به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، جمهوری اسلامی ایران نیز همانند تمام مسلمانان و آزادگان، فلسطین و قدس را سرزمین مبارک و میدان مبارزه دائمی بین حق و باطل می داند. از وقتی حضرت ابراهیم علیه السلام پرچم حق و یکتا پرستی را در این سرزمین برافراشت و نسل های پیامبران و صالحین و شهدا آن را به ارث بردند، هویت و اصالت آن را حفظ کردند، هر زمان که تجاوزی به این سرزمین مقدس صورت گرفت، مردمانی از اهل حق آمدند، کسانی که با آمدن آنها تاریکی کنار می رود تا بار دیگر نور یکتا پرستی بدرخشد.

قدس، قلب سرزمین این مقدس مبارک، سرزمین پیامبران، در برگیرنده مسجد الاقصی، اولین قبله، دومین مسجد بنا شده، سومین از حیث اهمیت و جایگاه، سرزمین سفر شبانه و دروازه زمین به آسمان است. صلح، ثبات و شکوفایی این سرزمین نشان سلامتی و مصونیت و قدرت امت است، اما اشغال آن از سوی دشمنانش، بر ضعف و ناتوانی امت و عقب ماندگی و تفرقه و اختلاف آن است.

امام خمینی برای تحقق به اهداف متعددی روز جهانی قدس را قرار داد که از جمله این اهداف:

● توجه جامعه جهانی را به ظلم و ستم روا داشته علیه فلسطینی ها و رفتارهای جنایتکارانه صهیونیست ها علیه مردم مظلوم فلسطین جلب کرد.

● پایه همبستگی مسلمانان و ملل آزاد جهان برای حمایت از حقوق قانونی و انسانی مردم فلسطین را بنا نهاد.

● ایستادگی ایران انقلابی به عنوان یک کشور قدرتمند در منطقه در کنار ملت فلسطین تا آزادی کامل سرزمین های فلسطینی و بازگشت حقوق ملت فلسطین به آن را اعلام کرد.

● دمیدن روحی مقاومت در پیکره همه نیروها و فعالان در عرصه فلسطین و دعوت آنها به تمرکز تلاش هایشان تحت عنوان نیروهای مقاومت برای آزادسازی فلسطین و پایه ریزی حمایت و پشتیبانی کامل و همه جانبه از فلسطین و هر آنکه برای آزادسازی آن مقاومت می کند.

اما سوالی که در این شرایط حساس خود را مطرح می کند، این است که چرا علی رغم همه تلاش ها برای تسویه و حل قضیه فلسطینی از یک سو و همه فداکاری ها و ایستادگی های ملت فلسطین و ملل منطقه از سوی دیگر، هنوز قدس و فلسطین را پس از هفتاد سال در اشغال صهیونیست ها می بینیم؟ از گذشته تا آینده، از روز اشغال آن تا چشم انداز آزادی آن، ما در کجای تاریخ فلسطین ایستاده ایم؟ آیا شرایط ما در این مرحله به اندازه ای دشوار شده که مانع تحقق ما، هدف ما، آزادسازی فلسطین و باز پس گیری حقوق ملت فلسطین می شود؟ یا اینکه در شرایط مناسب و رضایت بخشی بسر می بریم؟ فکر می کنم پاسخ دادن به این سؤالات به ما کمک می کند تا نیمی از راه آزادسازی قدس و فلسطین را طی کنیم.

حین پاسخ به این سؤالات، تنها به چند نکته مختصر درباره سه خط مشی تعامل صورت گرفته از زمان اشغال فلسطین تاکنون اشاره می کنم:

یک: خط مشی صهیونیستی: سیاستی ثابت به سمت اشغال هرچه بیشتر. اگر به اقدامات اتخاذ شده توسط صهیونیست ها از ابتدای موجودیت رژیم صهیونیستی تاکنون نگاهی بیندازیم، پافشاری صهیونیست ها برای ادامه سیاست اشغالگری و سرکوب، از ابتدای اشغال قدس تا تجاوز و تعرض به مسجدالاقصی، سپس یهودی سازی شهرک ها و محله های قدیمی و منطقه پیرامون قدس، گسترش شهرک سازی صهیونیستی و ساخت دیوار حائل و پس از آن یهودی سازی ساکنان قدس و فلسطین و بیرون راندن و آوارگی فلسطینی های ساکن قدس با سلب حق سکونت در قدس، تخریب خانه های آنها، ندادن پروانه ساخت، تجاوز به اماکن مقدس و اوقاف اسلامی و مسیحی و سرانجام، اخیرا و نه آخرین آن، ندادن اجازه برگزاری انتخابات فلسطینی در قدس را می بینیم.

دو: خط مشی چانه زنی: خط مشی برخی از فلسطینی هایی که اعتقاد دارند، از طریق مذاکرات می توانند، حقوق ملت فلسطینی خود را باز پس گیرند. به همین دلیل خط مشی آنها، ورود به مذاکراه و گفتگو برای آزادی اراضی و حرکت به سمت پیاده سازی بندها و مواد توافقنامه های متعدد از جمله توافقنامه اوسلو و پس از آن قرارداد قرن و گشودن راه در برابر عادی سازی روابط و رقابت برخی از رهبران جهان عرب به این سمت و سو است. موفقیت ها و دستاوردهای این خط مشی چیزی جز ارائه امتیازات بیشتر به صهیونیست ها نبود. نتیجه مذاکرات به جایی رسید که از نقشه فلسطین چیزی جز چند جزیره کوچک پراکنده و جدا از هم باقی نماند و با کمال تأسف آخرین دستاوردهای این خط مشی ندادن اجازه به فلسطینی های ساکن قدس جهت شرکت در انتخابات فلسطینی و اذعان «محمود عباس» در نشست اخیر شورای مرکزی جنبش فتح به این امر بود که صهیونیست ها به تشکیلات فلسطین اجازه برگزاری انتخابات در قدس را نمی دهند.

