ایسنا/چهارمحال و بختیاری اشتغال بهبودیافتگان از اعتیاد به عنوان یکی از مسئولیت های مهم اجتماعی محسوب می شود، بدون شک رفع مسائل و معضلات اجتماعی نیازمند همکاری و استفاده از تمامی ظرفیت های دورن بخشی و برون بخشی است، اگر بهبودیافتگان از چنگال اعتیاد بتوانند شغل و درآمد مناسبی داشته باشند تا حد زیادی راه برگشت به مسیر غلط گذشته بسته می شود.

اعتیاد معضلی است که می تواند در کسری از ثانیه تمام سقف آرزوهای یک خانواده را خراب کنند؛ این معضل خانمان سوز امروز پیر، جوان، نوجوان، زن و مرد نمی شناسد و یک لحظه غفلت می تواند آن ها را در این دام گرفتار کند.

اگر پای در دل و دل معتادان مراجعه کننده به کمپ ترک اعتیاد بنشینی، اکثر آن ها فکر نمی کردند که گذرشان به این مراکز بیوفتد و با یک یا چندین بار مصرف موادمخدر به صورت تفننی به این مواد اعتیاد پیدا کنند و برای این مسئله زندگی، شغل و آینده خود را به تاراج ببرند، سیاوش یکی از همین جوانان است که اکنون تجربه خود از گرفتاری در دام اعتیاد را بیان می کند.

آرام آرام از پله های کمپ پایین می آید، سیاوش را می گویم، جوان ۳۴ ساله ای که حالا ۱۱ سال از آخرین مصرفش از مواد افیونی می گذرد، قطعا پاکی از اعتیاد کار آسانی نیست و هر کسی توان پاک ماندن تا ابد را نخواهد داشت، سیاوش پس از گذراندن دوره در کمپ با واقعیات جامعه روبرو شد و به زندگی عادی بازگشت، همچنین با جبران اشتباهات گذشته اش دید اطرافیان را نسبت به خود تغییر داد و از پس درست کردن پل هایی که در گذشته با بی فکری خراب کرده است، برآمد.

از خودتان بگویید

سیاوش ۳۴ ساله ساکن شهر بروجن هستم و مدت ۱۱ سال است که از اعتیاد رهایی یافته ام، ۱۶ ساله بودم که با برادر بزرگترم، سیگار کشیدن را شروع کردیم، در بیرون از منزل با دوستان ناباب آشنا شدیم و آن ها مواد را تهیه و در اختیارمان می گذاشتند، برای مصرف مواد نیز اتاقی در منزل برای خود در نظر گرفته بودیم.

پس از گذر از روزهای ابتدایی دیگر سیگار کشیدن آن لذت را برایمان نداشت و به تفریحی تکراری تبدیل شده بود، از این رو، به سمت مواد سبز (حشیش) رفتیم، سپس مصرف حشیش تبدیل به مصرف مواد سیاه (تریاک)، قرص و در نهایت به تزریق شد.

علت روی آوردن به مواد مخدر

در خانواده ای مذهبی زندگی می کردم، پدرم فرهنگی و مادرم خانه دار بود و با قالی بافی به معیشت خانواده کمک می کرد، پدر و مادرم با هم اختلاف نداشتند و هیچ نوع درگیری در خانواده ما وجود نداشت، حقوق معلمی کفاف زندگی چهار فرزند را نمی داد، بنابراین پدرم عصرها دستفروشی می کرد و زمانی که به خانه می آمد بسیار خسته بود، پدرم بسیار زحمت کش بود اما هیچ وقت فرصتی برای رفقات با فرزندانش نداشت، در واقع والدینم طریقه رفاقت با فرزندان خود را بلد نبودند، پدر و مادر مهربانی بودند، اما سردی رابطه با پدر در حدی بود که جرات نزدیک شدن به او، صحبت و درد و دل کردن با او را نداشتیم، به عبارتی از پدر و مادر خود فراری بودیم.

به نظر من احساس یک خلاء درونی و کمبود محبت باعث می شود که افراد ضعیف این خلاء را با موادمخدر پر کنند، وقتی جوان و نوجوان در خانه احساس آرامش نکند، به سمت بیرون گرایش پیدا خواهد کرد.

