مشرق- چون رسول خدا صلی الله علیه و آله خبر داد فاطمه سلام الله علیها را از شهادت حسین علیه السلام و مصائبی که بر او وارد می شود ، فاطمه-سلام الله علیها-سخت گریست و عرض کرد: ای پدر، این حادثه کی واقع می شود؟

فرمود: وقتی که نه من باشم و نه تو و نه علی. فاطمه بر شدت گریه بیفزود و بیشتر گریست و عرض کرد: ای پدر: پس چه کسی برای فرزندم گریه می کند و مجلس عزا و مصیبت او را برپا می کند؟



رسول خدا فرمود:ای فاطمه زنان امت من می گریند بر زن های اهل بیت من و مردان امت من می گریند بر مردان اهل بیت من و عزای فرزند مرا هر سال طایفه ای بعد از طایفه ای تازه می کنند.

پس چون روز قیامت شود تو شفاعت زنان را می کنی و من شفیع می شوم مردان را، و هر کس بر حسین گریسته دست او را می گیریم و در بهشت در می آوریم.ای فاطمه همه چشم ها در قیامت گریان است مگر چشمی که بر حسین گریسته باشد. او خندان و شادمان به نعیم بهشت خواهد بود.





متن حدیث:





فی البحار قال: رایت بعض تالیفات بعض الثقات من المعاصرین یروی انه: لما اخبر النبی(صلی الله علیه و آله) ابنته فاطمه بقتل ولدها الحسین و ما یجری علیه من المحن بکت فاطمه بکاء شدیدا و قالت: یا ابه، متی یکون ذلک؟ قال: فی زمان خال منی و منک و من علی. فاشتد بکائها و قالت: یا ابه فمن یبکی علیه و من یلتزم باقامة العزاء له؟

فقال النبی: یافاطمه، ان النساء امتی یبکین علی نساء اهل بیتی، و رجالهم یبکون علی رجال اهل بیتی، و یجددون العزاء جیلا بعد جیل فی کل سنة، فاذا کان یوم القیامةتشفعین انت للنساء و انا اشفع للرجال و کل من بکی منهم علی مصاب الحسین اخذنا بیده و ادخلناه الجنة.

یا فا طمه، کل عین باکیة یوم القیامة، الا عین بکت علی مصائب الحسین فانها ضاحکة مستبشرة بنعیم الجنة.





«بحار الانوار، ج۴۴، ص۲۹۲ »