سه: خط مشی مقاومت و ایستادگی: خط مشی است که سودمندی خود را به اثبات رسانده و از زمان اشغال فلسطین آغاز شد و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران به خط مشی مقاومت و ایستادگی در دو میدان فلسطینی و منطقه ای تبدیل شد و نتایج و رهاوردهای آن را سال ۲۰۰۰ شاهد بودیم که به لطف آن، جنوب لبنان، بدون از دست دادن هیچ چیز در برابر صهیونیست ها آزاد شد و فرار آنها از غزه و آزادسازی منطقه و بیم از اشغال مجدد آن و همچنین جنگ ژوئیه سال ۲۰۰۶ و شکست دستگاه شکست ناپذیر نظامی صهیونیستی و برقراری موازنه وحشت و افزایش قدرت نیروهای مقاومت در غزه و توانمندی آنها در وضع پیش شرط هایی برای آتش بس را به دنبال داشت.

در این چارچوب نیروها و گروه های مقاومت باید روی چندین نکته تمرکز کنند تا از این رویکرد برای گرفتن نتایج و دستاوردهای مثبت تر به نفع ملت فلسطین استفاده کنند و ما به برخی از آنها اشاره می کنیم:

یک: عدم انحراف از مسیر و هدف اصلی.

دو: عدم درگیر شدن در قضایا و مسائل ثانویه که به شکاف و تفرقه در محور مقاومت منجر شود.

سه: محدود کردن و متمرکز کردن اهداف مقاومت روی مقابله با سیاست های صهیونیستی و آزادسازی فلسطین.

چهار: حفظ یکپارچگی خط مشی و انسجام و همبستگی بین نیروهای مقاومت و تقویت آن.

پنج: تلاش برای بالا بردن سطح آگاهی و بیداری ملت، به ویژه نسل جوان در قبال طرح ها و نقشه های صهیونیستی علیه طرح مقاومت و موفقیت ها و پیروزی هایش در فلسطین و منطقه

با توجه به شرایط حاکم بر صحنه فلسطینی و آنچه از سرکوب و اشغالگری در آن در جریان است، ما ادامه سیاست کشتار غیرنظامیان و کودکان فلسطینی به دست نیروهای اشغالگر را به شدت محکوم می کنیم و خواستار آزادی فوری اسرا در زندان های اسرائیلی و بازگشت پناهندگان به وطن خود و رفع محاصره نوار غزه هستیم.

ما سیاست رژیم صهیونیستی در یهودی سازی قدس را محکوم می کنیم و از سازمان ها و مجامع بین المللی می خواهیم، اقدامات اسرائیل علیه ملت فلسطین را محکوم و اقدامات متجاوزانه رژیم صهیونیستی را متوقف کنند.

جمهوری اسلامی ایران همچنین برقراری روابط رسمی و عادی سازی روابط توسط برخی کشورهای عربی بدون رایزنی با فلسطینی ها را محکوم می کند و بر این باور است که این رویکرد جنایات رژیم صهیونیستی در فلسطین را افزایش خواهد داد.

ما بر این باوریم، خط مشی رژیم صهیونیستی در بی ثبات کردن نظم و امنیت منطقه و نقض حاکمیت دولت های منطقه از جمله سوریه و لبنان تهدیدی آشکار برای منطقه است.

ما تأکید می کنیم که حمایت و پشتیبانی کامل و برنامه ریزی شده آمریکا از اقداماتی که با قوانین بین المللی و اصول اخلاقی و بشردوستانه رژیم صهیونیستی مغایرت دارد، بر مشکلات قضیه فلسطینی می افزاید.

جمهوری اسلامی ایران طرحی چهار ماده ای را برای حل قضیه فلسطینی ارائه داد که در دبیرخانه سازمان ملل متحد به ثبت رسید. بر اساس این طرح، برگزاری همه پرسی ملی بین فلسطینی ها، بر اساس اصول دموکراتیک و قوانین بین المللی که توسط همه کشورها و ملت ها پذیرفته شده باشد، ممکن است، بتواند جایگزین مناسبی برای طرح ناکام سابق باشد.

در پایان، ما بر این باوریم که رژیم صهیونیستی به بن بست سیاسی، اجتماعی و امنیتی در ابعاد مختلف رسیده است و علی رغم همه درد و رنج هایی که ملت فلسطینی با آن رو به رو است، فرزند قدس در خاک خود ثابت قدم و به آن پایبند است و همچنان پافشاری و پایداریش نه تنها مایه مباهات و افتخار هر فلسطینی، هر عرب و هر مسلمان، بلکه برای هر انسانی است که منادی حق، عدالت و آزادی است. با این حال، این ایستادگی و پایداری باید از سوی کسانی حمایت و پشتیبانی شود که در کنار فلسطین و قضیه عادلانه ایستاده اند و ضروری است که از زبان همه شعارها و امیدها خارج شده، به زبان برنامه ها و اقدامات تبدیل شود که در عمل اجرا می شود.

این یک جنگ اراده هاست که تنها راهکار آن، آمادگی و تدارک خوب، کار بیشتر، صبر، فداکاری و ایستادگی است.

یادداشت: «محمدرضا رئوف شیبانی» کارشناس ارشد غرب آسیا

انتهای پیام/