به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، جمعی از شاعران کشور تازه ترین موضوع اشعار خود را به «حجاب» و اهمیت حفظ آن در جامعه اختصاص دادند. بخش هایی از این سروده ها را می توانید در ادامه بخوانید:

نغمه مستشار نظامی

اونکه دشمن بهاره

زیربارون، وقت بوران

چترتو ازت می گیره

توی بی رحمی طوفان

تو گل باغ بهشتی

تو شقایق بهار

حیفه پرپر بشی آسون

حیفه ساده کم بیاری

اونکه دشمن بهاره

تو رو ریحانه نمی خواد

تو رو تو زیر بال پاکی

مثل پروانه نمی خواد

دخترم فرشته من

روسریت تاج بهشته

خدا اسم دخترا رو

رو دل گلا نوشته

تو همون ماهی که باید

به شب دنیا بتابی

تویی خورشیدی که با تو

شاده آسمون آبی

تو گل باغ بهشتی

تو شقایق بهاری

حیفه پرپر بشی آسون

حیفه ساده کم بیاری

صبا فیروزی

صدف ها توی دریا

هزاران رنگ دارند

و یک جنس مقاوم

شبیه سنگ دارند

فقط وقتی که دری

درون این صدف هاست؛

گرانقدر و عزیز است

اگرنه سنگ دریاست

صدف با مهربانی

فقط کارش همین است

نگهداری از در

که دشمن در کمین است

گرانقدر و عزیزی

تو هم مانند یک در

برای حفظ این در

تو داری شال و چادر

عارفه دهقانی

زیر عبای شب بپوشان قرص ماهت را

فرمانده اسرار ! …پنهان کن سپاهت را

کم نیستی! بانوی قصر امپراطوری!

نگذار سربازان برنجانند شاهت را

با احترام آمد زمین، شهزاده باران

تا که ببوسد گوشه چادر سیاهت را

رد شو …چنان قدیسه ای در بارگاه قدس

چون حضرت زهرا نظر کرده است راهت را

تو حرمتی داری که تنها بین این تن ها،

آیینه می بیند فقط عمق نگاهت را

سمانه رحیمی

طره نوری بهشتی بر سر این وادی است

گل، نماد عفت است و گل نماد شادی است

گل عذاران ازل با عشق پیمان بسته اند

عشق در هر سرزمین همسایه آبادی است

رد خون، رد حیا و غیرت ایرانیان

بر رواق و منبر و ایوان گوهرشادی است

هر زن ایرانی پاک و مسلمان دیده است

این جهان صحرا به صحرا مرز بی فریادی است

روسری سر می کند چادر به قامت می کشد

چون برای او حجابش مظهر آزادی است

دست در دست حیا تا اوج عزت می رود

این نجابت در زنان پارس مادرزادی است

ایمان طرفه

شبیه کعبه شدی با سیاه روی سرت

فراتر از همه ی رنگ های دور و برت

خوشا سلیقه؛ که بالاتر از سیاهی نیست

بلند و فاخر و زیباست، ذوق معتبرت

«اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده اند»

تو شاهکاری و حسن است کمترین هنرت

زنی توانگری و مرد دزد همسایه

چگونه بگذرد از گنج های سیم و زرت؟!

تگرگ و صاعقه و گردباد مشغول اند

که چون نهال خزان دیده، بشکند کمرت

جنوب غربی من! قصد غارت اندیشان

تجاوز است به خرما و نفت و نیشکرت

بجنگ با همه بادها که حفظ شود

زر زنانگی ات، پشت مرز پرگهرت

«سلامت همه آفاق در سلامت توست»

به هوش باش نیفتد دقیقه ای سپرت!

امیر عاملی

تن داده است چشم حریفان چو خواب را

غافل شدند جمله، عفاف و حجاب را

بی بند و بار زن چو برون آمد از نقاب

از دشمنان گرفت طریق عتاب را

چون ماهواره ها به شما حمله می کنند

هشدار زن ، فرو شدن و منجلاب را

ای بی حجاب از چه کنی جلوه دروغ

وا داده ای ز دست، حساب و کتاب را؟

همچون گهر، میان صدف باش ای عزیز

عریان مشو و تن مده این اضطراب را

«از دامن تو مرد به معراج می رود»

دریاب پرده داری بوی گلاب را

غلامرضا کافی

می خواهم این که هم نفس جان ببینمت

کاری مکن که این همه عریان ببینمت

پوشیده باش در دل من، مثل راز عشق

باری چه حاجت است نمایان ببینمت

ای گوهر نفیس، نفس در هوس مزن

در پرده باش تا که درخشان ببینمت

زیبایی ات حراج، به بازار تن مباد

پوشیده باش تا که فقط جان ببینمت

لطف خداست این که لطیف است خلقتت

حیف است این که برده شیطان ببینمت

گوهر به حقه صدف آسوده خاطر است

ایمن ز حقه بازی دوران ببینمت

سخت است بر تو تا گره سست روسری

می آید این که سخت پشیمان ببینمت

چشم هوس فرا نرود از حصار جسم

تا کی اسیر دست هوسران ببینمت

دلشوره ام فقط نه به موی پریش توست

آشفته ام که باز پریشان ببینمت

زن، زندگی، ظرافت و زیبایی ات به جا،

کی در مقام شامخ انسان ببینمت؟

فرق است در ترانه تاریک چرت خوان،

یا در بیان روشن قرآن ببینمت

خواهی که زیر خواهش راعیل له شوی،

یا در شکوه دختر عمران ببینمت؟

دین هرزه، چند در پی ناقور این و آن؟

آزاده باش تا که مسلمان ببینمت

در اختیار توست که دوزخ نشین شوی

یا در بهشت و سبزه ی ریحان ببینمت

گردآفرید عصر تویی، دخت نامدار!

بر تارک تبارک ایران ببینمت

ای دختر عزیز من ای غنچه بهار!

چون بوی گل درآی که پنهان ببینمت

ای دختر عزیز من ای لطف ایزدی!

در باغ خود چکاوک خوشخوان ببینمت

ای شاعری که شاهد و شمع است، غصه ات

شرمنده مرام شهیدان ببینمت

علیرضا حکمتی

عشقی که در دل دارد و همواره پنهانی است

آیینه رویی، خصلت خاتون ایرانی است

این سرزمین که زادگاه پاک خاتون هاست

این سرزمین که با شهیدانش چراغانی است

در عشق ورزیدن؛ شکوهی محض و بی مانند

در مهربانی؛ بهترین تعبیر انسانی است

طرز نگاهش؛ انتهای روسپیدی ها

لبخند او؛ یادآور اشعار عرفانی است

پیچیده در آیات لبخند و تبارک هاست

سکر کلامش، مستی تفسیر قرآنی است

اوج کمال مهربانی و نجابت ها

خاتون که رنگ چادرش، رنگ مسلمانی است

چون بادبانی تکیه گاه لحظه های سخت

آرامشی در روزگار سرد و طوفانی است

در دامنش ایمان شکوفا می شود هر روز

آیینه رویی، خصلت خاتون ایرانی است …

انتهای پیام/