رفتن به کمپ ترک اعتیاد

بعد از گذشت پنج سال از اعتیاد خسته شدم، یکبار به کمپ رفتم اما پس از شش ماه دوباره دچار لغزش شدم و به مصرف موادمخدر روی آوردم، دوباره تصمیم به ترک گرفتم که این بار قطعی بود، باید گفت معتاد تا وقتی که خود تصمیم به ترک نگیرد تلاش اطرافیان برای او فایده ای ندارد، به عبارتی ترک کردن زیاد سخت نیست و در ترک ماندن مهم تر است.

پس از آن که از کمپ خارج شدم به سراغ چهار نفر از دوستان بهبودیافته خود رفتم، تنها نماندن پس از بهبودی بسیار مهم است و خانواده و دوستان مناسب برای حمایت از فرد پاک شده نقش بسیار حیاتی دارد.

اشتغال نکته مهم و حلقه گمشده تمامی بهبودیافتگان از اعتیاد است، بارها پیش آمده است که افراد پاک شده به سراغ کار می روند اما کارفرمایان پس از اطلاع از سوء سابقه فرد، وی را طرد و اصلا به او اعتماد نمی کنند، خوشبختانه پس از بهبودی، پدرم با پول حاصل از بازنشستگی یک مغازه برای من و برادرم دست و پا کرد، در ابتدا مغازه ۲۰ متر بود اما با تلاش و ممارست به کارگاهی ۳۰۰۰ متری مخصوص تولید اجاق گاز و کباب پز تبدیل شد.

ازدواج و کارآفرینی …

پس از بهبودی اقدام به ازدواج کردم، به علت داشتن سوء سابقه حدود چهار تا پنج بار جواب رد شنیدم، اما یکسال پس از اینکه شرایط شغلیم بهبود پیدا کرد، ازدواج کردم و اکنون صاحب دو فرزند هستم، ناگفته نماند که مسئله ازدواج بهبودیافتگان نیز معضل بزرگی است، زیرا هنوز اعتماد کامل به این افراد وجود ندارد، این افراد نیاز به تکیه گاه دارند و البته خود فرد نیز باید بتواند توانمندی های خود را ثابت کند.

در حال حاضر ۲۳ نفر در کارگاه من مشغول به فعالیت هستند که به توصیه پدر و مادرم اکثر کارکنان کارگاه را معتادان بهبودیافته تشکیل می دهند، حتی بسیاری از خانواده ها برای شغل فرد بهبودیافته خود به نزد خانواده من مراجعه می کنند، اما ظرفیت کارگاه ما محدود است و باید دستگاه ها یا بخش خصوصی از این افراد حمایت کنند، زیرا مهم ترین مسئله برای یک فرد بهبودیافته اشتغال است.

سید قدیر مرتضوی دبیر شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر چهارمحال و بختیاری با بیان اینکه درمان اعتیاد با حوزه اجتماعی پیوند خورده است، اظهار کرد: درمانی موفق است که پس از آن تحت حمایت های اجتماعی قرار بگیرد، یک بعد از این حمایت ها خانواده و بعد دیگر جامعه است، همچنین جامعه نیز شامل ساختار دولتی و خصوصی می شود.

وی با اشاره به اینکه فرد معتاد درگیر آسیب های روحی و جسمی می شود، افزود: فرد حتی پس از ترک هنوز به صورت کامل بهبود نیافته است و به همین دلیل جامعه وی را پذیرش نمی کند.

دبیر شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر چهارمحال و بختیاری با بیان اینکه هنوز فقدان یک سازوکار اجرایی مشخص برای ساماندهی بهبودیافتگان از اعتیاد وجود دارد، یادآور شد: این افراد از طریق ارگان خاص هدایت و حمایت نمی شوند و نیاز است یک تشکل برای افراد نجات یافته صورت بگیرد.

مرتضوی ادامه داد: البته این مسئله در تمامی استان های کشور وجود دارد و ممکن است که حمایت های موردی توسط ارگان های مختلف از رهایی یافتگان از اعتیاد صورت بگیرد.

وی گفت: فردی بهبود یافته تلقی می شود که حدود دو سال از بهبود او گذشته و در این دو سال نیز به صورت مکرر تست اعتیادش منفی باشد، اما گاهی دو سال برای فرد ترک کرده به ۶ ماه کاهش پیدا می کند و در طی این مدت فرد به هیچ عنوان نباید ماده مخدری را مصرف کرده باشد.

دبیر شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر چهارمحال و بختیاری خاطرنشان کرد: مجوز کسب وکار، تسهیلات و معرفی به مراکز تولیدی سه خدمتی است که به برخی افراد بهبودیافته اختصاص می یابد.

انتهای پیام