیشین فارغ التحصیلان برای مرحوم آیت الله مهدوی کنی برگزار کرده بود عرض کرده بودم که نخستین درسی که از مرحوم آیت الله مهدوی کنی گرفتم و هنوز به عنوان یک درس و رمز مهم، از آن در مواجهه با مسائل مختلف بهره می برم این بود که در هر جا که هستید حس میهمان بودن نداشته باشید، بلکه حس صاحبخانه بودن داشته باشید، اشکالات و چالشها و کاستی ها را ببینید ولی به جای فقط نقد کردن و زیر سوال بردن و ایجاد تردید کردن برای برطرف کردن آنها هم بکوشید و پیشنهاد بدهید. ارائه پیشنهادی که می خواهم تقدیم کنم بر اساس چنین نگاهی به مسأله است.

یکی از مهمترین پرسشهایی که امروزه در سطوح مختلف به ویژه سطح نخبگانی با آن روبرو هستیم، این است که: «چه باید کرد؟ »، این پرسش، ریشه در یک تحلیل و پیش فرض در باره چهل و یک سال عمر نظام مقدس اسلامی ما دارد که اکنون نمی خواهم به آن بپردازم، ولی بنده هم سخت بر این باورم که پرسش «چه باید کرد؟ » یکی از چند پرسش مهم و بنیادی کنونی ماست. این پرسش مهم که شاید نخستین بار لنین در سال ۱۹۰۱ م. و یا پیش از او یک رمان نویس روسی، اثری با همین نام نوشت و در دهه های اخیر هم مرحوم شریعتی اثری با همین عنوان پدید آورد، همچنان اهمیت خود را حفظ کرده است و شایسته توجه و پاسخ است. به نظر بنده این پرسش از آن پایه از اهمیت برخوردار است که جا دارد زاویه نگاه ما به مسائل کنونی کشورمان از دریچه پاسخ به آن بگذرد.

در حد جستجوی بنده، نقشه راه و برنامه های کانون هنوز اعلام نشده است ولی مطابق یکی از بندهای اساسنامه، «اندیشه ورزی و ارائه دیدگاه های علمی به مدیران و کارگزاران نظام جمهوی اسلامی» یکی از اهداف کانون است.

کانون دانش آموختگان دانشگاه امام صادق علیه السلام با تکیه بر ظرفیت هایی که دارد می تواند از جمله نهادهایی باشد که به صورت مستقیم به این سوال پاسخ دهد و این کار را مثلا از طریق یک نظرسنجی از اعضای فرهیخته خود انجام دهد. اما به نظر می رسد روشی غیرمستقیم و آسان تر هم وجود دارد و آن برگزاری سنجیده و روش مند یک سلسله گفتگوها و و هم اندیشی ها برای نشان دادن ابعاد مختلف چالشهای خرد و کلان کشور و احتمالا راههای برون رفت از آن است. این درد را نمی توان پنهان داشت که متأسفانه و صد بار متأسفانه حتی تصور درستی از بسیاری از چالشهای خرد و کلان کنونی کشور نزد خیلی از متولیان و دست اندر کاران حل آن وجود ندارد. برگزاری گفتگو برای روشن ساختن ابعاد مختلف این چالشها و مسأله ها حداقل کاری است که کانون می تواند انجام دهد. ولی برای این که شعارهای بزرگ غیرقابل انجام و حرفهای شتابزده فاقد پشتوانه گفته نشود بنده به همین حداقل بسنده می کنم. دانش آموختگان دانشگاه امام صادق علیه السلام با تنوع قابل توجه و گریزناپذیر دیدگاه هایشان و به ادله مختلفی که فرصت ذکر آن نیست، یکی از بهترین گروه هایی هستند که اهلیت بحث های پخته، غیرسیاست زده و آزاد و جسورانه در باره بسیاری از مسائل کشور را دارند.

به نظر بنده ورود کانون به این حیطه می تواند هم فضایی برای عینیت و تحقق بخشیدن به ظرفیت ها و استعدادهای دانش آموختگان فراهم آورد و هم وظیفه مصوب آن برای اندیشه ورزی و ارائه دیدگاه های علمی به مدیران و کارگزاران نظام را محقق سازد و مهمتر از این دو، الگویی باشد برای نشان دادن این که چگونه با وجود تنوع دیدگاه ها و گرایشهای سیاسی می توان کنار هم نشست و به جای پنجه به روی هم کشیدن دست در دست هم نهاد و به این کشور مظلوم و نظام مظلوم و مردم مظلوم خدمت کرد. برگزاری و رواج دادن این نوع گفتگوها که تقریبا هزینه بر و نیازمند مقدمات پردردسر نیست ولی سودمندی آن بسیار است، به عنوان گام نخست می تواند برای کانون، اعتبار و جایگاهی کسب کند که همکاری با آن را به یک موضوع دارای اولویت تبدیل کند. وقتی احساس شود کانون حداقل نقش خود را برای خدمت به نظام به شکل درست انجام می دهد، آن گاه می توان به همکاری بیشتر با کانون فکر کرد. از یاد نبریم که کانون از منظر دینی هم وظیفه انتقال دانش انباشت شده اعضای خود به جامعه را دارد، آن گونه که امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرموده اند وظیفه صاحبان فکر و اندیشه و دانش برای انتقال این موهبت الهی به جامعه مقدم بر وظیفه مردم برای مراجعه به آنهاست،: ما أخذ الله علی أهل الجهل أن یتعلموا حتی أخذ علی أهل العلم أن یعلموا (حکمت، ۴۷۸)

در پایان ضمن تشکر دوباره از عزیزان برگزار کننده این گردهمایی و از همه کسانی که شنیدن این عرایض حقیر را تحمل کردند، پیشنهاد دارم برای هر یک از دانش آموختگان یک وبلاگ اختصاصی در پایگاه رسمی کانون (مطابق الگویی که برخی پایگاه ها دارند) تشکیل شود تا از این طریق نزدیکترین و قابل اعتمادترین روش برای شناخت دانش آموختگان از یکدیگر امکان پذیر شود.