به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری فارس، محله شیخ جراح در قدس اشغالی این روزها برای ساکنان سالخورده این محله تداعی کننده روزهای آوارگی و بی سرپناهی سال های ابتدایی اشغال فلسطین است. همان که از آن به عنوان «یوم النکبه» (روز فاجعه) یاد می کنند.

ساکنان محله شیخ جراح در بیت المقدس عمدتا همان خانواده هایی هستند که در سال ۱۹۴۸ در میان ۷۰۰۰۰۰ آواره دیگر، از شهرها و روستاهای خود بیرون رانده شدند تا صهیونیست هایی که به تازگی پا به سرزمین فلسطین گذاشته بودند، جای آن ها را بگیرند. آن هایی که پس از چند سال آوارگی نهایتا در این محله و خانه هایی که دولت اردن برایشان ساخته بود ساکن شدند، اما صهیونیست ها چند ماهی است که به جد به دنبال بیرون راندن ۲۸ خانواده ساکن در شیخ جراح هستند تا کل محله را به شهرک نشینان واگذار کنند تا قدس اشغالی بیش از پیش از فلسطینی ها خالی شود.

«نبیل الکرد» (۷۷ ساله) پدر هشت فرزند است که به چشم خود آوارگی و فلاکت روزهای ابتدایی اشغال در سال ۱۹۴۸ را دیده است. خانواده اش با یورش صهیونیست ها، خانه زیبای خود در «حیفا» را رها کرده و آواره شدند. چند سال در اردن و سال های دیگر در «اریحا» و مناطق متفرقه دیگر سکنی گزیدند تا نهایتا به شیخ جراح آمدند.

او به وبسایت عرب۴۸ گفت که دیگر نمی خواهد آواره شود و هزگز خانه اش در شیخ جراح را رها نخواهد کرد تا در همین خانه بمیرد.

نبیل الکرد گفت: «در روزهای النکبه زندگی کردم و طعم تلخ آوارگی و پناهندگی را از زمانی که کودک بودم چشیدم. در حیفا به دنیا آمدم و در فضای اشغالگری و آوارگی رشد کردم. چهار سال بیشتر نداشتم که از حیفا بیرون آمدیم، به خاطر سن کمی که داشتم، به درستی حجم فاجعه را درک نمی کردم، ولی هنوز برخی خاطره ها را از حیفا به یاد دارم.»

این پیرمرد ۷۷ ساله، سپس گفت: «از حیفا به اردن رفتیم و در شهر صویلح مدتی ساکن شدیم. سپس به اریحا بازگشتیم و از آن جا نیز به بیت المقدس کوچ کردیم. در سال ۱۹۵۶ پروژه ای مسکونی در شیخ جراح در حال ساخت بود و پدرم یکی از خانه ها را گرفت و من و خانواده ام در شیخ جراح ساکن شدیم.»



خانواده هایی که از خانه هایشان رانده و آواره شدند

«نبیل الکرد» افزود: «ما در این جا مجموعه ای از خانواده ها هستیم که در شرایط یوم النکبه دیگری به سر می بریم، علی رغم اینکه پول خانه ای که گرفته ایم را با دولت اردن تسویه کرده ایم و قرار بر این بود که بعد از سه سال، سند ساختمان ها صادر شود اما شرایط مانع شد و اکنون رژیم اشغالگر می خواهد خانه هایمان را بگیرد.»

او تأکید کرد: «به صراحت به اشغالگران می گویم، در ازای خانه ای که گرفتیم، قرار شد تا کارت پناهندگی خود را تحویل دهیم و پس از واگذاری کارت پناهندگی از حقوق خود برای دریافت کمک نهادهای بین المللی، آموزش، بهداشت و دیگر نیازها محروم شدیم و اکنون نیز تلاش دارند خانه مان را بگیرند.»

به گفته وی «النکبه» در سال ۱۹۴۸ و یا ۱۹۶۷ پایان نیافت، فلسطینی ها در قدس همواره در معرض حمله بودند. او گفت که در سال ۱۹۹۹ از شهرداری قدس درخواست مجوز توسعه خانه اش را کرده اما مخالفت شده است و پس از اینکه اقدام به توسعه خانه اش کرده شهرداری قدس ۹۷ هزار شکل جریمه اش کرده و درب خانه اش را به مدت ۹ سال پلمپ کرده است.



محله شیخ جراح که بر روی دیوارها عبارت «لن نرحل» (هزگر کوچ نخواهیم کرد) نوشته شده است

او همچنین گفت که رژیم صهیونیستی تعدادی از خانه های محله شیخ جراح را به شهرک نشینان داده است، شهرک نشینانی که خانواده نیستند، بلکه تعدادی از جوانان صهیونیست هستند که رژیم اشغالگر به آن ها پول داده تا در خانه های محله زندگی کنند و برای تخلیه خانه ها به ساکنان فلسطینی فشار آورند.

«نبیل الکرد» در پایان گفت: «ما ایستاده ایم و تکیه گاهمان همین پایداری و حمایت مردمی از ماست. علی رغم دستور تحلیه خانه هایمان اما با پایداری و ایستادگی پیروز خواهیم شد و بر تمامی تلاش ها برای تصاحب زمین هایمان ففائق خواهیم آمد و هرگز سند سلی حقوقمان را امضاء نمی کنیم و همچنان به ارتباط با دولت اردن برای حل و فصل این قضیه ادامه می دهیم.»

انتهای پیام/م